Tag: Գառնիկ Մելքոնյան

Ալբերտո Մորավիա | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Ալբերտո Մորավիա

Կես դար գրեցի արձակ
Հաջողությամբ
Եվ կյանքն ինձ թվում էր հարուստ
Ու լիարժեք
Երբ սկսեցի գրելբանաստղծական տողեր
Կյանքը ինձ թվաց աղքատ ու դատարկ։

Continue reading

Ռոբեր Դեսնոս | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Փոքրիկ նավի մեջ

Փոքրիկ նավի մեջ՝

Մի անուշիկ կին

Ու փոքրիկ նավազ

Թիերը ձեռքին :

Զբոսնելու են գնում

գետով մեղմօրոր,

Քնելու մի կղզում

երկնի տակ անցավոր:

Կիրակի է այսօր …

Continue reading

Ռոբեր Դեսնոս | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Այսօր ես զբոսնեցի ընկերոջս հետ,
Անգամ եթե նա մեռել է արդեն,
Ես զբոսնեցի ընկերոջս հետ:
Ի՜նչ գեղեցիկ էին ծառերը ծաղկած,
Շագանակենիները, որ ձյուն էին տեղում
այն օրը, երբ նա մահացավ:
Իմ ընկերոջ հետ ես զբոսնեցի:

Continue reading

Դինո Բուցատի|ԽԵՂՃ ԵՐԵԽԱ (Povero bambino)

Ավստրիա, 1904 թ.
Մի զբոսայգում երեխանրի խմբերը պատերազմ են խաղում:

Նրանցից շատերը շիկահեր են, վարդագույն մաշկով, կապույտ աչքերով: Ու քանի որ տղեկները հաճախ բնազդորեն դաժան են լինում, նրանց անողոք կատակների առարկան հինգ տարեկան մի երեխա է, պստլիկ, լղարիկ, սև մազերով:
Ի վերջո, ցեխակոլոլ, կոտրված խաղալիք-հրացանով, հարթ ու սև մազերով տղեկը ապաստան է գտնում մոր մոտ:

Continue reading

Դինո Բուցատի | ԵՐԿՈՒ ՎԱՐՈՐԴՆԵՐԸ (I due autisti)

Տարիների հեռվից, դեռ ինքս ինձ հարցնում եմ, թե ինչ էին ասում իրար դիակառքի երկու վարորդները, մինչ մեռած մայ րիկիս տանում էին հեռավոր գերեզմանատուն:
Երկար պիտի գնայինք, ավելի, քան երեքհարյուր կիլոմետր, ու թեև ավտոճանապարհը բանուկ չէր, չարաղետ դիակառքն առաջնում էր դանդաղորեն:

Continue reading

Ժյուլ Սյուպերվիել | ԳԱԶԱՆՆԵՐԻ ԱՐԱՐՈՒՄԸ

Գազաններն ընկնում էին երկնքից`մեկ առ մեկ, առանց իրար ցավ պատճառելու: Նրանց մեծը մասը վերջնամշակված էր: Ոմանք մի քիչ էլ պիտի սպասեին մինչև վերջնական տեսք ստանալը:
-Երևում է, կնճիթ պիտի ունենամ, -ասաց փիղը, որը հենց նոր էր հայտնվել: -Դա կսկսվի ճակատիցս ու գրեթե կկպնի գետնին:
-Քթի համար շատ չեղա՞վ, -ասաց աղվեսը:
-Ինձ հենց այդպիսին է հարկավոր, -վրա բերեց փիղը:
Հազիվ էր ավարտել իր խոսքը, երբ կնճիթը երկնքի մեջտեղից եկավ ու զբաղեցրեց այն տեղը, որ պիտի լիներ այսուհետև բոլոր փղերի մոտ:

Continue reading

Օկտավ Միրբո | ԿՆԱՄԵԾԱՐ ԶՐՈՒՅՑ

Թող չկարծեն այն բանից, ինչ հետևելու է հիմա, թե ես կանանց թշնամին եմ: Ընդհակառակը, ես այն աստիճան եմ նրանց բարեկամը, որ ատում եմ բոլոր այն հավակնոտ պահանջները, որոնք նրանց զրկում են կանացիությունից, ու չեմ կարող առանց մեծ տխրության տեսնել, թե ինչքան կանայք կան, ովքեր տխմար հպարտությունից մղված` ուզում են դասալքել մարդկային այն բարձրագույն ու հոյակապ առաքինությունը, որ կյանքը վերարտադրելն է:

