Tag: Ալիս Հովհաննիսյան

Ալիս Հովհաննիսյան | ՈՐՍՈՐԴ ՆԵԼՍՈՆԻ ԵՎ ՃՆՃՂՈՒԿՆԵՐԻ ԶԱՐՄԱՆԱԼԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ

Ո՞վ է լսել՝ ոչ անապատային գոտում գտնվող Հայաստանի մեր այս կողմերում՝ Երևան մայրաքաղաքի արվարձաններից մեկում, չեք հավատա, չկան ճնճղուկներ, որ միշտ եղել են դարուց դար: Եթե անգամ ոչ մի ուրիշ թռչուն չի մնացել երկրում՝ կռունկները, արագիլները, վայրի բադերն ու սագերը արդեն տաք երկրներ են չված եղել, մեր ցրտադիմացկուն, մեր քաղցադիմացկուն, անգթության ու անտարբերության սովոր ճնճղուկները, նույնիսկ ամենաճքճքան ցրտերին երկրից չեն բացակայել երբևէ:

Continue reading

Ալիս Հովհաննիսյան | ՓԻՍԻԿԻ ԳԱՆԳԱՏԸ, ՈՐ ԿԱՐԾՈՒՄ ԷԻ՝ ՀԱՍԿԱՑԵԼ ԵՄ

— Հասկացա, սոված ես:
— Չհասկացար: Չես հարցնում, արդեն երեք օր է՝ մենակ եմ թակում դուռդ:
— Էլի է եղել, որ …
— Էդ ես չեմ եղել: Նա էր մեկ-մեկ մենակ գալիս, երբ ես՝ ծույլս, քնած էի մնում:
— Ինչ իմանամ, էնքան նման եք…
— Գիտեմ, չես տարբերում՝ որըս է արուն, որըս՝ Էգը: Էնքան բանի տեղ չես դնում, իսկի անուն էլ չունենք:
— Բայց չե՞մ կերակրել ձեզ ամեն օր:

Continue reading

Ալիս Հովհաննիսյան | ԶԻԳԶԱԳ

Նա ծնվեց ակամա. մի պահ փայլատակեց ծննդկան մոր գլխավերևում և անմիջապես էլ ուզում էր մի ճեղք գտնել, պահվել, մինչև որոշվի իր բախտը:
-Ահա նա, սքանչելի Զիգզագը, շանթն ու լուսավորությունը,- լսվեց մի ձայն Վերից:
Ա՜խ քաշեցին ծնունդն ընդունող բժիշկը և մանկաբարձուհիները:
— Ահա նա` իմ խատուտիկը, իմ մանչուկը, իմ հույսը, իմ լույսը — մրմնջաց մայրը, մոռացավ բոլոր ցավերը, որոնցով լույս աշխարհ էր բերել զավակին:

Continue reading