Թադևոս Տոնոյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Փշրանքներ

Տեր իմ, ես չեմ մասնակցել սրանց գինի ու հացին,
Թեև իրենց սեղանից ինձ փշրանքներ են նետել,
Իմ մեղքն այն է, որ ոչինչ չավելացրի եղածին,
Ու չթողի քո որդուն ողնացողունն իմ էտեր։
Հարմարվեցի այդպես էլ կատարողի իմ դերին
Ու երագելն էլ, ավա՜ղ, չմոռացա ոչ մի օր,
Դու ամենայն ինչ գիտես, բայցև գիտե՞ս, որ, Տե՜ր իմ,
Ոչինչ չկա այս երկրում երազելուց ահավոր։
Ամեն բան է այս երկրում մոտեցել իր ավարտին
Եվ մարմնամերձ մեր կյանքը, և ուծացումը հոգու,
Ահա դրված քո գավթում իմ աննշխար միակ դին
Եվ փշրանքներն այն շուրջս, որ ես կերա իմ կյանքում։

Հողերկրպագու անձս

Ավելանու՜մ են… ավելացնու՜մ եմ պարտքերս Աստծուն,
Ու փոքրանում է տեղն իմ երկնքում, նվազում գանձս,
Մնացինք այսպես հայտնի ու անհայտ հանրային ցածում
Քրիստոնյա երգն ու հողերկրպագու անխոնարհ անձս։
Բայց էլ Որդու պես չեմ ընդունելու զոհամատուցում
Անտիկ քսության այդ շրջացոլքը սրտում դիցերի,
Քանի որ հին գիրն իմ դատապարտյալ ու փոքր ածուն
Մաշվում են որպես քարտեզ անճանաչ ու սոսկ… իղձերի։
Ինձ մնում է լոկ Ձիրքով Ստեղծումի հարազատ մնամ
Իմ Հորենական Նմանողությանն ու Չարչարանքին,
Որ մի օր կանգնեմ խաչին, մահվան ու կյանքին հանդիման
Ու հանապազօր հացի պաշարով բարձրանամ երկինք։

Տիրոջ մարմինը

Երանի նրան, ով երկրում ունի ճանապարհողն իր,
Առավել նրան, ով դիմավորող ունի երկնքում,
Մենք ուզում ենք մեր մարմինը փառքով տալ ի պահ հողին
Ու դրա համար նախ նայում ենք վեր ու խաչակնքում։
Բայց մի՞թե ձյունն այս փերթ-փերթ տեղացող Իր մարմինը չէ,
Որ պաղել է վեր նայող աչքերից գլխատ Մկրտչի.
Գուցե վերստին Նա ներել է մեզ ու երկիր իջել
Ու պիտի արդեն նաև դատի մեզ ըստ սուր ու գրչի։
Պաղել է հողը, պաղել են երկինք, մարմին ու անուն,
Երկինք են նայում ծերատ աչքերը դեռ ապրողների,
Որ Նա, ով ձյունող իր հոգեմարմնով մեզ է պատանում,
Թեև նեղացած սակայն մի վերջին անգամ մեզ ների։
Չէ՞ որ թիրախ են հոգիները դեռ Տիրոջ երամի,
Ու տխրել է մեր բաժին երկիրն ու անհույս պառավել,-
Ով երկրում ունի ճանապահողն իր նրան երանի,
Ով դիմավորող ունի երկնքում նրան առավել։

Բանաստեղծության բարաբան

Կանխորոշված է ջանքը մեր գրի.
Փրկենք խոսք ու բառ ժանգափառ ստից,
Երբ գաղտնի քուրմը քրիստոնյա երկրի
Փառաբանվել է ուզում իբրև դից։
Բայց անզոր մերժել Գովքը, որ ստին
Սպասավորել է դիպվածում պատեհ,
Միշտ այն գամերն ենք խփել մեր սրտին,
Որ Խաչին Տիրոջ Մարմինն են պահել։
Հիմա դրանք են մեր դեմ դրել ու
Խոսքով Փորձելու կերպը փառապանծ,
Ու քե զ է դարձյալ ամբոխն ընտրելու,
Բանաստեղծության անխոնջ բարաբա։

Ընկերոջս Կարենին այս աշխարհից

Իմ կյանքի գինը գինն էր քո կյանքի.
Մնացի,
որ սա
հասկանամ այստեղ,
Ու էլ չեմ ձգտում մեր անրջանքին.
Այն տարիքում ենք,
որ անիմաստ է։
Երկրում ընկեր ու
երկնքում աստղեր էլ չունեմ.
միայն…
բուրմունքը վաղվա,
Ընկերությունը դեռ պիտի փաստենք,
Դու այն աշխարհից,
իսկ ես, ավա՜ղ, այս։
Իմ երկրայինը
ձգվեց անհարկի.
Ես մեղավո՜ր եմ, որ մեղավոր եմ.
Իմ կյանքի գինը
գինն էր քո կյանքի.
Մահդ
կյանքիս մեջ
չտեղավորվեց։

