Գիսանեն չէր շտապում և հաճույք էր զգում հայելու նման հարթ հատակի վրա ընթացող ուղեպայուսակի անիվների ձայնից: Ժամեր շարունակ գամված լինելով ինքնաթիռի նստատեղին` այժմ քայլելու մեծ ցանկություն ուներ. նույնիսկ հրաժարվեց շարժական կոնվեյերից ու նախընտրեց քայլելով կտրել ժամանակակից շքեղ օդանավակայանի երկար միջանցքը, որի ծայրին նշմարվում էին դեպի թռիչքային ելքեր տանող համարները՝ դեղին ֆոնի վրա սևով նշված:

ֆրանսերենից թարգմանեց Գառնիկ Մելքոնյանը

Լեոպոլ Սեդար Սենգոր (1906-2001)

(Սենեգալ)

Մերկ կին. կին սևամաշկ
հագել ես գույնդ, որ կյանք է, ձևդ, որ գեղեցկություն է
Ես մեծացա քո ստվերում.մատներիդ քնքշությունը կապում էր աչքերս
Եվ ահա ամռան ու Հարավի սրտում…

Թարգմանեց էդուարդ Հախվերդյանը
Մարդու սիրտը տրոփում է, այդուհանդերձ յուրաքանչյուր կծկում ու լայնացում ոչ միայն վկայում է արյան հորդահոս գետի ընթացքը երակներում, այլ,- ինքնին մի ճիչ է. մեոնել… քնել… մեռնել… քնել…
Հենց այդ ճիչն էր մարդուն քնից արթնացնողը։ Նա երազում իրեն մեռած էր տեսել, սակայն այժմ բացելով աչքերը և ուժերը վերականգնելու նպատակամղմամբ խորը շնչելով՝ իր էության անելանելի վիճակը սրտի նույն կարգ ու կանոնով հարվածի տակ էր առնում. «Արդյոք երազո՞ւմս էի ինձ մեռած տեսել, թե՞ իսկապես մեռած եմ վկա լինում իմ արթնացմանն ու շնչառությանը»։

Գուրգեն Խանջյանը ծնվել է 1950- ին, Երեւանում։ Ավարտել է Հայկական Գյուղատնտեսական ինստիտուտը։ Ծառայել է Սովետական Բանակում։ Ամուսնացած է, ունի որդի։ Ներկայումս խմբագիրն է ՀԳՄ «Գրեթերթ» ամսաթերթի։ Հեղանիկ է ավելի քան տասը գրքերի, բազմաթիվ պիեսների եւ …

Ծնվել է 1984 թվին: Ապրում է Էջմիածնում: Սկսել է գրել վաղ տարիքից. իր ասությամբ՝ մանկական յուրօրինակ խաղ հիշեցնող ոտանավորային հրապույրը ժամանակի ընթացքում վերածվել է լուրջ ջանքեր պահանջող մտավոր աշխատանքի: Մասնագիտությամբ միկրոէլեկտրոնիկ է: Ավարտել է Երևանի …

Ծնվել եմ 1991 թվին, Արտաշատում: Ուսանում եմ Երևանի Պետական Բժշկական Համալսարանում: Բժշկությունից գրականություն և հակառակը վազվզելու կարիք չկա իրականում, որովհետև նրանք միասին՝ նման են ամենագեղեցիկ սիմֆո-մետալ ստեղծագործությանը: Մտքի, տողի, բառի հետ անսպասելի խաղը, երբ սպիտակ …

Նվիրյալը գիտեր, որ ինչ-որ տեղ իր համար ինչ-որ բան է պահված, ու ինքը գնում է դրան ընդառաջ: Լիներ քնած թե արթուն, սանդուղքով բարձրանալիս թե անդունդը գլորվելիս, աղբակույտը քչփորելիս թե երկնքին նայելիս` նա գիտեր, համոզված էր, որ ամեն ինչ տանում է դեպի թաքուցյալը:

Հոգիս ու սիրտս նստեցին սեղան,
Ինձ էլ դատավոր կարգեցին իրենց:
Հոգիս տառապած` ա՜խ կանչեց, ասաց…
-Սի՛րտ իմ, դու միակ ու հլու ընկեր`
Սիրահարվել ե՜մ…
Սիրտս որոտաց ամպրոպի նման,
Հոգիս սարսափեց աղմուկից դաժան …
-Սիրահարվե՜լ ես …

Ի՜նչ ազնվածին, ի՜նչ աստվածահաճո, ի՜նչ գեղեցիկ հարց է՝ «Բաս քո սրտի դավթարումն էլ վունչինչ չկա գրա՞ծ»: Ինչ էլ հնաբույր է, ինչ էլ հեռուներից է հնչում՝ պիտի որ չհասներ մեր ծանրացած ականջներին: Բայց տես՝ հասնում է, և մեր պատասխանն էլ դարձյալ հարց է՝ «Սրտի դավթարը վու՞րն է»:

