Նյմ 27 2023
Մայրս առհասարակ արգելում է ինձ գնալ Օլեգենց տուն և ամեն անգամ մի պատճառ է հորինում:
Օլեգի հետ ընկերացել էի երկրորդ դասարանում։ Երրորդ դասարանից բաժանվեցինք։ Նա գնաց մասնավոր դպրոց, ես մնացի պետականում, բայց մեր ընկերությունը շարունակվեց:
Ես և Օլեգը ծնվել ենք տարբեր երկրներում, նույն թվականին, նույն ամսին, մի քանի օր տարբերությամբ, Երկրորդ աշխարհամարտի ավարտից շատ չանցած:
Ես շատ եմ սիրում Օլեգենց տունը, մանավանդ նրանց հայելիով լվացարանը՝ սպիտակ, մարմարե գուռով: Մերը պատին ամրացրած ցինկե լվացարան է, որի մեջ հայրս ամեն օր առավոտյան ջուր է լցնում դույլով. ծորակը պիտի ձեռքով բարձրացնենք, որ ջուր գա:
Հկտ 31 2023
Ծնվել եմ Երևանում։ Ավարտել եմ Սլավոնական համալսարանը՝ զբոսաշրջության և սոցիալ մշակութային սերվիսի բաժնով։ Մի քանի տարի աշխատել եմ որպես լրագրող, այնուհետև հասարակության հետ կապերի ոլորտում։ Այժմ մարքեթինգային կոմունիկացիաների մասնագետ եմ։ Երկու տարի վարում եմ BookTalk գրքային ակումբը, կազմակերպում եմ հեղինակների հետ հանդիպումներ։
Հկտ 31 2023
Լուսինը նոր է ծնվել, սիրելի
Եվ մութը հիմա հանգիստ իջնում է ուսերիդ
ես չգիտեմ, թե էլ ինչ պատմեմ քեզ
իմ քաղաքի մասին
այսօր հինգշաբթի է,
հասարակ հինգշաբթի
Եվ մենք չենք ծերանա միասին, սիրելի
Լուսինը վերևում է
երեկոն որոշում է գեղեցկության ընթացքը
դու գնում ես….
Հլս 11 2023
Անկողնուց անշշուկ ցած սահեցի ու, ոտաբոբիկ, գիշերաշապիկով դուրս գալով ննջարանից, դուռը զգույշ փակեցի հետևիցս։ Մեր փայտի վառարանը չէր վառվում, ցուրտ էր, կիսամութ։ Սիրում էի մեր տանը մեծերի հավաքույթներից հետո պրպտել մնացած ուտելիքները: Մեր միակ մեծ սենյակը կրում էր երեկվա, այս անգամ Բարեկենդանի առթիվ, խնջույքի հետքերը: Սեղանը քաշված էր մի կողմ՝ պարերի համար, աթոռները շարված էին պատերի տակ, անուշեղենի մի մասը մնացել էր սեղանին, մյուսը՝ անհետացել պահարաններում: Իսկ միջանցքում, որի հատակը գորգապատ չլինելու պատճառով ավելի սառն էր, տեղավորված էին փակ ամաններով որոշ խորտիկների մնացորդներ ու կոլայի, որ հայրս գնում էր միայն տոնական օրերին, դատարկ շշեր՝ ակղի մեջ: Նուշիկենց ու իմ ընկերներից շատերի տանը սառնարան կար, մենք դեռ չունեինք:
Հնս 15 2023
Թե առաջին անգամ երբ ուշադրությունս գրավեց մեր հյուրասենյակի պատից կախված՝ պապիս՝ սև ու սպիտակ, սև շրջանակով, մեծադիր դիմանկարը, չեմ հիշում: Բայց երբեք չեմ կարողացել անտարբեր անցնել այդ նկարի կողքով: Պապիս չեմ տեսել, հորս ասելով՝ նա մահացել էր իմ ծնունդից մի քանի շաբաթ հետո:
Երկար կանգնում եմ նրա դիմանկարի առջև ու նայում սպիտակ վերնաշապիկի տարօրինակ օձիքին, սև փողկապին, բարի աչքերին, փառահեղ, սև բեղերին, որոնց ծայրերը հասնում են գրեթե կզակին: Հայրս ասում է, որ այդ նկարը հին է, պապս նկարվել էր միջին տարիքում։ Վերջին տարիներին նա լրիվ սպիտակել էր, նիհարել ու մահացել ինչ-որ հիվանդությունից: Ասում է, որ ուսուցիչ է եղել, ոսկի ձեռքեր է ունեցել, հարգված է եղել, սպայի կոչումով ծառայել է Ռեզաշահի բանակում և այլն:
