Սուրճ և ծխախոտ
Ծխախոտի հաջորդ գլանակը նորից քեզ կհիշեցնի, սուրճի բաժակը՝ մեզ՝ դեմ դիմաց նստած, լուռ ու անհանգիստ. դու ինձ ես սպասում, ես քեզ… Բառերը վերջացան, բառերը միշտ վերջանում են, երբ ասելիք կա: Միշտ կարելի է խոսել ու չասել, բայց բառերը միշտ անհարմար պահին վերջանում են, երբ լռությունը ծանրանում է շուրթերիդ, ստիպում խոսես: Լռությունը ծանրանում է ականջներիդ, ստիպում, որ նա խոսի: Բայց բառերը վերջացել են…
Սուրճը սառեց… Սուրճը միշտ սառում է, որովհետև ես երբեք էլ սուրճ չեմ խմել, բայց մեր սեղանին միշտ երկու բաժակ սուրճ կար: Քո բաժակը դատարկվում էր, իմ սուրճը սառում, ինչպես բառերն էին սառում օդում: Քո բաժակը դատարկվում էր, լցվում էր կողքի մոխրամանը, հալվում էր ձեռքիդ ծխախոտը, հետո հաջորդն էր վառվում, ու միայն բառերն էին մնում, չասված: Հիմա մենակ եմ մեր սրճարանում, մենակ եմ ծխում, ու սուրճս նորից սառում է:
Չասածից մի բան հասկանալը երազի է նման. մի բան ես հասկանում, բայց չասվածն այլ էր: Ծխախոտի ծխի խտությունից բառեր պոկել չի լինում, բայց կլանված նայում եմ, որովհետև ծխի միջից աչքերին նայել կարելի է: Աչքերը խոնարհվում են, աչքերս առանց նրա աչքերի են մնում: Չտեսած աչքերից մի բան զգալը խաբկանքի է նման, ու քանի որ դու իմ սիրած սուտն ես, ես կշարունակեմ նայել խոնարհված աչքերիդ ու կլսեմ չասածդ:
Մի գլանակ նիկոտինը քո մասին շատ բաներ կպատմի վերջացած բառերով: Չեմ մտածում, թե ում հետ ես հիմա սուրճ խմում, ես երբեք էլ չեմ խմել այն սուրճը, որը հիմա ուրիշն է խմում: Ձեր պատմությունը երբեք մերի պես բազմակետով չի վերջանա, նա երբեք էլ ծխախոտի ծխի միջից հայացքդ չի որսա, որովհետև սուրճ խմելով է տարված: Դուք երբեք միասին չեք լռի…
Դու միշտ գնացել ես ու եկել, բայց մեր միջև ընկած լռությունը չես խախտել: Մեր լռությունները մնացին քո ծխախոտի ծխի ու իմ սառը սուրճի մեջ: Եթե մի գլանակ էլ ծխեմ, կհիշեմ նաև մեր բաժանումները, երրորդ գլանակը կհիշեցնի մեր վերադարձները, չորրորդ գլանակն ինձ քո մոտ կբերի: Ծխելը թողնել է պետք:
Ամեն օր կարթնանամ, ձեռքս կգցեմ մահճակալիս կողքի սեղանին, ծխախոտ կփնտրեմ, երեք գլանակից ավել չեմ ծխի, որ դու չիմանաս կարոտս, չորրորդ գլանակն ինձ քո մոտ կբերի, բայց ես չորրորդը կթողնեմ ու կանցնեմ հինգերորդին:
…Ես երբեք չեմ ծխել ու քեզ չեմ հիշել:
Մայրամուտի գույնի թեյը
Ես քեզ ավելի շատ կսիրեի, եթե սերը գդալ-գդալ ավելացնել լիներ, ինչպես անհամ թեյն ենք գդալ-գդալ քաղցրացնում, չնայած ես թեյն անհամ եմ խմում:
Թափանցիկ բաժակից ներս եմ նայում, ջուրը մայրամուտի երանգ է ստացել ու թեյ դարձել: Թեյն ինձ հիշեցնում է, որ դու հեռու ես, որ սա ևս մեկ մայրամուտ է առանց քեզ, որ գդալ-գդալ շաքարը քեզ էստեղ չի բերի, որովհետև սերը գդալ-գդալ չի ավելանում:
Ես թեյս անձայն կխառնեի՝ առանց գդալը բաժակի պատերին շրխկացնելու, եթե դու իմ հետ հետևեիր իմ մայրամուտի թեյի հողմաձև պտույտներին:
Բայց սա ևս մի մայրամուտ է առանց քեզ, ու ես գդալ-գդալ հարվածում եմ բաժակի պատերին, որ կոտրեմ բացակայությունդ, որ երևում է մայրամուտի երանգ ունեցող թեյիս մեջ, որ լսվում է լռության մեջ… Չնայած ես թեյն անհամ եմ խմում, մեկ է՝ գդալ-գդալ խառնում եմ, որ բացակայությունդ լուծվի թեյումս ու ես խմեմ այն, այնպես, իբր երբեք էլ չի եղել:
Մարդիկ ստվերներ են դարձել, այնպես, ասես՝ երբեք էլ չեն եղել, միակ իրականությունը դու ես, ով գդալ-գդալ պակասում է կյանքիցս, ձուլվում ստվերներին, ու ես սկսում եմ սիրել ստվերներն ու ստվերակույտ աշխարհը, որին գդալ-գդալ դու ես ավելանում:
Ես քեզ ավելի շատ կսիրեի, եթե դու իմ մայրամուտի երանգ ունեցող թեյը լինեիր…
Վերջին մեկնաբանություններ