Հանրաճանաչ բժիշկ ծնողների և նրանց գիտական շրջապատի ներքո հասունացումը պրպտուն մտքով օժտված երիտասարդին ուղղորդեց բժշկության և մարդաբանության հրաշալի ու բարդ գիտության խորքերը։ Իր իղձերի մարմնավորումը՝ բարձրակարգ համալսարանի բժշկագիտության ֆակուլտետի ուսանելու տարիները ապրեց որպես երջանիկ ակնթարթ։ Փայլուն կերպով պաշտպանեց ավարտաճառը՝ նվիրված բժշկության համընդհանուր սկզբունքների մշակման անհրաժեշտությանը և լուծման ուղղություններին։
Category: Պատմվածք
Փտր 16 2009
Մարուշ Գազանճյան-Երամեան | ՈԳԻ
-Շշշ…
Առանց գլուխը շարժելու աչքերը վեր առաւ դիրքին վրայէն եւ նայեցաւ ձայնին կողմը. ննջարանին դուռն էր, անցքը, եւ անցքէն անդին բաղնիքը, որուն բաց դռնէն մութը կը նայէր անտարբեր։ Շարունակեց ընթերցումը։ Երկու բառ դեռ չէր կարդացեր.
-Շշշ… Շշշ…
Կրկին նայեցաւ. բաղնիքին մութին մէջ փայլուն բան մը կը շարժէր.
-Գոհա՞ր . . .
Փտր 02 2009
Սիրանույշ Օհանյան | ՏԵՍԻԼՔ
Քաղաքն առերևույթ հենց այդպիսին էլ թվում էր։ Սակայն կային քչերը, որոնք համոզված էին, որ դա քաղաք չէ, այլ՝ անվերջորեն ձգվող շախմատի տախտակ։ Նրանք երբևէ բարձրաձայն չէին մտածում։ Այդ պատճառով էլ միայն իրենք գիտեին, որ քաղաքի բնակիչներն այն չեն, ինչ կարծում են իրենց։
Հնվ 28 2009
Վարդգես Օվյան | ՏՂԱՆ ԵՎ ՈՍԿԵԶՕԾ ԱՐԿՂԻԿԸ
Տղան սովորում էր չորրորդ կուրսում, աղջիկը՝ երկրորդ, բայց նա աղջկանից մեծ էր վեց տարով: Նա վաղուց ավարտած կլիներ ինստիտուտը, եթե չլիներ պատերազմը, որ նրանից խլել էր հինգ, իսկ իր ասելով, մի հարյուր տարի:
Աղջկան ծանոթացել էր երկրորդ կուրսեցիների կազմակերպած երեկոյի ժամանակ: Նրան պարի է հրավիրել, այնուհետև սկսել են հաճախակի հանդիպել:
Հնվ 10 2009
Վարդգես Օվյան | ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ, ԿՅԱՆՔ
Արցախի ազատության համար նահատակված հայրենակիցներիս հիշատակին
Հեռվից մերթ խուլ, մերթ երկար դղրդյունի պես լսվում են հրանոթների ու պայթած արկերի որոտները։ Քաղաքը դեռևս լրիվ չի ձերբազատվել պատերազմի վերքերից։ Վիրավորն ու առողջը, մահն ու կյանքը շարունակում են քայլել կողք-կողքի, բայց քանի որ ապրելու տենչն ավելի զորեղ է, քան մոտերքում դավադիր թափառող մահվան ուրվականը, քաղաքում կյանքը շարունակվում է։
Դկտ 16 2008
Վարդգես Օվյան | ԵՐԿՈՒ ՊԱՏՄՎԱԾՔ
ԾԱՂՐԱԾՈՒՆ
Վարժեցրած շներով համարն ավարտվեց։ Արիստոկրատուհու պահվածքով, միջին տարիքի արտիստուհին գլուխ տվեց և, հանդիսատեսների ծափողջույնների ներքո, թողեց մանեժը։ Մինչ կրկեսի բանվորները ակրոբատների համար կնախապատրաստեին պտտաձողերն ու ցատկահարթակները, վարագույրը թափով բացվեց և, գլուխկոնծի տալով, մանեժում հայտնվեց ծաղրածուն՝ ձեռքին սովորական մեծության գեղեցիկ մի տիկնիկ։
Դկտ 08 2008
Սիրանույշ Օհանյան | ՀՆԱՐԱՄՏՈՒԹՅՈՒՆ
Տարբեր են երկնքի խորությունն ու հարթությունը, տարբեր են Լեռան բարձրությունն ու խորությունը։
Եղավ այնպես, որ Լեռան բարձրությունն անհանդուրժելի դարձավ։ Հսկայաբար ու անտարբեր փռված՝ նա ճնշում ու խանգարում էր բոլորին։
Նյմ 24 2008
Շաքե Ամիրյան-Պետրոսյան | ՀԱՅՐԻԿՍ
Հայրիկս մեր տան ու տոհմի Աստւածն էր։ Իսկ ինքը՝ Հայրիկս, երկու Աստւած ունէր հայ գրականութիւնը եւ Դաշնակցութիւնը։
Կանայք նրա հրեշտակներն էին, եթէ ենթարկւում էին ու չէին փնթփնթում։ Մայրս բամբակ էր, հայրս զանգակ։ Ու ողջ գաղթօջախում զիլ զրնգում էր նրա իշխանական անունն ու ազգանունը։
Նրա կայսրութիւնը ձգւում էր արեւելքից-արեւմուտք ու հիւսիսից հարաւ։
Նյմ 13 2008
Մարուշ Գազանճյան — Երամյան | ԵՐԿՈՒ ԿԻՆԵՐ
Նոյն ծուռիկ կտուրին տակ երկու ընտանիք էին Անահիտը իր զաւակներուն հետ, եւ քիւրտ Մերալը իր թուրք ամուսինին եւ թերաճ աղջկան Պերեվանին հետ։ Կ՚ապրէին հանգիստ դրացնութեամբ. կարծես եղած չըլլային 96-ի ջարդերը, եղած չըլլար Մեծ Եղեռնը։
Բայց 96-ի ջարդերը եղեր էին, Մեծ Եղեռնը եղեր էր ու անոնց միջեւ քանի մը մեծ ու փոքր ջարդեր եղեր էին։
Ասիկա գիտէր Անահիտը, իր մեծ-մայրիկէն լսած, գիտէին Անահիտին երկու զաւակները, եւ գիտէր քիւրտ Մերալը։
Նյմ 12 2008
Շաքէ Ամիրեան — Պետրոսեան | ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
Լոբոտներ*
Առաւօտ. դեղնագոյն հաբ, ջուր, զուգարան, սուրճ:
Վազ տուր աշխատանքի, գրիր, ջնջիր, սրբագրիր:
Արանքներում նորից սուրճ, զուգարան, յորանջ, ստից պատրւակ, ու փախուստ դէպի դատարկ տուն, համակարգիչ, միտք բթացնող խաղեր:
Յետոյ՞: Ի՞նչ յետոյ. խոհանոց, ընթրիք, պնակների չխչխկոց, որը կեանքի պատրանք է ստեղծում:
Վերջին մեկնաբանություններ