Սամվել Մարտիրոսյան | ՓՈՔՐԻԿ ՀՅՈւՐԸ

Սամվել Մարտիրոսյան

ՓՈՔՐԻԿ ՀՅՈւՐԸ

1

Երեք խնձոր՝ հեքիաթից,

Իրար աչքով արեցին,

Նստած, ննջում էր տատիս,

Ու թռել էր ճերմակ ձին:

Եվ իզուր եք դուք ջանում

Քնեցնել ինձ զոռով,

Հեքիաթն իմ չի վերջանում

Երեք կարմիր խնձորով:

2

Հայրիկինն եմ, մայրիկինն եմ,

Միակն եմ ես, լավն եմ ես,

Թե ծիծաղեմ՝ ծիծաղն եմ ես,

Թե լաց լինեմ՝ ցավն եմ ես:

3

Ծաղիկներից հոտ քաշեց,

Քնից զարթնեց, մոտ քաշեց,

Թուշը դրեց իմ թշին,

-Չեմ տա,-ասաց,-ուրիշին:

Թաթիկներով ծափ տվեց,

Սիրտս թռավ իր տեղից,

-Հո թաթիկդ չցավե՞ց,-

Հարցրեցի իմ տղին:

4

Տոտիկներս թույլ են դեռ,

Կամակոր են, ծույլ են դեռ,

Բայց տես, ինչպես եմ փայլում,

Մի տես ինչպես եմ քայլում:

Հայրիկի հետ հավասար,

Մայրիկի հետ հավասար,

Նորից ես եմ մեջտեղում,

Նորից ճոճվում եմ տեղում:

Չեմ վախենում ընկնելուց,

Ետ չեմ մնում ոչ մեկից,

Ես քայլ ունեմ անելու,

Հապա մի, բաց թողեք ինձ:

5

Ինչու՞ են աչքերն արցունքոտ,

Փախչում է ու չի գալիս մոտ,

Ինչու՞ է փոքրիկն իմ լալիս,

Ո՞վ թթու խոսք ասաց բալիս:

Ասում է՝ մայրիկն էլ իմը չէ,

Ասում է՝ տատիկն էլ իմը չէ,

Ոչ ոքի չի ուզում զիջել,

Ոչ ոքի չի ուզում ճանաչել:

Հայրիկն էլ բան չի հասկանում,

Ձեռքը ճակատին է տանում,

Բայց թե, ի՞նչ նեղանաս նրանից,

Պարզապես նա զարթնել է քնից:

6

Հինգ հատիկ եմ, հինգ տարեկան,

Հինգ լուսին ու հինգ արեգակ,

Հայրիկիս, մայրիկիս հետ եկա,

Հինգ հատիկ եմ, հինգ տարեկան:

Մեծացել եմ ուղիղ հինգ անգամ,

Հեշտ բան չկարծես դու հանկարծ,

Բոյս կարճ է, պատմությունս՝ երկար,

Մեծացել եմ ուղիղ հինգ անգամ:

Մոմիկները վառվեցին ու հանգան,

Հինգ մատիկ են, հինգ բարեկամ,

Ինձ համար հինգը շատ է այնքան,

Բայց այդ հինգը հենց ես եմ, որ կամ:

7

ՇՆԻԿԸ

Մարդիկ ինձ ասում են՝ դու վատն ես,

Վատերի մեջ էլ՝ մի հատն ես,

Ասում են՝ վազում է փողոցում,

Ասում են՝ հաչում է, կծում:

Որտեղի՞ց նրանք իմանան,

Որ այստեղ բոլորն են ինձ նման,

Եվ ի՞նչ իմանան, թե դրսում,

Ինչպես են տոտիկները մրսում:

Դու վատն ես,-ասում են,-դու վատն ես,

Վատերի մեջ էլ՝ մի հատն ես,

Ասում են,-փախել է տնից,

Շներին հանել է քնից:

