Վլադիմիր Վիսոցկի | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

(Vladimir Vysotsky,1938-1980)

Ռուսերենից թարգմանեց՝ Սամվել Մարտիրոսյանը

…

Այստեղ եղևնու թաթերը ձյան տակ,

Ծածուկ դողում են ձայներից անկոչ,

Կախարդանքներին հլու հպատակ,

Եվ վհուկների դիվային կամքով:

Դու էլ ես այստեղ, դու էլ չես կարող,

Քեզ հմայքներով կապել է ջադուն,

Ծածկել է քեզնից երգը արարող,

Ու թմբիրի մեջ պահել իր բանտում:

Թեկուզ չորանա անտառն արմատից,

Եվ ծաղիկներին բուքը հալածի,

Առնեմ ձեռքերիս ու տանեմ պիտի,

Ու թող սերը քեզ իր դուռը բացի:

Թող այսօր արցունք չկաթի խոտին,

Եվ թող լուսինը ամպի մեղքն առնի,

Ապարանքներում, երկնքին մոտիկ,

Կապույտ ծովը թող նշան տա դռնից:

Եվ շաբաթվա մեջ կլինի մի օր,

Եվ ժամ կլինի, հնազանդ մի թիվ,

Երբ կամուրջները կքանդի բոլոր,

Որ անցյալը մեզ չհետապնդի:

Իսկ եթե սրտիդ ցանկությունն էր սա,

Եվ գողությունը հանցանք չէր բնավ,

Դղյակը,- կասենք,- շատերին  հասավ,

Բայց մեր խրճիթը՝ միայն մեզ մնաց:

...

Այսօր քնքշանքի ժամանակը չի,

Փակվել են սրտերը բռունցքի պես,

Ահա որսացի գնդակն առաջին,

Իսկ հաջորդը՝ թողնում եմ ձեզ:

Ետ չեմ դառնալու,-մտքովս անցավ,-

Ինչ թանկ էր ապրելու գինը,

Մեր որդիները ինչ շուտ մեծացան,

Երեկ մերն էին, այսօր՝ կրակինը:

Ինձանից հետո, թեկուզ՝ ջրհեղեղ,

Որոշեց մեկը ու ելավ թմբին,

Բայց թե ես նրա համար եմ այստեղ,

Որ իմ գնդակը նրան չխփի:

Հիմա աչքերս կփակվեն անձայն,

Ու հող կդառնա հողի գրկինը,

Մեր որդիները ինչ շուտ մեծացան,

Երեկ մերն էին, այսօր՝ կրակինը:

Մեզանից հետո ո՞վ պիտի մնա,

Որ սրտանց պատասխանը տա,

Եվ ես ցանկացա, -դա լինի թող նա,

Ում հագով սապոգներ չգտան:

Ու ես ժպտացի վերջում ծայրեծայր,

Ահա նա՝ քթիս տակինը,

Մեր որդիները ինչ շուտ մեծացան,

Երեկ մերն էին, այսօր՝ կրակինը:

Լռում են սրտերն իրար ետևից,

Բայց իմը գոռում է դեռ կրծքիս միջով,

Թե՝ չի վերջանում ոչինչ իմ վերջով,

Որ կյանքը հավերժ կտևի:

Հիմա աչքերս կփակվեն անցավ,

Ու հող կդառնա հողի գրկինը,

Մեր որդիները ինչ շուտ մեծացան,

Երեկ մերն էին, այսօր՝ կրակինը:

…

Հեռանում են նավերն ու կորչում են աչքից,

Իսկ դու համոզված ես, թե կա վերադարձ,

Որ կգան, քերծելով ալիքները՝ մեջքից,

Ու մշուշը՝ մեջքից,

Եվ նորից կլքեն քեզ՝ մի կես տարի անց:

Բայց հավատն այս, որը թանկ է մեր սրտից,

Եվ ավելին է, քան կարոտը մեր,

Ձեր անուններով օրն այս կավարտի,

Ձեր անուններով,

Օրը, որ պիտի դառնա տարիներ:

Վերադառնում են, բայց առանց նրանց,

Ում սպասում էինք առաջին հերթին,

Առանց ընկերոջ ու սիրած կանանց,

Վկաներն ենք մենք,

Վկաներն ենք մենք անշուք շքերթի:

Բայց ես ուզում եմ նորից հավատալ,

Որ չի կործանվի ոչինչ հենց այնպես,

Եվ հրաժեշտը, որ պիտի ես տամ,

Վերադարձին է ճանաչում նա մեզ:

Եվ հրաժեշտը, որ պիտի ես տամ,

Վերադարձին է ճանաչում նա մեզ: