Անծայրածիր Օվկիանում փարված ալիքներին ճոճվում էր Կաթիլը և խորհում, թե մինչև երբ պիտի լողա այսպես աննպատակ, թափառական: Իր ընկերները քանի անգամ ճամփորդեցին Ամպի հետ ու տուն վերադարձան աշխարհ տեսած, փորձված… Ինքն ինչո՞վ է պակաս նրանցից, մինչև երբ պիտի թաքնված մնա ալիքների կշտին. վաղը կըբարձրանա մակերես, համարձակորեն կնայի Արևի ճաճանչափայլ ճառագայթներին ու… վերջ միապաղաղ ու տաղտկալի կյանքին: Գիշերը Կաթիլը լուսացրեց անքուն, տագնապալի սպասումով. վարանում էր, տատանվում, շուռ ու մուռ էր գալիս, բայց չտեսած աշխարհների դյութական հեռանկարները նրան մղում էին արկածախնդրության ու սխրանքի…
Category: Հեքիաթ
Հնվ 30 2013
Սիրանույշ Օհանյան | ՕՁԻ ԺԱՄԱՆԱԿԸ
Յոթ երկինքների և յոթ անդունդների կենտրոնում մի ծառ էր աճում:
Պոետը չմաշվող նյութից հանդերձանք պատրաստեց և ճամփա ընկավ՝ որոնելու ճշմարտությունը:
Քայլեց այնքան, որ մաշվեցին օրերն ու ամիսները, տարված եղանակները ձանձրացնող երգի կրկնություն դարձան:
Հնվ 18 2012
Սամվել Մարտիրոսյան | ՊՈՉԸ «ՁՄԵՌԱՅԻՆ ՀԵՔԻԱԹՆԵՐ» շարքից
Շատ վաղուց է եղել:
Ինչքա՞ն, ոչ ոք չգիտի:
Բայց մինչև հիմա էլ մարդիկ հիշում են ու ծիծաղում:
Հիշում են, որովհետև սա մի սովորական դեպք չի: Այսպիսի բաները մարդու հետ կյանքում մի անգամ են պատահում, կամ էլ բոլորովին չեն պատահում:
Իսկ ծիծաղում են, որովհետև դա հենց իրենց հետ է պատահել:
ՈՒրեմն լսեք, թե բանն ինչպես է եղել:
Վերջին մեկնաբանություններ