Կանայք, որ պաշտոններ են զբաղեցնում զանազան կառավարական ու ոչ կառավարական օղակներում, պատրաստվում են մտնել նաև Գրականության Մշակների ընկերության մեջ:

Continue reading

Դինո Բուցատի | ԵՐԳԸ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ

Արքան հսկայական, պողպատե ու ալմաստե գրասեղանից կտրեց հայացքն ու ականջ դրեց:

-Գրո ՛ղը տանի, այս ի՞նչ են երգում իմ զինվորները, -հարցրեց նա:

Պալատի մոտով, Թագադրության հրապարակի վրա, իսկապես զորքեր էին անցնում` ուղղվելով դեպի սահման, անցնում էին՝ գումարտակը գումարտակի ետևից, ու քայլելով՝ զինվորները երգում էին: Նրանց կյանքը թեթև էր, որովհետև թշնամին արդեն փախուստի էր դիմել, ու այնտեղ` հեռավոր երկրում, նրանց մնում էր լոկ վերցնել հաղթանակի դափնեպսակներն ու փառքով վերադառնալ: Դրա համար էլ արքան ևս, իրեն հիանալի էր զգում ու լի էր վստահությամբ սեփական ուժերի հանդեպ: Էլի մի քիչ, ու ողջ աշխարհը պիտի հպատակվեր իրեն:

-Դա նրանց երգն է, Ձերդ Մեծություն,-պատասխանեց առաջին խորհրդականը, ով նույնպես պատված էր զենք ու զրահով` ըստ պատերազմական ժամանակի կանոնների:

Continue reading

Դինո Բուցատի | ՈՒՏԻՃԸ

Ուշ վերադառնալով տուն` ճզմեցի մի ուտիճի, որը միջանցքում փորձում էր ճողոպրել ոտքերիս տակից (մնաց այդտեղ, սալիկի վրա), հետո մտա սենյակ: Մարիան քնած էր: Պառկեցի նրա կողքին, հանգցրի լույսը, բացված լուսամուտից տեսնում էի պատի ու երկնքի մի հատված: Շոգ էր, քնել չէի կարողանում, վաղուցվա պատմությունները վերածնվում էին իմ մեջ, նաև` կասկածներ, որ անվստահություն են սերմանում վաղվա հանդեպ: Մարիան մի փոքրիկ տնքոց արձակեց.« Ի՞նչ է պատահել», հարցրեցի: Նա բացեց մի աչքը`լայն, որպեսզի տեսներ ինձ, շշնջաց.«Վախենում եմ»:

Continue reading

Դինո Բուցատի | ՃԱԳԱՐՆԵՐ ԼՈՒՍՆԻ ՏԱԿ

Պարտեզում լուսինն է և խոտի ու բույսերի հոտը, որն հիշեցնում է որոշ անցած-գնացած առավոտներ (երբևէ եղե՞լ են դրանք), երբ լուսադեմին, երկարաճիտ կոշիկներով ու հրացանով, դուրս էինք գալիս որսի: Բայց հիմա խաղաղավետ լուսին է, հանգած պատուհաններ, շատրվանն այլև չի ցայտում. լռություն: Մարգագետնին չորս-հինգ, փոքրիկ սև կետեր են: Ամեն անգամ շարժվում են` զվարճալի, արագ ցատկերով, առանց փոքր իսկ աղմուկի: Ծաղկանոցների ստվերում` ասես սպասում են: Ճագարներ են: Պարտեզը, խոտը, այդ անուշ բուրմունքը, անդորրագին լուսինը, գիշերն ` այնքան անսահման ու հեշտագին, որ ներսումդ ցավ ես զգում անհասկանալի պատճառներով, այս ամբողջ հիասքանչ գիշերը իրենցն է: Երջանի՞կ են:

Continue reading