Սամվել Մարտիրոսյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Գյումրին՝ ծածկած շուկայի մոտ

Առաջ խաբում էին ինձ մանրունքի մեջ,

Հիմա՝ խոշոր հաշվի մեջ են խաբում:

Չէ, ես չեմ կուրացել,

Ինձ պակասում են միայն աղջիկները, որ կրակ էին կապում:

Ես չեմ կուրացել,

Ինձ պակասում են տղաները, որ արյուն էին թափում:

-Առաջ խմում էիր դու,- կասեին նրանք,

-Հիմա՝ խմում ես ու… հարբում:

Մի օր անց

Փշրվում են ստվերները՝ ծառաբնին,

Շշերի պես, որ հիշում են կարմիր գինին,

Փշրվում են ստվերները՝ ծառաբնին:

Իսկ առավոտը՝ մեկի՛նը թող լինի,

Անցորդները գլուխները տանեն,բերեն,

Թող ինձ ներեն, եթե գինին հերիք չանի,

Ու սրտերը շշերի պես թող չփշրեն,

Եվ ինձ ներեն, եթե գինին հերիք չանի:

Մարդիկ ուրիշ են, ուրիշ՝ երեկվանից,

Եվ ես բնավ ոչինչ չունեմ այդ մարդկանց դեմ,

Սիրո մասին նրանք ոչինչ դեռ չգիտեն,

Սիրո մասին ես էլ ոչինչ դեռ չգիտեմ:

Ու փշրվում են, շպրտված ծառաբնին,

Ստվերները՝ դատարկված շշերի պես,

Շշերի պես, որ չգիտեն՝ ի՞նչ է գինին,

Շշերի պես, որ չգիտեն՝ ի՞նչ է գինին:

Մրմունջներ մերժված կնոջ համար

Երեկվա նման էլ ոչ ոք չի սիրում քեզ:

Հասկացել են, որ քանդվելու, ավիրվելու հատկություն ունես:

Վախենում են:

Հետո, քո հետևից հիմա ինչեր ասես չեն ասում: Ո՞ր մեկի բերանը փակես:

Շատերը նույնիսկ չեն էլ լսել իմ գոյության մասին: Շատերը՝ չեն էլ տեսել: Իսկ մնացածի համար դու ոչ հարազատ ես, ոչ օտար:

Ասել է, թե՝ մի չեղած լեզվով են խոսում քեզ հետ:

Ինքները խոսում են, իսկ քեզ մեղադրում իրենց ավերիչ խոսքերի համար:

Երեկվա պես քեզ էլ ոչ ոք չի սիրում:

Նորովի են սիրում:

Փլատակների տակ չմնալու մի անվնաս ձև են գտել ու սիրում են, սիրում են, սիրում…

Գյումրվա խաչքարերը

Ես մի իրավունք ունեմ՝

Մնալ միայնակ:

Միայնակի մի պայման ունեմ՝

Լինել անտեսանելի:

Անտեսանելիի մի ճակատագիր ունեմ՝

Տեսնել:

Տեսնողի մի պարտք ունեմ՝

Չմնալ միայնակ: