Փտր 12 2013
Ինձ համար յուրաքանչյուր լուսաբաց հենց այսպիսին է՝ անհրապույր, ոչինչ չասող ու ոչինչ չխոստացող: Միայն այս անգամ պատուհանիս մեջ պատահաբար բռնել եմ արևը, որը չի փոխվել այն օրվանից, երբ վերջին անգամ ժպտացի նրան՝ երբ փոքր էի: Ծխախոտ չունեմ: Երեկ դատարկ ծխախոտատուփը ճմռթելով նետեցի ջրափոսը: Հիշում եմ՝ մի ծեր կին նախատեց ինձ: Ես ինչ-որ անկարգ բան ասացի …
Նյմ 28 2012
Ծնվել է 1987-ին, Թբիլիսիում: 2008-ին ավարտել է Թբիլիսիի Սևծովյան միջազգային համալսարանի բանկաֆինանսական ֆակուլտետը: 2008-ին ընդունվել և 2010-ին ավարտել է Թբիլիսիի Տնտեսագիտության միջազգային դպրոցի մագիստրատուրան: Անդամ է հայ գրողների «Վերնատուն» միության, ինչպես նաև «Կամուրջ» գրական-մշակութային ՀԿ «Շեմ» գրական ակումբի: 2010-ին «Շեմ» մատենաշարով լույս է տեսել նրա անդրանիկ «Վայրկյաններ» պատմվածքների ժողովածուն: Կատարում է նաև թարգմանություններ վրացերենից:
Սպտ 14 2012
Ականջներից բռնած նրանց դուրս բերեցին տագնապած հավերի բնից:
Տղային արգելեցին մոտենալ աղջկան:
-Բայց իմ դուրը գալիս է պաչվել նրա հետ,- ասաց տղան:
Հայրը քիչ մնաց խեղդեր նրան արևից տաքացած ջրով տակառի մեջ:
Լուիզան նույնպես պատժվեց: Մայրը պատռեց նրա միակ տոնական զգեստը: Աղջիկը սպառնաց մորը, որ հավանոցում կպաչվի գյուղի բոլոր տղաների հետ, իսկ այդ լղար հավերին դուրս կշպրտի այդտեղից, քանի որ նրանք ծերտից ու ձվերից բացի ոչինչ չեն տալիս:
Օգս 14 2012
Երբ Բիլը գիտակցեց, որ փակվել է մռայլ սենյակում, տագնապը համակեց նրան, ու սիրտը սկսեց այնքան արագ խփել, որ կարծես ուր որ է դուրս էր թռչելու հրազենի գնդակի պես: Հուսահատ դիպչում էր պատերին, շոշափում, հոտոտում էր պատերը. ոչ մի ելք չկար: Միակ ելքը ծանր ու համր երկաթե դուռն էր, որը պինդ փակված էր դրսից, ուստի կոտրել նրա համառ համրությունն ու ծանրությունը հնարավոր չէր:
Դրսում նա հաճախ էր իրեն մենակ զգացել, բայց փակված միայնությունը ավելի սարսափելի թվաց, քանի որ նրանից պատսպարվելու ոչ մի միջոց չկար:
Հնս 09 2012
Ես տասը տարի է ապրում եմ այս կնոջ հետ, բայց այս պատմությունը միևնույն է առեղծվածային է թվում ինձ: Ու ես այսօր միայն նկատեցի, որ նրա դեմքին կնճիռներ են հայտնվել:
Տաս տարի առաջ ես տեղափոխվեցի այս թաղամաս:
Իմ նոր տան պատուհանից նայում էի ցանկապատին հենված, ուռենու պես կորված դեղձենուն: Երևի քամին արևմուտքից էր փչում ու անընդհատ հարվածում նրա անպաշտպան մեջքին: Հասած պտուղը, ավելորդ բեռ դարձած, ծանրացնում էր դեղձենու ճյուղերը, որոնք նմանվել էին օգնություն կանչող ձեռքերի: Գուցե տանտերը այնքան զբաղված էր, որ չէր նկատում ծառը. չնայած իր տան մոտակայքում այն միակն էր:
Սպտ 22 2011
Նիկոն գորտերի համար էր սիրում ամառը:
Ձմեռ էր: Քաղաքի վրա սպիտակ ծուխ էր թանձրացել: Մի համարձակ ագռավ, որ անջատվել էր ճյուղից և սուզվել մշուշի մեջ, կամաց-կամաց անհետացավ, կորավ:
«Տեսնես շշերը էլի այնտե՞ղ են»,- մտածեց եղևնու տակ նստած Նիկոն:
Աղբամանում շամպայնի շշեր էր գտել: Տանը դրանք մաքրեց և տեղավորեց վանդակավոր տոպրակի մեջ: Աստիճաններից իջնելիս որդու լացը լսեց: Տոպրակը թողնելով Լիայի դռան մոտ՝ ներքև վազեց: Որդին վնասել էր ծունկը: Գրկած տուն հասցրեց: Երբ վերադարձավ՝ շշերը վերցնելու, Լիան շքամուտքն էր ավլում:
Վերջին մեկնաբանություններ