Սիրանույշ Օհանյան

Author's posts

Փտր 23 2024

Կոլյա Տեր-Հովհաննիսյան | Ես, տատիս արհեստանոցը, Ստալինը

Հնվ 13 2024

Գրական մրցույթ | Նոր անուններ

Քիչ չեն այն դեպքերը, երբ ստեղծագործող անհատը այդպես էլ ընթերցող հանրությանը չի ներկայացնում իր գործերը կամ էլ դա անում է խիստ ուշացած:

Կան նաև դեպքեր, երբ ստեղծագործող անհատը ուշ է գրիչ վերցնում և կաշկանդվում է ընթերցողին ներկայանալու առումով:

Հենց վերոբերյալից ելնելով է առաջարկվում այս մրցույթը՝ հայերեն ստեղծագործողին աջակցելու և գրական դաշտում նոր անուններ բացահայտելու նպատակով:

Գրական մրցանակաբաշխությունը կունենա մեկ անվանակարգ. յուրաքանչյուր հայտ ներկայացնող կարող է մեր էլեկտրոնային հասցեին ուղարկել մեկ պատմվածք կամ նովել (12 տառաչափով, 1.15 բացակներով, 10-15 էջի սահմանում):

Հնվ 06 2024

Լուսինե Դալլաքյան | Նոյեմբեր, դեկտեմբեր

Ձմեռ,
խիստ և լուռ
քեզնից լուր չկա
քչանում ես
դառնում ես կետ
գիծ՝ սարի լանջից իջնող թռչունի մեջքին
իջնում ես հանգիստ
մանր օդով, որ հատ- հատ են շնչում
մանրանում ես..
դառնում ես երևույթ սովորական
հենվում ես իմ տան պատերին, որպես հասարակ կիրակի

Նյմ 27 2023

Կոլյա Տեր-Հովհաննիսյան | Օլեգ

Մայրս առհասարակ արգելում է ինձ գնալ Օլեգենց տուն և ամեն անգամ մի պատճառ է հորինում:
Օլեգի հետ ընկերացել էի երկրորդ դասարանում։ Երրորդ դասարանից բաժանվեցինք։ Նա գնաց մասնավոր դպրոց, ես մնացի պետականում, բայց մեր ընկերությունը շարունակվեց:
Ես և Օլեգը ծնվել ենք տարբեր երկրներում, նույն թվականին, նույն ամսին, մի քանի օր տարբերությամբ, Երկրորդ աշխարհամարտի ավարտից շատ չանցած:
Ես շատ եմ սիրում Օլեգենց տունը, մանավանդ նրանց հայելիով լվացարանը՝ սպիտակ, մարմարե գուռով: Մերը պատին ամրացրած ցինկե լվացարան է, որի մեջ հայրս ամեն օր առավոտյան ջուր է լցնում դույլով. ծորակը պիտի ձեռքով բարձրացնենք, որ ջուր գա:

Հկտ 31 2023

Լուսինե Դալլաքյան

Ծնվել եմ Երևանում։ Ավարտել եմ Սլավոնական համալսարանը՝ զբոսաշրջության և սոցիալ մշակութային սերվիսի բաժնով։ Մի քանի տարի աշխատել եմ որպես լրագրող, այնուհետև հասարակության հետ կապերի ոլորտում։ Այժմ մարքեթինգային կոմունիկացիաների մասնագետ եմ։ Երկու տարի վարում եմ BookTalk գրքային ակումբը, կազմակերպում եմ հեղինակների հետ հանդիպումներ։

Հկտ 31 2023

Լուսինե Դալլաքյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Լուսինը նոր է ծնվել, սիրելի
Եվ մութը հիմա հանգիստ իջնում է ուսերիդ
ես չգիտեմ, թե էլ ինչ պատմեմ քեզ
իմ քաղաքի մասին
այսօր հինգշաբթի է,
հասարակ հինգշաբթի
Եվ մենք չենք ծերանա միասին, սիրելի
Լուսինը վերևում է
երեկոն որոշում է գեղեցկության ընթացքը

դու գնում ես….