Հրեշտակների այցելությունը
Եկանք երկրային մարմինը զգանք
Հաց վաստակելու ու Մարդու միջև,
Այցելությունն այս գուցե և սգան
Այնտեղ, ուր մեզ դեռ ուզում են հիշել
Լույսի կերպարով, լուսընթացունակ,
Այնտեղ, ուր դեռ լույսն իրենց չեն շիջել
Հույսով, որ պիտի վերստին ետ գանք
Հրեշտակներս ու մարդիկ, մինչև
Դարձյալ երկնային մարմին զգենանք։

25 հունվարի, 2009թ.

***

Պարբերաշրջանն իմ մեծ է այնքան,
Որ կարծես դեմ է ամեն օրենքի,
Բայց ես գիտեմ, որ Դիպվածը անգամ
Խարիսխ է գցում Տիրական հենքին,
Որն առինքնում է չափումով երեք
Պահելով ընդմիշտ Վայրում այն բերրի
Որտեղ ես էլ եմ, ես էլ եմ օրենք
Սերնդաշղթա սրտազարկերի։

10-12-19-22 փետրվարի, 2009թ.

 

5 comments

Skip to comment form

    • Ռոսիթա Յուսեֆյան on 26 Մայիսի, 2010 at 3:26 ա.
    • Reply

    Խնդրեմ, «Սուրբերու աչքեր»ի խոսքերը, կարո՞ղ էք տեղադրել:
    Շնորհակալություն:

      • Էմմա on 15 Նոյեմբերի, 2014 at 1:33 ա.
      • Reply

      Հոգիները կ’ուսանեն լոկ ճախրանք ու թռիչք, Մինչ մարմինները մահվան տենդը կը սորվին. Արարածները ամեն մոլորյալ են միշտ, Բայց Արարիչը կը հսկե աշխարհի ամեն վիհ: Արյունները կը հոսին, ու ժամանակն անուժ է, Մատաղացու գառները սպանված են պաղ բազկեն, բայց սուրբերու աչքերը միշտ պատկերը կը հուշեն, Թե մեզի դեռ հարորեն Արարիչը կը հսկե: ՈՒ մարած են մոմերը, աղոթքները լռած են, Լուռ են շուրթերը,լուռ են, լուռ են հոգիք ու վանքեր, Ծպտված են ողբերը, ու երկինքն ալ է անձեն, ԲԱյց լռության մեջ դարձյալ Արարիչը կը հսկե…

    • Կարինէ Թաշճեան on 16 Նոյեմբերի, 2011 at 1:21 ե.
    • Reply

    Շատ շտապ կարիքը ունեմ Սուրբերու Աչքերը գործի բառերի Ով կարող է օգնել խնդրում եմ

      • Էմմա on 15 Նոյեմբերի, 2014 at 1:37 ա.
      • Reply

      Հոգիները կ’ուսանեն լոկ ճախրանք ու թռիչք, Մինչ մարմինները մահվան տենդը կը սորվին. Արարածները ամեն մոլորյալ են միշտ, Բայց Արարիչը կը հսկե աշխարհի ամեն վիհ: Արյունները կը հոսին, ու ժամանակն անուժ է, Մատաղացու գառները սպանված են պաղ բազկեն, բայց սուրբերու աչքերը միշտ պատկերը կը հուշեն, Թե մեզի դեռ հարորեն Արարիչը կը հսկե: ՈՒ մարած են մոմերը, աղոթքները լռած են, Լուռ են շուրթերը,լուռ են, լուռ են հոգիք ու վանքեր, Ծպտված են ողբերը, ու երկինքն ալ է անձեն,բայց լռության մեջ դարձյալ Արարիչը կը հսկե…Ու թեև մարմինը մահվան տենդը կը սորվի, բայց և հոգին կուսանե լոկ ճախրանք ու թռիչք…

    • Սոնա on 6 Ապրիլի, 2016 at 8:48 ե.
    • Reply

    Ես լսել էի Սուրբերու աչքերը երգը, ինձ թվում է թե այնտեղ ինչ-որ խոսքեր փոխվել են, ճիշտ է ?

Թողնել պատասխան Սոնա-ի համար Չեղարկել պատասխանը

Your email address will not be published.