Ռոբեր Դեսնոս | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Ռոբեր Դեսնոս

Ռոբեր Դեսնոս

Բնագրից թարգմանեց Գառնիկ Մելքոնյանը

1

Փոքրիկ նավի մեջ

Փոքրիկ նավի մեջ՝

Մի անուշիկ կին

Ու փոքրիկ նավազ

Թիերը ձեռքին :

Զբոսնելու են գնում

գետով մեղմօրոր,

Քնելու մի կղզում

երկնի տակ անցավոր:

Կիրակի է այսօր …

Լավ է ու բերկրալի

Իրար ազդր շոյել

Զգալ համն համբույրի:

Սա է կյանքը հրաշք-

Կիրակին՝գետափին:

Երանելի են նախանձողները

Փոքրիկ նավազին:

Պառկել նրա հետ

Պառկել նրա հետ

2

կողք-կողքի քնելու համար

զուգահեռ երազների համար

ու շնչառության կրկնակի:

Պառկել նրա հետ

Եզակի ու հրաշք ստվերի

Ու նույն ջերմության համար

Ու նույն մենակության:

Պառկել նրա հետ

Իսկական կեսգիշերվա համար

արևածագով միասին զմայլվելու

ու նույն պատրանքների համար:

Պառկել նրա հետ

Բացարձակ սիրո համար

Արատի համար, արատի,

Ու համբույրների ՝ խելահեղ:

Պառկել նրա հետ

Անպատմելի մի ալեկոծման համար

Ինքդ քեզ և իսկապես ապացուցելու համար,

Որ երբևէ, հոգու ու մարմնի վրա սիրահարների

Չի ծանրացել սուտը սկզբնական մեղքի:

3

Կես ճանապարհին

Ժամանակի մեջ կա մի ճշգրիտ պահ

Երբ մարդն հասնում է իր կյանքի ուղիղ կեսին

Վայրկյանի մի դրվագ,

Ժամանակի փախչող մի մասնիկ, ավելի արագ, քան հայացքը

Ավելի արագ, քան սիրային

Նվաղման բարձրակետը,

Ավելի արագ, քան լույսը:

Սաղարթների միջև՝ երկար պողոտաներ

ձգվում են դեպի աշտարակը, ուր

մի կին քնով է անցել,

որի գեղեցկությունը դիմադրում է համբույրներին, եղանակներին,

Ինչպես աստղը՝ քամուն, ինչպես ժայռը՝ ալիքին:

Մի դողդողացող նավ սուզվում է ու գոռում:

Մի ծառի կատարին՝ դրոշ է փողփողում

Խնամքով սանրված մի կին, բայց որի գուլպաներն ընկել են իր կոշիկներին

Հայտնվում է փողոցի անկյունում,

Վեհաշուք, դողդոջուն,

Մի ձեռքով ծածկելով հնամենի մի լամպ, որը ծխում է:

Ու դարձյալ մի հարբած բեռնակիր երգում է կամրջի մի անկյունում,

Ու դարձյալ մի սիրահար կին կծում է իր սիրեցյալի շուրթերը,

Ու դարձյալ վարդի մի ծաղկաթերթ է ընկնում դատարկ մահճակալի վրա,

Ու դարձյալ երեք պատի ժամացույց խփում են միևնույն ժամը՝

4

Մի քանի րոպե ընդմիջուներով,

Ու դարձյալ մի մարդ, որն անցնում է փողոցով, շրջվում է,

Քանզի իր անունն են գոռացել,

Բայց այն կինը նրան չէ, որ կանչում է,

Ու դարձյալ, հագած-կապած մի նախարար,

Տհաճորեն նեղված՝ իր վերնաշապիկի փեշի պատճառով,

Որը խճճվել է իր շալվարի ու կիսավարտիքի միջև,

Մի որբանոցի բացումն է անում,

Ու դարձյալ մի բեռնատարից, որ սլանում է ամբողջ թափով,

Գիշերվա դատարկ փողոցներով,

Մի հիասքանչ լոլիկ է ընկնում ու գլորվում առվի մեջ,

Եվ որը հետո պիտի ավլեն,

Ու դարձյալ հրդեհ է բռնկվում մի շենքի վեցերորդ հարկում,

Ու բոցավառվում՝ լուռ ու անտարբեր քաղաքի կենտրոնում,

Ու դարձյալ մի մարդ լսում է մի երգ

Որը մոռացել է վաղուց,

բայց որն էլի մոռանալու է…

Ու էլի շատ բաներ,

Էլի շատ բաներ, որ մարդը տեսնում է իր կյանքի կեսի ճշգրիտ պահին,

Ուրիշ շատ բաներ, որ անդադար տեղի ունեն

կարճ վայրկյաններից ամենակարճի մեջ երկիր մոլորակի,

Նա կանխազգում է առեղծվածն այդ վայրկյանի, վայրկյանի այդ դրվագի,

Բայց նա ասում է. «Հեռո՛ւ վանեմ այս մռայլ մտքերը»:

Եվ նա հեռու է վանում այդ մռայլ մտքերը:

Իսկ ի՞նչ կարող էր ասել,

5

Ի՞նչ կարող էր անել

Դրանից լավ:

Թողնել պատասխան

Your email address will not be published.