Հլս 11 2023

Կոլյա Տեր-Հովհաննիսյան | ԴԻՄԱԿԸ

Անկողնուց անշշուկ ցած սահեցի ու, ոտաբոբիկ, գիշերաշապիկով դուրս գալով ննջարանից, դուռը զգույշ փակեցի հետևիցս։ Մեր փայտի վառարանը չէր վառվում, ցուրտ էր, կիսամութ։ Սիրում էի մեր տանը մեծերի հավաքույթներից հետո պրպտել մնացած ուտելիքները: Մեր միակ մեծ սենյակը կրում էր երեկվա, այս անգամ Բարեկենդանի առթիվ, խնջույքի հետքերը: Սեղանը քաշված էր մի կողմ՝ պարերի համար, աթոռները շարված էին պատերի տակ, անուշեղենի մի մասը մնացել էր սեղանին, մյուսը՝ անհետացել պահարաններում: Իսկ միջանցքում, որի հատակը գորգապատ չլինելու պատճառով ավելի սառն էր, տեղավորված էին փակ ամաններով որոշ խորտիկների մնացորդներ ու կոլայի, որ հայրս գնում էր միայն տոնական օրերին, դատարկ շշեր՝ ակղի մեջ: Նուշիկենց ու իմ ընկերներից շատերի տանը սառնարան կար, մենք դեռ չունեինք:

Հնս 15 2023

Կոլյա Տեր-Հովհաննիսյան | ԵՍ, ՊԱՊՍ, ՆՈՒՇԻԿԸ

Թե առաջին անգամ երբ ուշադրությունս գրավեց մեր հյուրասենյակի պատից կախված՝ պապիս՝ սև ու սպիտակ, սև շրջանակով, մեծադիր դիմանկարը, չեմ հիշում: Բայց երբեք չեմ կարողացել անտարբեր անցնել այդ նկարի կողքով: Պապիս չեմ տեսել, հորս ասելով՝ նա մահացել էր իմ ծնունդից մի քանի շաբաթ հետո:
Երկար կանգնում եմ նրա դիմանկարի առջև ու նայում սպիտակ վերնաշապիկի տարօրինակ օձիքին, սև փողկապին, բարի աչքերին, փառահեղ, սև բեղերին, որոնց ծայրերը հասնում են գրեթե կզակին: Հայրս ասում է, որ այդ նկարը հին է, պապս նկարվել էր միջին տարիքում։ Վերջին տարիներին նա լրիվ սպիտակել էր, նիհարել ու մահացել ինչ-որ հիվանդությունից: Ասում է, որ ուսուցիչ է եղել, ոսկի ձեռքեր է ունեցել, հարգված է եղել, սպայի կոչումով ծառայել է Ռեզաշահի բանակում և այլն:
Մայրս ասում է, որ իր հայրն էլ ոսկի ձեռքեր ուներ, հաշվապահ է եղել։ Ցավոք, նկար չունի, որովհետև մահացել է անսպասելի, երիտասարդ տարիքում, օտարության մեջ, գործուղման ժամանակ, ձմռանը. թեթև էր հագնվել, թոքերը մրսել էին, անկողին էր ընկել ու հենց էդ ընկնելն էր։ Մի ռուս կին էր խնամել ու հետո լուր տվել նրա մահվան մասին: Չէր հասցրել շատերի նման լուսանկարվել ու նկարը կախել պատից:

Հնվ 17 2023

Մայա Արվելաձե

Ծնվել է Թբիլիսիում 1967 թվականին, բանասերների ընտանիքում: 1989 թվականին ավարտել է Թբիլիսիի Իլիա Ճավճավաձեի անվան օտար լեզուների ինստիտուտի անգլերենի ֆակուլտետը, 1998 թվականին՝ Շոթա Ռուսթավելու անվան Գրականության ինստիտուտի ասպիրանտուրան՝ տեքստաբանություն մասնագիտությամբ։ Տասնյակ գիտական և հրապարակախոսական աշխատանքների հեղինակ է։ Հրատարակել է պատմվածքների երեք ժողովածու՝ «Պետք է, թեկուզ, մինչև…» (2008), «Անվարագույր պատուհաններ» (2014), «Վաղվա երեկը» (2022)։ Աշխատում է …

Հնվ 17 2023

Մայա Արվելաձե | ՉՎԱՌՎԱԾ ՄՈՄԻ ԼՈՒՅՍ

Վրացերենից թարգմանեց Նաիրա Սիմոնյանը *** Արփին քուն մտավ հորիզոնն անդին,Քամին վրձնում էր ալիքին ամպեր,Միայնակ կինը կանգնել քարափինՈւ իր հոգին էր անհունին բացել: Հավքերի երգը մթան մեջ լռեց,Ալիքն էր խայտում քամու հետ հեռվում,Լուսնյակը ամպի փեշից դուրս սահեց,Կնոջ արցունքն էր շիթ-շիթ ծովանում: ՖՈՐՏԵՊԻԱՆՈ Ֆորտեպիանո է այժմ սրահում,Եղել է, սակայն, աստ գըրանդ ռոյալ:Մեղեդիներ են հոսել խնկաբույր,Հնչել է ջազը …