Լուսինե Դալլաքյան
Լուսինը նոր է ծնվել, սիրելի
Եվ մութը հիմա հանգիստ իջնում է ուսերիդ
ես չգիտեմ, թե էլ ինչ պատմեմ քեզ
իմ քաղաքի մասին
այսօր հինգշաբթի է,
հասարակ հինգշաբթի
Եվ մենք չենք ծերանա միասին, սիրելի
Լուսինը վերևում է
երեկոն որոշում է գեղեցկության ընթացքը
դու գնում ես….
փողոցով գլորվող շունը լեզուն հանել է, ժպտում
ես ողջունում եմ քեզ ու ժպտում
ես գոռում եմ անունդ փողոցների զուգահեռներում և չեմ զղջում գալդ, սիրելի
Լուսինը լրանում է
ձայնը հանգիստ խփում է պատերին
ես սեղմել եմ գլուխս՝ ափերիս մեջ բռնած,
գնացքները գնում են ու գալիս
ձայնը տարածվում է
գնացքները գնում են ու գալիս
ձայնը տարածվում է
Խփում է ուղեղիս
դու հետ չես գալիս, սիրելի
Լուսինը վերջանում է
համառորեն ապրող անունդ
դանդաղ իջնում է շուրթերիս
մութ է
կատուները խաղում են կտուրին
համառորեն ծնվող անունդ դանդաղ իջնում է ուսերիս
դու վերածնվում ես, սիրելի
Գալիս ես
Գալիս ես, ինչպես անձրևն է գալիս ժայռերի մյուս կողմում,
թաքուն ընկնում այն կողմի թփերի, քարերի ու ծառերի վրա,
ընկնում է գետի մեջ, ուր ձկները զարմանում են չգիտես որտեղից իրենց ջրին ավելացող այդ ջրի վրա,
համտեսում են լուծված այդ նոր համը և հիշում, որ գիտեն ժպիտդ։
Այնտեղ բոլորը լվացվում են առավոտյան ուղիղ չգիտեմ քանիսին՝ ոզնիներ թաքցնող մառախուղի կաթիլներով և այդ օդով նախաճաշում,
խմում են մի քանի ջրափոս ու հացին քսում մոշի մուրաբա։
Այնտեղ կատուները նույնիսկ գիտեն քո մասին, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ հեռանում են անսպասելի՝ թողնելով միայն օդում ու ջրում լողացող ժպիտ՝ սուր ու բարի։
Ես չեմ հեգնում քեզ, չեմ ծալում մատները իրար վրա,
հանգիստ ու անաղմուկ քայլերով առաջ ու հետ եմ գնում, միշտ իմանալով, որտեղ եմ, երբ եմ, ինչ եմ,
Այս՝ ժայռերին իջնող անձրևների երկրից այս կողմ,
Որտեղ քո մասին լսած էլ չկան։
Ձկները՝ հանկարծ լողացող
Երբ դու այս կողմերում էլ չես երևում,
տեսնում եմ քարը՝ իմ կողմ շպրտված։
ամեն թռչել կարողացող օբյեկտ հաղթահարում ա տարածությունը և օդը՝ իրան հանդիմացող
և ձկներին՝ հանկարծ լողացող,
և աչքերդ՝ հանկարծ բաց ու թարթող,
և ժպիտդ՝ չսպասված կլոր,
և մարգագետիններին, որ թարս են աճում,
և խխունջներին, որ թարս կողմ են գնում։
Նա բոլոր զմրուխտյա թագուհիներից այն մեկն ա, որ մերկ ա։
Ճանապարհը անցնում ա ուխտը՝ չմուշկներով,
Փողոցները ավլում են անցորդներին, իրանք տներով, ես՝ դուրս՝ հասնելու ուխտին։
Ամեն թռչել կարողացող օբյեկտ հատում ա տարածությունը և օդը՝ իրեն հանդիմացող
և ձկներին՝ հանկարծ չխոսող,
և աչքերը անսպասելի բաց ու թարթող, և ոզնիներին՝ մառախլապատ,