8

Կետը՝ հսկա, ծովից մեծ,

Մի շնչով ծովը խմեց,

Ցցեց իր փորը տռզած,

-Ծովը փորումս է,-ասաց,

-Ինձանից մի նեղանա,

Խաղ է,-ասաց,-ու կատակ,

Ով որ ուզի լողանալ,

Ես նրան էլ կուլ կտամ:

9

Կապիկների աշխարհում

Շփոթություն էր տիրում,

Կապիկներին չէին սիրում

Կապիկների աշխարհում:

Բայց կապիկներ են ծնվում,

Երբ բանանով ես սնվում,

Երբ կոկոսով ես սնվում,

Միշտ կապիկներ են ծնվում:

Կապիկների աշխարհում,

Շուտով կապիկ չի մնա,

Ոչ մի կապիկ չի մնա,

Երբ բանանը վերջանա:

10

ԳԱՅԼԸ

Իզուր համբերեց ողջ գիշեր,

Եվ իզուր էր մտել նա դարան,

Եվ ինչու՞ հովիվը քշեց,

Ու գառները սարը տարավ:

Շները հաչեցի՞ն, թե՝ թվաց,

Վերջացավ ամեն ինչ՝ կեսից,

Եվ ինչու՞ մնաց նա սոված,

Մի հիմար հաչոցի երեսից:

11

ԹԻԹԵՌՆԻԿԸ

Ծաղիկների մեջ ծնվեց,

Ինքն էլ ծաղկի նմանվեց:

Երբ թևերը բաց արեց,

Արեգակն իր թևերին

Արեգակներ նկարեց:

12

ՃԱՌԱԳԱՅԹԸ

Պստիկն եմ ես,

Շեկն եմ ես,

Չարաճճու մեկն եմ ես:

13

ՄԵՂՈՒՆ

Ծաղկի քնքուշ թևերին,

Մեղուն ոսկի է դիզում,

Մեղուն արծաթ է դիզում,

Եվ իր բերած զարդերից

Իրեն՝ ոչինչ չի ուզում:

Հարուստ է նա երևի,

Հպարտ է նա երևի,

Միայն երգ է բզբզում,

Ու էլ ոչինչ չի ուզում:

Ծաղկի քնքուշ թևերին

Մեղուն ոսկի է բարձել,

Մեղուն արծաթ է բարձել,

Արևին՝ տեղ է բացել:

14

ԲԱԴԻԿՆԵՐԸ

Երկու բադիկ, կարմրատոտիկ,

Ոսկեկտուց նավակներ,

Լող են տալիս մոտիկ-մոտիկ,

Լճակի մեջ՝ վար ու վեր:

Երկու կաթիլ՝ հատիկ-հատիկ,

Երկնքից ցած են իջել,

Ի՞նչ երկինք է հայելու մեջ,

Նրանց իր մոտ հյուր կանչել:

15

ԽՆՁՈՐԵՆԻՆ

Երեք ճնճղուկ իմ ճյուղին,

Հուլունքի պես շարվեցին,

Հուլունքի պես շարվեցին,

Իրենց երգով տարվեցին:

Փորը քսեց տանիքին,

Մոտ-մոտ արեց մեր կատուն,

Հոտ-հոտ արեց մեր կատուն,

Բերանից ջուր էր կաթում:

Բայց ճնճղուկները թռան,

Եվ օդ ելան երեքով,

Երկինք ելան երեքով,

Տարված դարձյալ նույն երգով:

16

ՄԱՅԻՍՅԱՆ ԲԶԵԶԸ

Ես փոքրիկ եմ,փոքրիկ ու կլորիկ,

Ինձանից փոքր էլ ոչինչ չկա,

Խոտի տերևները տաքանում են փորիս,

Ու խտուտ են տալիս,

Դա ինձ դուր է գալիս:

Ես փոքրիկ եմ, այնքան փոքրիկ,

Որ ցերեկն իմ շուտով կվերջանա,

Իմ գիշերն էլ շուտով կվերջանա,

Բայց գարունը՝

Ես ասում եմ,-գարնանն իմ վերջ չկա: