Գրական կամուրջ

Դինո Բուցատի. ինքնանկար

Դինո Բուցատի | ԻՆՉՈՒ

Կարելի է կարծել, թե մեր ողջ աշխարհը լոկ մեկ նպատակի համար է ստեղծված․որ հավիտենապես այնտեղ ներկա լինի մեկնելու պատրաստ մի կայազոր։
Ուստի մարդիկ վերարտադրվում են, կենդանիները և բույսերը ևս վերարտադրվում են, ու դրան նպաստում է այն հանգամանքը, որ բեղմնավորման իրողությունը ընդհանրապես համարվում է որպես չափազանց մեծ բավականություն պատճառող մի բան։
Ու այնքան քաղցր է սիրով զբաղվելը տղամարդու և կնոջ համար, որ բացարձակապես բացակայում է վտանգը, թե մարդը երբևէ կդադարի բեղնավորել և ապահովել կայազորի համալրումը։

Read more

Գրիգոր Նարեկացի

ԳԻՎԻ ՇԱՀՆԱԶԱՐ. «ՆԱՐԵԿԱՑԻՆ ԵՐԿՐՈՐԴ ԱՐԱՐԱՏ Է ՄԱՐԴԿՈՒԹՅԱՆ ՓՐԿՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱՐ»

Այսքան ժամանակ է անցել, բայց Նարեկացու ուժը, հմայքը նույն թափով ինձ հետ են: «Նարեկը» միշտ իմ սեղանին է: Ինձ անընդհատ գրավել է այն թարգմանելու միտքը, այն էլ՝ գրաբարից: Դե, բանաստեղծ-թարգմանչին ինչ, թե Երևանի Մատենադարանում գիտնականները տքնում են Նարեկացու ստեղծագործության՝ գրաբարից աշխարահաբար տողացիների վրա: Բանաստեղծ-թարգմանիչն ինքն է ուզում հաղորդակցվել, հասնել բանաստեղծություն ծնող ակունքներին… Այսպես տարիներ անցան, և չնայած իմ մեծ ցանկությանը, ես չէի համարձակվում թարգմանել Նարեկացուն: Չեմ ասի, որ վախեցել եմ: Չէ՛: Ես ուրիշ մեծ բանաստեղծների էլ եմ թարգմանել, բայց Նարեկացին միայն մեծ բանաստեղծ չէ: «Նարեկը» գրված է հոգու լեզվով, և այս միտքը հաճախ հանգեցնում էր հարցադրման՝ թարգմանե՞լ այն, թե՞ ոչ: Այսպես տարիներ անցան: Տողացիներն իրենք իրենց ծնվում էին, իրենք էին մղում գրաբարն ուսումնասիրելուն: Սա թարգմանական աշխատանքի ամենադժվար պահն է, մանավանդ որ «Նարեկի» տեքստը, գրաբարը դեռ հիմա էլ ամբողջովին վերծանված չեն:

Read more

Վիկտոր Հովսեփյան

Վիկտոր Հովսեփյան | Անտիպ բանաստեղծություններ

Ո՞րն Է Սկիզբը, և ո՞րն է Վերջը,
Ո՞րն է Առաջ, և ո՞րն է Ետ, Տեր,
Պահերը ո՞ր կողմից են գալիս անվերջ,
Ո՞րն է Մարմինը, և ո՞րը՝ Ստվեր:

Արևածագը ու Մայրամուտը
Եղել են ասես, որ մեզ խաբեն,
Որ հորիզոնի գոց ելումուտը
Մեր աչքերին չորս կողմից կապեն:

Read more

Դինո Բուցատի

Դինո Բուցատի | Երբ ստվերն իջնում է

Եվ պատրաստվում էր մոտենալ նրան, երբ տղեկը դարձրեց  գլուխը, այնպես որ նրանց հայացքները հանդիպեցին։ Սիստոն կանգ առավ՝ ապշանքից քարացած․ ինքն այդ տղեկին ճանաչում էր, գրո՛ղը տանի, էն էլ ո՜նց էր ճանաչում։ Աչքի վերևում հազիվ սպիացող բացվածքը, ինքը գիտեր, որ այն առաջացել էր մի անգամ պարտեզում վայր ընկնելուց։ Այդ կապույտ զգեստը, այդ փայլուն կաշվե գոտին, որն ինքը լավ էր հիշում։ Ու հարցնում էր ինքն իրեն, որտե՞ղ էր նրա տեսել, երբ հանկարծ հասկացավ․ այդ անծանոթ տղան ինքն էր՝ Տարրան, մանուկ հասակում։ Հենց ինքն էր, որ կար, Սիստոն՝ տասնմեկ-տասներկու տարեկանում։ Սկզբում լոկ կասկած  էր, բայց այնքան անհեթեթ, որ ծիծաղ էր հարուցում։

Read more