Հեղինակ. Էդուարդ Հախվերդյան

Վերադարձեք
Ով կորած ամպեր
Որ ինձ հետ թափվեք
Դեպի լեռները վազող
Անձրևի կարոտ
Իմ անմարմին
Հոգու վրա

Կարդալ շարունակությունը

Պարսկերենից թարգմանեց Էդուարդ Հախվերդյան
Սիրում եմ գիշերային անձրևը,
Կեսգիշերին
Զբոսայգիների վառած լույսերը
Եվ մեքենան, որ հեռանամ է
Կյանքի արագությամբ։

Կարդալ շարունակությունը

Պարսկերենից թարգմանեց էդուարդ Հախվերդյանը

Ես հավերժությունը
Փնտրել եմ խոսքում
Եվ իմ հոգին
Վաճառել եմ նրան

Կարդալ շարունակությունը

Պարսկերենից թարգմանեց Էդուարդ Հախվերդյան

Առանց Հրաշքի
Բանաստեղծությունից
Հրաշքներ մի սպասիր
Բանաստեղծները

Կարդալ շարունակությունը

Պարսկերենից թարգմանեց՝ Էդուարդ Հախվերդյան
Երկար ժամանակ ոչ ոք գլխի չէր ընկել, որ լսվող ձայնը իսկապես թառի ձա՞յն է, թե՞ քամու, և եթե ես պատահաբար այնտեղից չանցնէի երբեք չէի հավատա։ «Օսթադ Զամանին* շատ էին ծեծել», ասում էր էբադը, թառն էլ ջարդեցին և, որպես վերջին «արգելված գործիք», այրեցին։ Թառը մի ծեր կաղնեփայտից էր։ Ծառը հատելիս էբադը տեսել էր հազարավոր շրջագծեր պարունակող ծառաբունը։
Տանը որքան նավթ կար, հավաքել ու լցրել էին ջարդված թառի վրա։ Շրջակա տներից էլ որքան նավթ կար բերել էին։

Թարգմանեց՝ Էդուարդ Հախվերդյանը
Կիսավեր պատի դատարկ լուսամուտի շրջանակը հորանջեց։ Մայր մտնող արևը մի բուռ կարմիր ու կապույտ գույն էր շաղ տվել նրա վրա։ Վեր խոյացած ծխնելույզների մնացորդների արանքից փայլատակում էր փոշե ամպը, իսկ դաշտը ավերակույտերի տակ կիսանինջ վիճակում էր։ Տղան փակել էր աչքերը։ Հանկարծ զգաց՝ ինչ-որ ստվեր ընկել է գլխին, և շրջապատը միանգամից ավելի է գորշացել։ Հասկացավ, ինչ-որ մեկը անաղմուկ եկել ու կանգնել է դիմացը։ «Վերջ, բռնվեցի»,- մտածեց տղան, սակայն երբ աչքի տակով նայեց և կիսամաշ տաբատի մեջ նկատեց ինչ-որ ոտքեր, որոնք այնքան կոր էին, որ դրանց արանքից հնարավոր էր մյուս կողմը տեսնել, համարձակվեց ու նայեց իր դիմացը կանգնած մարդու դեմքին։

Թարգմանեց էդուարդ Հախվերդյանը
Մարդու սիրտը տրոփում է, այդուհանդերձ յուրաքանչյուր կծկում ու լայնացում ոչ միայն վկայում է արյան հորդահոս գետի ընթացքը երակներում, այլ,- ինքնին մի ճիչ է. մեոնել… քնել… մեռնել… քնել…
Հենց այդ ճիչն էր մարդուն քնից արթնացնողը։ Նա երազում իրեն մեռած էր տեսել, սակայն այժմ բացելով աչքերը և ուժերը վերականգնելու նպատակամղմամբ խորը շնչելով՝ իր էության անելանելի վիճակը սրտի նույն կարգ ու կանոնով հարվածի տակ էր առնում. «Արդյոք երազո՞ւմս էի ինձ մեռած տեսել, թե՞ իսկապես մեռած եմ վկա լինում իմ արթնացմանն ու շնչառությանը»։

Կարդալ շարունակությունը

Պարսկերենից թարգմանեց՝ Էդուարդ Հախվերդյան
Կեսգիշերին, երբ փոքրիկ Փարվիզն արթնացավ, սենյակը սուզվել էր խավարի ու լռության մեջ և, լուսամատից ներս խուժող ծովի հեռավոր շաչյունից բացի ուրիշ ոչ մի ձայն չէր լսվում։ Հենց առաջին պահին նա զգաց, որ իր անկողնում չէ։ Ուշադիր ու զննող հայացքով նայեց շուրջը, իսկ հետո հիշեց ամբողջ ճանապարհի ընթացքում կրկնվող հոր խոսքերը։
«Տա Աստված, ժամանակին տեղ հասնենք. ամռանը ծովափը մարդաշատ է լինում, հնարավոր է սենյակ չգտնենք»։
Հետո աչքերը մի քանի անգամ թարթեց և զգուշորեն շարժվեց անկողնում։

Կարդալ շարունակությունը

Պարսկերենից թարգմանեց՝ Էդուարդ Հախվերդյան
Իմ ցավերը
Շորեր չեն
Որ հանեմ հագիցս
Բառ ու բան չեն
Որ խոսքի վերածեմ
Հառաչներ չեն
Որ հոգուցս դուրս մղեմ

Կարդալ շարունակությունը

Պարսկերենից թարգմանեց էդուարդ Հախվերդյանը

Գործող անձինք
Պառավ Ֆարհադ
Փուչիկ վաճառող

Բեմը զբաոսայգի է։ Մի պառավ ծաղկազարդ չադրայով և սպիտակ գլխաշորով, տխուր-տրտում և սպասման մեջ նստել է նստարանին։

ՊԱՌԱՎ- (Բեմով անցնող աներևույթ տղամարդուց հարցնում է)։ Ներեցե՛ք պարոն, ժամը քանի՞սն է։ (Աներևույթ մարդը կանգնում և պատասխանում է)։

Կարդալ շարունակությունը