Tag: Լիլիթ Հակոբյան

Երբ ես փոքր էի, մերոնք թերևս ուրիշ անելիք չունենալով` ինձ պետք եղածից ավել դաստիարակեցին, ու ես դարձա այսպիսին: Մեր մեջ ասած` դա վատ չէ, ես չեմ բողոքում ինձանից, կարող էր ավելի վատ լինել, բայց չեղավ, որովհետև մերոնք սրտանց ուզում էին ինձնից մարդ սարքել: Սարքեցին…

Կարդալ ավելին

Արփինեն օրերով սոված էր մնում. պարզապես բթացել էր քաղցի զգացումը: Նույնիսկ ուրախանում էր, երբ գալիս էր քնելու պահը, որպեսզի քնի մեջ խեղդի ուտելու ցանկությունը… Այդ գիշեր էլ նա պառկեց քնելու առանց բերանը մի բան դնելու՝ անհամբերությամբ սպասելով՝ վաղվա օրվան. գիտեր, որ վաղն էլ դժվար թե ուտելիք գտնվեր տանը: Այնուամենայնիվ, չէր տրտնջում, որովհետև ոգևորված պատրաստվում էր դպրոցական օլիմպիադային, որին առաջին անգամ էր մասնակցում: Նա միշտ էլ հափշտակությամբ էր լսել իրենից մեծ ընկերների պատմածները ու երազել, թե երբ իրեն էլ բախտ կվիճակվի մասնակցելու օլիմպիադայի: Եվ ահա եկել էր ժամանակը, բայց ամեն բան այնպես չդասավորվեց, ինչպես ինքն էր պատկերացրել…

Կարդալ ավելին

Մարին տասը տարեկան էր, բայց արդեն շատ բան գիտեր կյանքի մասին, պատճառը նրա անհանգիստ ու պրպտող բնավորությունն էր: Նա կիսաբաց դռների մոտով անտարբեր չէր անցնում, շատ բաներ էր լսում և տեսնում. Նրա վառ երևակայությունն ամեն վայրկյան մի նոր հեքիաթ կամ առասպել էր հյուսում որևէ խոսքի կամ երևույթի շուրջը, սակայն տնեցիները, նրան դեռ փոքր երեխա համարելով՝ մարդու տեղ չէին դնում…

Կարդալ ավելին

Չեմ ուզում խոսել, լռել եմ ուզում… Այսօր ուզում եմ համր ձևանալ, բայց հոգիս այնքան բարձր է գոռում, որ խլանում են ձայները բոլոր: Ես էլ չեմ կարող լռեցնել այն վայրի ճիչը, որ իմ ներսում է ու չի պապանձվում: Լռել եմ ուզում, բայց չի ստացվում, ամեն ինչ շատ է լռելու համար: Իսկ եթե գոռամ … Ո՞վ ինձ կլսի, բոլորն են գոռում, իմ խղճուկ ձայնը չի էլ հասցնի անցնել այն տարածությունը, որ լի է ձեր գոռոցներով: Ձայնս կմարի ձեր գոռոցների ճիրանների մեջ: Ինձ ճիշտ հասկացեք, դուք չեք վայրենի, ձեր գոռոցներն են արյունով լեցուն: Եթե չեք թողնում, որ մի կուշտ գոռամ, թողեք, որ լռեմ, թեկուզ և թաքուն: Այո, հենց թաքուն: Ես վախենում եմ ձեր լռությունից, գուցե դուք լսեք իմ լռությունը ու կրկին ուզեք լռել ինձ նման, բայց ավելի լուռ, քան ես եմ լռել: Չէ…

Կարդալ ավելին

Տե՛ր աստված, այս ինչ ձայն է այսպես անողոքաբար սղոցում նյարդերս: Բայց իմ առջև բացվող տեսարանն ավելի զզվելի ու նողկալի է: Հիմա հասկանում եմ, որ պատրաստ եմ ամենաթանկ գինը վճարելու, որպեսզի երբեք այլևս այս տեսարանի ականատեսը չդառնամ: Իսկ նա երևի չի էլ կասկածում, թե որքան տգեղ է ինքը, բայց, իհարկե, ոչ ֆիզիկապես, այլ բարոյապես: Նրա բերանի անդուր շարժումներից հասկացա, որ բերանում գլխի մեծության մաստակ կա, որից նա չի պատրաստվում հրաժարվել առաջիկա 3-4 ժամվա ընթացքում. «տրամաբանական է»: Ատում եմ մաստակի գյուտը:

Կարդալ ավելին

Նայե’ք նրան. ասես, կատարելություն լինի, ասես, ոգեղեն արարած լինի, կարծես թե ինչ-որ մեկը կախարդական վրձինով զգուշությամբ ստեղծել է նրա պատկերն ու նրբանկատորեն կերտել կերպարը: Նա միս ու արյունից է և ունի հոգի, ունի զգացմունքներ և հույզեր, ապրումներ և հոգսեր: Նա սիրում է և ատում, ներում և մոռանում, հասկանում և ոգեշնչում, նա օգնում է, նաև` խանգարում:

Կարդալ ավելին