Նայե’ք նրան. ասես, կատարելություն լինի, ասես, ոգեղեն արարած լինի, կարծես թե ինչ-որ մեկը կախարդական վրձինով զգուշությամբ ստեղծել է նրա պատկերն ու նրբանկատորեն կերտել կերպարը: Նա միս ու արյունից է և ունի հոգի, ունի զգացմունքներ և հույզեր, ապրումներ և հոգսեր: Նա սիրում է և ատում, ներում և մոռանում, հասկանում և ոգեշնչում, նա օգնում է, նաև` խանգարում:

Գիշերները
Աչքակապուկ էինք խաղում
մեր բակում:
Հիշո՞ւմ ես, մի’շտ
Փախչում էինք միասին,
Ապավինում նկուղին,
Որտեղ կար մի չար ոգի:

Քո մատների տակ,

Կյանքը կլինի կենդանի ու տաք,

Անհարթություններով լի,

Գեղեցիկ ու ժանգապատ երիզներով,

Կարծրամարմին ու փորագիր,

Գարնան ու աշնան հոտավետությամբ:

Ընկավ մեկի ոտքի տակ,
Կոտրեց մյուսի գլուխը,
Երրորդի ականջը,
Հայհոյեց չորրորդին,
Հինգերորդին լքեց,
Վեցին ապտակեց,
Յոթը էլ չեղավ.
Կոտրեցին.

***

Գնում եմ էտյուդի
Քարերը վարդագույն են
Ծառերը վարդագույն են
Սարը
Երկինքը
Ամպերը վարդագույն են

Մեռնելուց հետո

Դա նրա վերջին առավոտն էր բանտում:

Ամեն օրվա պես նայեց շրջանակից դուրս՝ նույն տներն են, ծառերը, բլուրները, ոչ մի տեղաշարժ, ոչ մի փոփոխություն: Ոչ ոք չի բարձրանում բլրի գագաթը՝ այնտեղից ձեռքով անելու համար, ոչ ոք չգիտի, որ նա կա դարպասներից այն կողմ եղած պատերի ու ճաղերի մեջ, ոչ ոք շրջանակից երևացող ծառից տերև ու պտուղ չի պոկում, ու նրան այնպես է թվում, թե իր ունեցած շրջանակից դուրս այլևս չկան մարդիկ, տներ ու աշխարհներ, չկան ոչինչ ու ոչ ոք: Գուցե ծա՞ռն է անպտուղ, դրա համար էլ շուրջը դատարկ է, թե՞ անպտուղ ծառն ինքն է, ում շուրջն ամայի է: Նրան այնպես է թվում, թե ինքն այլևս չկա, գոյություն չունի, որ շրջապատող նյութական աշխարհը խաբկանք է, ինքը մի փոշեհատիկ է այդ աշխարհում՝ աննկատ, անէ:

Ծնվել է 1979 թվին, Արարատի մարզի Սուրենավան գյուղում: Տեղի միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո 1997-99 թվերին ծառայել է ՀՀ Զինված ուժերում: 2007-ին ավարտել է Երևանի Պետական Համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը: Հայաստանի Գրողների Միության անդամ է 2007 թվից: …

Երիտասարդ բանաստեղծուհի Հասմիկ Սարիբեկյանը ծնվել է 1983 թվին, Երևանում: Սովորել և ավարտել է Վահան Թեքեյանի անվան թիվ 92 միջնակարգ դպրոցը, այնուհետև ընդունվել է Հայկական Գյուղատնտեսական Ակադեմիա և ստացել տնտեսագիտական կրթություն: Ուսմանը զուգահեռ զբաղվել է մանկավարժությամբ, …

Ֆրանսերենից թարգմանությունը` Գառնիկ Մելքոնյանի
-Ես քեզ սիրում եմ:
-Ես էլ:
-Գիտեմ:
-Ես գիտեմ, որ դու գիտես:
-Ես գիտեմ, որ դու գիտես, որ ես գիտեմ, որ դա գիտես:
-Իսկ ես գիտեմ, որ դու գիտես, որ ես քեզ սիրում եմ:
-Ես գիտեմ, որ դա գիտես, և դու գիտես, որ ես գիտեմ, որ դու գիտես, որ դա գիտեմ, և դու գիտես, որ ես գիտեմ, որ դու գիտես, որ ես քեզ սիրում եմ:

Տուն-տան ետևից վերջանում էր քաղաքը:
Երկաթգծերն այստեղ խառնվում էին, խճճվում, այս կողմ, այն կողմ վազում, ու անպայման ընկնում մեկնումեկի ոտքի տակ:
Ծաղիկներ կային հատուկենտ, մոլախոտեր, կոտրված, մի կողմ շպրտված աղյուսներ:
Ամեն ինչ այստեղ հիշեցնում էր բաժանման մասին:
Միայն խոսքեր չկային՝ ոչ քաղցր, ոչ էլ դառը: Կաղ ու անտուն շները մերթընդմերթ երկար-բարակ նայում էին աչքերիս մեջ, հետո դառնում ու շարունակում իրենց ճանապարհը: