Սիրանույշ Օհանյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

* * *

Գիշերը քնելուց առաջ ես նայում էի լուսնին:
Եթե լուսինը չկար՝ ամպերին:
Եթե ամպերը չկային՝ աստղերին:
Սիրում էի ծանոթ աստղերին դիմել անունով՝ 
Ռիգել, Ալտաիր, Վեգա, Միցար,
Երևակայել, որ դու էլ ես նայում նույն աստղերին,
Պատկերացնել, որ նույն լույսն է մեր աչքերը լցվում,
Մտածել, որ կապված ենք ընդհանուր լույսով,
Որ մեր ընդհանուրը լույսն է՝
Հեռու աստղերի մասնիկ լույսը…
Երևի, չնայած, չգիտեմ՝
Երբևէ նայե՞լ ես աստղերին
Քնելուց առաջ, երբ ամպերը չկային,
Երբ լուսինը չկար:

Գիշերը քնելուց առաջ… 
Բայց հիմա գիշերը էլ չեմ քնում:
Համարյա չեմ քնում:
Լավ չեմ քնում:
Գիշերը նախևառաջ նայում եմ էկրանին՝
Անկախ լուսնի լինել-չլինելուց,
Անկախ ամպերից, աստղերից:
Համարյա նույն էկրանն է՝ տարբեր անուններով՝
Ֆեյսբուք, ինստագրամ, թվիթեր, տելեգրամ:
Սիրում եմ նայել էկրանին ու մտածել քո մասին,
Ստուգել, թե վերջին անգամ ե՞րբ ես եղել առցանց:
Մտքում բարի գիշեր ասել, թե ցանցում չես:
Թե առցանց ես լինում՝
Կանաչ փոքրիկ շրջանակի տեսքից
Հուզվում եմ ու քնքշությամբ լցվում:
Շրջանակը ոնց որ լուսամուտդ լինի՝
Մութ տան պատերիդ միայնակ վառվող, 
Ճիշտ է, որ առաջվա պես անթափանց վարագույր կա,
Բայց գոնե գիտեմ, թե ուր ես նայում:
Կարող է՝ երբեք միասին չենք նայել աստղերին
(թեկուզ իրարից անկախ),
Բայց գոնե նայում ենք էկրանին
(թեկուզ իրար չտեսնելու տալով):
Ու գոնե հիմա հաստատ գիտեմ այդ մասին՝
Մեզ բաժանող էկրանի մասին:

* * *

Շենքահասակ ծառը դադարել է աճել,
որ գրավիտացիան մեջքը չկոտրի։
Թռչուններն ամեն գիշեր հավաքվում են գլխին։
Սոսին ունկնդրում է նրանց ծլվլոցը։
Քաղաքն անիծում է նրանց կռկռոցը։
Փետուրները սև են,
տերևները՝ կանաչ,
աչքերը՝ խոր իջած
հողի մեջ։
Ծառն ու ագռավները տեսել են
մութ հողի տակ աճող գունավոր սերմեր։
Ծառն ու ագռավները բարձրանում են այնքան,
մինչև գրավիտացիան սահման է սահմանում։
Ծանր քաղաքն աղմկում է
նրանց տակ։

* * *

Վախենում ես գրել, որովհետև գիտես,
Որովհետև գիտես՝ հենց սկսես գրել,
Կանգնելու է ձեռքը, որը գրում է քեզ
Կանգնելու էր ձեռքը, որը գրում էր քեզ:

Ու դու արդեն դարձար այսպես դատարկ՝
Նշաններից ազատ մակերեսի նման,
Որի խորքում առկա անհայտ մի չափում է՝
Հայտնի չորրորդության ծալքերում պարուրված:

Հիմա դու գրում ես, մինչ սպասում է ձեռքը՝
Հայելու նման անշարժ, հայելու նման տափակ,
Որի խորքի ներկան անորսալի բանն է՝
Քո դիմակայությամբ առհավետ վերացած:

Դու նայում են նրան, սակայն տեսնում ես քեզ,
Վստահ էլ չես նույնիսկ՝ դո՞ւ ես արդյոք նայում,
Գուցե նա էր սպասում, որ կնայի քո մեջ,
Գուցե դու ես հայելին, գուցե ձեռքը դու ես:

Վախենում ես գրել, որովհետև գիտես՝
Հենց սկսես գրել, գրելու ես դու քեզ:

Թողնել պատասխան

Your email address will not be published.