Լուսինե Դալլաքյան
Նոյեմբեր, դեկտեմբեր
….
Ձմեռ,
խիստ և լուռ
քեզնից լուր չկա
քչանում ես
դառնում ես կետ
գիծ՝ սարի լանջից իջնող թռչունի մեջքին
իջնում ես հանգիստ
մանր օդով, որ հատ- հատ են շնչում
մանրանում ես..
դառնում ես երևույթ սովորական
հենվում ես իմ տան պատերին, որպես հասարակ կիրակի
ձյունոտ ձեռքերով մաքրում ես դեմքդ
լճակի ալիքները դուրս են մղվում սառույցից
դու սառում ես
դառնում ես կետ մի անտաղանդ վերջաբանի
դու չես վերջանում
դու գնում ես..
տերևները դողում են օդում
ձեռքերս դողում են
անունդ ճոճվում է մատներիս ծայրերին ու կպնում շուրթերիս համբույրներիդ փոխարեն,
խոստանում ապրել ձմեռները միայն
դու գնում ես և քեզ թողնում մենակ
հասցնում ես իջնել սարի լանջին թռչունի մեջքին հենված
դու ապրում ես
….
Կպնում եմ և հետ գնում
փակվում եմ լռության գրկում կարծես տողատակ, որ հասկացվել է ուզում, որ ուզում է
ապրել լայն հորիզոններում
անդրադառնալ դեպի օվկիանոս ճանապարհ ընկնող ձկների զրույցներից
զարմանալ
թաքուն լսել բոլոր
թաքուն խոսակցությունները սիրո մասին (այո, օվկիանոսներում էլ են բոլոր
խոսակցությունները սիրո մասին)
լսել, թե ոնց է լռությունը հորինում երաժշտություն՝ խախտելով միայնությունը իր
հնչյունների
տեսնել միացվող ձայների համընկնումները աղմկոտ այս քաղաքի
իմանալ հասարակ տարրերի նախընտրությունը մնալ խոսքերի գրկում
ճանաչել քեզ նորից, ինչպես վաղեմի մի ծանոթի, ում վստահեցիր խոսքդ և միտքդ, ում
ասեցիր ուղիղ, որ սիրում ես թռչյունների գնալը հարավ,
քանի որ
գտնում ես իմաստը մեկին սպասելու մեջ
անցնել կտուրներով քաղաքի
նայել վերևից քո քաղաքին
իմանալ, որ դու սիրում ես թռչունների գալը հարավից,
քանի որ մտածում ես, որ տունը նրանց անպայման այս կողմերում է, և նրանք անպայման
մեր մոտ են գալիս տուն, այլ ոչ հակառակը
….
Աննման ձայների երկմտած կծկումներում
տարանջատում եմ հիմարությունը անձրևների խփոցներից կտուրներին
մտքերի տատանումները ալիքների թևերին հենված կոչ են փողոցում կուչ եկած
մարդկանց գցվել անձրևի գիրկը առանց երկմտելու
դու տեսնում ես իրական եղելությունը դես ու դեն թափված մտքերի
դու անցնում ես առանց տրորելու նրանց դեմքը, որ նման է հալվող սառույցին
դու ընկած ման ես գալիս քեզ թևեր
դու քայլում ես, որ ես ես քաղաքը
անձրևի տակ կուչ եկած մարդկանց անչերով և գցվես գիրքը անձրևի
….
կաթիլ
կաթիլ
ձյուն
ուղիղ դեմքին քաղաքի
լույսեր
թաքուն պախկվող մթից քաղաքի
դու և քո միայնությունը նման զրնգող ձայնին ծիծաղի
թռչուն
տերև
ծով, որ ապրել է ուզում քաղաքիդ ափերին
ծածկել ժպիտդ սառչող ալիքներով
տաքանալ
Վերջին մեկնաբանություններ