և մառախուղները՝ ոզնիոտ,
և թագուհիներին հագնված,
և ժպիտդ՝ մերկ։
Ամեն ոզնի պարունակող մառախուղ պարտավոր ա իր մեջ տանել նաև պոպոկի մուրաբա։
Ես սլացող հանգրվանն եմ բոլոր թարս տեղաշարժվող օբյեկտների, որ գնում են այն կողմերը, որտեղ դու էլ չես երևում։
Ասում են մարդիկ կան, որ վերցնում են թերթը կամ գիրքը ու սկզբից հոտ քաշում, հետո նոր սկսում կարդալ,
Այսինքն, սկզբից կլանում, իմանում են ողջ պատմությունը, հետո նոր սկսում ծամել
Մի ամբողջ երեկո զբաղված ոզնիները դուրս չեն գալիս բներից, կատուներն էլ
հանգստանում են հանկարժ անհետաքրքիր դարձած բակից, հետո հելնում են կտուր՝ վերևից, հատապես վերևից սաղին նայելու,
Նայելու, թե ոնց են գարաժները գնալով լայնանում ու իրանց տերերի կանայք հողաթափերով են ինջնում խանութ ու հետ գալիս,
Իջնում ու հետ գալիս,
Գնա այսօր գործի ու հետ արի,
Գնա ու հետ արի՝
Խմելով մեկ բաժակ սուրճ ու արևաշողք, որը երեկոները հենվում ա շենքի ձախ պատին ու կատուների մեջքը տաքացնել հոգնելով իջնում պադվալը՝ կատուների ձագերին տաքացնելու։
Խմիր այս գույնը, որ քեզ հանկարծ թողեց մենակ ու գնաց
Այս տան,
Այս պատերի ծակերից դուրս եկած եղջերուների հեքիաթային երգերի տակ թողեց միայնակ ապրել, ապրել ու թվալ թափանցիկ՝ քամուն դիմադրող վարագույրից այս կողմ ծավալվող նույնքան թափանցիկ օդին հենված,
Մի քիչ շփոթված, դու նորից հեգնում ես ամռանը միայն աշխատող շատրվաներին ու նրանց, ով դա մտածել ա,
Դու նորից քայլում ես քաղաքով ու բարևում տներին, որոնց պատուհաններին լույս կա։
Դու հույս ունես գտնել նրան այդ նույն քաղաքում, որի կտուրներից կատուները նայում են մարդկանց ու խնդում,
Նայում են ու խնդում։
․․․․
Պահի տակ երկմտած թևերի,
որոշումն եմ ուզում,
Հազիվ շնչելու այս գեղեցկությունը,
Այս անկարողությունը
Ու ցածր քայլերը
Քաղաքի մի ծայրից մյուս ծայրը
Ձգվի,
Դարձիր տափակ,
Բլուրոտ,
Ձմռան գալուն ընդառաջ դարձիր անվերապահորեն խմած այս լույսերը,
․․․․
Գամ, որտեղ
ծաղիկները գաճաճ են,
Որտեղ քամիները շարժվում են հակառակ ուղղությամբ,
Գամ, որտեղ հինգշաբթիները դառնում են կիրակի։
Հակառակ գլորվող օրերին, որոնց մի ծայրից մյուսը գնում են գնացքները,
Ծառերը գնում են մի անտառից մյուսը՝ ճանապարհին հավաքելով մոլորված մարդկանց, ում աչքերը բաց են, ոտքերը՝ թեթև,
Պայուսակները՝ դատարկ։
Գնացքները նույն գործի են,
Դու գնացել ես մոշ հավաքելու,
Ես գնացել եմ գտնելու այդ թուփը
Ջրի տակ,
Որտեղ ձկնորսներ չկան։
Ու մնացել եմ ապշած,
Ու հենված պատին,
Ու դալարվող օդում,
Ու փնտրում էի ումից ոգևշենչվել
Ու եղա թափանցիկ դատարկությունից
Ու թեթև ավելորդ մտքերից։
Վերջին մեկնաբանություններ