Մայրս ասում է, որ իր հայրն էլ ոսկի ձեռքեր ուներ, հաշվապահ է եղել։ Ցավոք, նկար չունի, որովհետև մահացել է անսպասելի, երիտասարդ տարիքում, օտարության մեջ, գործուղման ժամանակ, ձմռանը. թեթև էր հագնվել, թոքերը մրսել էին, անկողին էր ընկել ու հենց էդ ընկնելն էր։ Մի ռուս կին էր խնամել ու հետո լուր տվել նրա մահվան մասին: Չէր հասցրել շատերի նման լուսանկարվել ու նկարը կախել պատից:
Հնվ 17 2023
Ծնվել է Թբիլիսիում 1967 թվականին, բանասերների ընտանիքում: 1989 թվականին ավարտել է Թբիլիսիի Իլիա Ճավճավաձեի անվան օտար լեզուների ինստիտուտի անգլերենի ֆակուլտետը, 1998 թվականին՝ Շոթա Ռուսթավելու անվան Գրականության ինստիտուտի ասպիրանտուրան՝ տեքստաբանություն մասնագիտությամբ։ Տասնյակ գիտական և հրապարակախոսական աշխատանքների հեղինակ է։ Հրատարակել է պատմվածքների երեք ժողովածու՝ «Պետք է, թեկուզ, մինչև…» (2008), «Անվարագույր պատուհաններ» (2014), «Վաղվա երեկը» (2022)։ Աշխատում է …
Հնվ 17 2023
Վրացերենից թարգմանեց Նաիրա Սիմոնյանը *** Արփին քուն մտավ հորիզոնն անդին,Քամին վրձնում էր ալիքին ամպեր,Միայնակ կինը կանգնել քարափինՈւ իր հոգին էր անհունին բացել: Հավքերի երգը մթան մեջ լռեց,Ալիքն էր խայտում քամու հետ հեռվում,Լուսնյակը ամպի փեշից դուրս սահեց,Կնոջ արցունքն էր շիթ-շիթ ծովանում: ՖՈՐՏԵՊԻԱՆՈ Ֆորտեպիանո է այժմ սրահում,Եղել է, սակայն, աստ գըրանդ ռոյալ:Մեղեդիներ են հոսել խնկաբույր,Հնչել է ջազը …
Մյս 18 2022
Հորս չէի տեսել մեկ շաբաթից ավելի ու սաստիկ կարոտել էի: Մորս ասելով՝ քնած եմ եղել, երբ հայրս գնացել է: Ամեն օր, առավոտյան, հայրս ինձ արթնացնում էր մազերս խառնելով: Ինձ դուր էր գալիս նրա կոշտ ձեռքի հպումը գլխիս: Պատահում էր՝ քնած էի ձևանում, որ նա գար, մազերս խառներ: Այդ առավոտյան էլ սպասեցի, սպասեցի, չեկավ: Ինքս վեր կացա, պտտվեցի սենյակներում, նա չկար… լացեցի, մայրս հանգստացրեց՝ ասելով, որ բան չկա, իրեն լավ չի զգացել, գնացել է հիվանդանոց, մի քանի օրից կվերադառնա: Չասաց՝ տարել են, ասաց՝ ինքն է գնացել. այդ մասին ուշ իմացա տատիցս… Հայրս ուժեղ ցավեր էր ունեցել, շտապ օգնությունը եկել էր, ու նրան տեղափոխել էին հիվանդանոց:
Դկտ 30 2021
Գրական Կամուրջի խմբագրությունը ջերմորեն շնորհավորում է բոլոր այցելուների, ընթերցողների ու հեղինակների Ամանորը: Թող 2022-ը լինի խաղաղության, առողջ կյանքի ու ձեռքբերումների տարի:
Մրտ 18 2021
Թարգմանությունը պարսկերենից՝ Օվսաննա Բաղումյանի Նա գնում էր մի նոր ու անպատյան սեթառ[1] ձեռքին, օձիքը բաց ու անփույթ: «Շահ»-ի մզկիթի[2] աստիճաններից շտապով ցած իջնելով՝ դժվարությամբ ճանապարհ էր հարթում մանրավաճառների շարքերի ու նրանց թարեքներին իրենց համար էլ անհայտ ինչ-որ բան փնտրող մարդկանց խմբերի միջով: Սեթառը սեղմել էր փորին ու մյուս ձեռքով դրա լարերն էր պահում, որ մեկնումեկի …
Վերջին մեկնաբանություններ