Կարեն Անտաշյան | ԱՆՈՒՇԻԿԻ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ

(Տատիս հեքիաթների չափ հին
Անուշիկի պատերազմը)
-1-
Շունչս կտրվում է… միակության մտքից…
-2-
Մի պատահական մայրաքաղաքի
պատահական հեղափոխության ֆոնին,
լրիվ պատահականորեն սկսված
գարնան առաջին անձրևից փախչելիս,
պատահական շքամուտքում
պատահական «ՙսիրում եմ քեզից»
կտրվեց շունչը…
-3-
Համբույրի համար ճմրթված շուրթեր`
մու-մու, մու-մու…
-4-
Սկզբում տանիքներն էր բարձրանում,
որ ձեռքը հասնի աստղերին,
հետո մեռած ձևացող քաղաքի վրա
շպրտում էր ճերմակ թևերով թղթե հրեշտակներ,
որ կարողանում էին թռչել
մինչ գետնին ընկնելը:
Կիթառացավով տարված` չէր հասկանում,
որ այստեղ յուրաքանչյուրը
ձանձրույթից մեռնելու իրավունք ունի,
ու թեպետ իր շնորհիվ աշխարհը
ավելի անթրաշ էր դառնում,
բայց ոչ անպայման` ավելի երջանիկ:
Կարգին սովելուց հետո
միշտ տուն էր գալիս հեղափոխությունից,
ու դուռը միշտ բացում էր
մի բարձի վրա սկսված, ավարտված
և շարունակվող կյանքը,
որից անմեղորեն
տապակած կարտոֆիլի հոտ էր գալիս:
Ընթրիքից հետո
ի՞նչ կապ ունի ինքն այդ ամենի հետ:
Ուղղակի մի կիսասովետական գիշեր
հայրիկն ու մայրիկը
սովորականից ավելի կրքոտ են սիրել իրար,
սովորականից ավելի բարձր են թռել,
ու թթվածնի պակասից…
կտրվել է շնչառությունը…
-5-
Գզգզված, ինչպես մարտիմեկյան քամու
բերանն ընկած մասրենին,
քանդուքարափ հայացքով,
ջարդուփշուր բարի հեքիաթների մասին
նոր չար հեքիաթներ
ծամծմելով…
Թափթփված հոգենյութ —
զրդուզիբիլ…
Հերթական ինքնասպանությունից հետո
տուն է վերադառնում առավոտյան,
այս անգամ`
արյունլվա ձեռքերի ու ոտքերի միջև
սրտի պես թպրտացող արևը,
նվնվալով այն մասին,
որ ձանձրույթից մեռնող քաղաքի
նկարովի աստղերը հազվադեպ են ընկնում
հանուն երազանքների իրականացման —
ավելին` չեն ընկնում:
-6-
Սակայն
անխուսափելիորեն պարզվում է,
որ Աստծո և բոյֆրենդների մեջտեղում
թռչնաձկների մասին լեգենդներ հորինող
դեռևս անուն չունեցող մի արարած կա,
ով ինչ-որ տարօրինակ քաղաքի միակ բնակիչն է
և ձմերուկի հոտ է առնում օգոստոսից:
Ու թեպետ նա վաղուց արմատակալել է այնտեղ,
բայց լիալուսնի ժամանակ
փորիկի և մեջքի վրա թռիչքի դասեր է տալիս
կեսգիշերից հետո:
-7-
Փոքրիկ Իշխանը* մաշկի վրա և մաշկի տակ:
-8-
Այս գիշեր,
իբրև ապրելու հիմնավոր պատճառ,
կարմիր է սպասումը:
-9-
Վաղն անպայման կանաչ կհագնի նրա համար:
ԳԱՐՈՒՆՔԱՑԱՎ
Սերը երկար մազեր ունի, փափուկ է…
Եթե աչքերս փակեմ ու կենտրոնանամ,
նույնիսկ կհիշեմ աչքերի գույնն ու… մնացածը:
Սերը տարիներով կարող է զգեստը չփոխել`
հատկապես էն բաց-կապտամոխրագույնը`
մանր սպիտակ ծաղիկներով:
Սիրո մասին միշտ գարունից թաքուն եմ մտածում,
որ հանկարծ գարունը չառիթավորվի:
Եվ ամեն անգամ, երբ լսում եմ “L’histoire d’un Amour”-ը,
սերը քնքուշ գրկում է մեջքիցս և կծում աջ ականջս:
Սերը… երեք ամիսը մեկ… քսանհինգ րոպե
կրծքամկանի սպազմատիկ կծկումներ,
որից չեն մեռնում:
Եվ ինչպես Սիրո մասին աշխարհի բոլոր
պատմություններում,
ինչպես աշխարհի մնացած բոլոր սերերը,
Սերն էլ եսիմ քանի տարի առաջ
ամուսնացել է հարուստ սփյուռքահայի հետ
և մեկնել այս երգից հեռու՜… հեռու՜… հեռու՜…
(Փողոցներում լիքն են իր նմանները:
Փառք Աստծո, որ ինքը չկա):

Թողնել պատասխան

Ձեր էլեկտրոնային հասցեն չի հրապարակվի