Tag: Լիլիթ Հակոբյան

երգը չլսած՝ նորից եմ միացնում,

ու նորից,

ու նորից,

ու նորից…

զգույշ՝ սովորական չդառնա։

Կարդալ ավելին

Երբ ես մեռա, մարդիկ եկան ասելու, որ ինձ շատ են սիրել ու ափսոսում են վաղաժամ մահվանս համար: Պարզվեց, որ կարգին տիպ եմ եղել կենդանությանս օրոք, բայց դա ինձնից գաղտնի էին պահում: Իմ մասին նոր բաներ իմացա. օրինակ, մեկը, ում ոչ մի կերպ չմտաբերեցի, վստահ էր, որ ես շատ ավանդապահ ու պարկեշտ մեկն եմ եղել, մյուսն ազատամտությունս էր գովում, մեկն ասում էր համարձակ էի, մյուսը, թե՝ համեստ էր: Մի պահ խճճվեցի: Մեռած էի, բայց հուզիչ էր, երբեք ինձ այսքան կարևոր չէի զգացել: Մտածեցի. «Մարդ վերցնի, նորից ծնվի»:

Մեր մեջ ասած՝ ճոխ թաղումներն ու հարսանիքները երբեք էլ սրտովս չեն եղել:

Կարդալ ավելին

Անսեռ, երկաթյա միատոն ձայնը թեթև խշշոցի ուղեկցությամբ հաղորդեց.
-Ազատության կայարան:
Մի խումբ մարդիկ իրար անցան, սկսեցին միմյանց հրմշտել. ուզում էին վայրկյան առաջ լքել վագոններն ու հայտնվել Ազատության կայարանում: Սա ընդամենը մի քանի վայրկյան տևեց, հաջորդեց գնացքի ազդանշանը, որը խուճապն ավելի սրեց, այնուհետև բոլոր վագոնների ժանգոտված ու ծուռումուռ դռները միաժամանակ ճռռոցով փակվեցին՝ դռներից դուրս թողնելով ազատներին: Նրանց դեմքին շփոթմունք ու գոհունակություն էր դրոշմված: Ազատության կայարանի անմարդ ու անծայր սրահն ասում էր, որ սահմաններ չճանաչող աշխարհն առանց մարդկանց ավելի սիրուն կլիներ…

Կարդալ ավելին

Մեռնելուց հետո

Դա նրա վերջին առավոտն էր բանտում:

Ամեն օրվա պես նայեց շրջանակից դուրս՝ նույն տներն են, ծառերը, բլուրները, ոչ մի տեղաշարժ, ոչ մի փոփոխություն: Ոչ ոք չի բարձրանում բլրի գագաթը՝ այնտեղից ձեռքով անելու համար, ոչ ոք չգիտի, որ նա կա դարպասներից այն կողմ եղած պատերի ու ճաղերի մեջ, ոչ ոք շրջանակից երևացող ծառից տերև ու պտուղ չի պոկում, ու նրան այնպես է թվում, թե իր ունեցած շրջանակից դուրս այլևս չկան մարդիկ, տներ ու աշխարհներ, չկան ոչինչ ու ոչ ոք: Գուցե ծա՞ռն է անպտուղ, դրա համար էլ շուրջը դատարկ է, թե՞ անպտուղ ծառն ինքն է, ում շուրջն ամայի է: Նրան այնպես է թվում, թե ինքն այլևս չկա, գոյություն չունի, որ շրջապատող նյութական աշխարհը խաբկանք է, ինքը մի փոշեհատիկ է այդ աշխարհում՝ աննկատ, անէ:

Կարդալ ավելին

«Մի կտոր շաքար… Վատ չէ, թեյն անհամ չի լինի, երկու կտորը ճոխություն է, այս ամիս նման դեպք մի անգամ եղել է, հերիք է, էլ չսպասեմ»,- մտածում էի` թեյի գդալը բաժակի պատերին շրխկացնելով: Հետո տատս ասաց, որ քաղաքակիրթ մարդիկ անձայն են շաքարը լուծում ջրում: Ես սկսեցի տանջվել. «էդ ինչպե՞ս»: Մտքովս չանցավ, որ նրանց շաքարը մի կտոր չի, որի ամեն հատիկից փորձում են քաղցրություն ստանալ, որ դառը ջուր չխմեն: Տատիս ասելուց հետո մի լավ ջանք թափեցի, մինչև անձայն շաքարի կոշտ հատիկը լուծեցի ջրում, պարզվեց թեյս սառել է: Սառը թեյից սառը բան չկա: «Էլ չեմ ուզում»:

Կարդալ ավելին