Մարուշ Գազանճյան — Երամյան | ԴՈՒՐՍ

Պարզ բառեր եւ կարճ տողեր կու տան երեք իրարու կապուած բայց տարբեր պահերու նկարագրութիւնը: Առաջին պահուան մէջ բնութիւնը, որ դուրսն է, կը հովանաւորէ անոր, որ տունէն դուրս ելլողն է: Երկինքն ու երկիրը, ծովն ու անտառները ներկայ են ու հոգացողի դեր մը ունին: Դուրս ելլողը այս պահուան մէջ հանգիստ է այնքան, որ դուրսը իր տան կը վերածէ:
Երկրորդ պահուան մէջ չունինք առաջին պահուան հանգստութիւնը: Բնութիւնը հոս ամբողջովին տարբեր է, աւելին` իւրակերտ և ատով իսկ բնականաբար կը հակադրուի առաջին կացութեան: Անտառներուն տեղ անապատ կայ և “կասկածի գետ” մը:
Երկու պահերուն պարագային ալ, տուէն դուրս ելլողը “ուրիշի” մը փնտռտուքով տարուած է: Երկրորդ պահուան մէջ յայտնի կ’ըլլայ, որ այդ ուրիշը դուրսը չէ, այլ ներսը, իբրեւ լռութիւն սակայն:
Առաջինին հակադրուող երկրորդ պահէն ետք եկող երրորդ պահը այլևս դուրս ելլելու մասին չի խօսիր: Եսը լուսաւորում մը կ’ապրի այստեղ, երբ կը հասկնայ, որ կեանքի տարբեր, թերեւս անծանօթ հանգրուան մը կը թեւակոխէ, զոր ինք “մոնսունը կեանքիս” կը կոչէ: Երրորդ պահը անձրեւոտ շրջանի մը պահն է, ուր ներս/դուրսի հարց մը չկայ այլեւս: Նոյնիսկ ներսի մը գոյութիւնը կը ժխտուի, քանի ան անկարևոր կը թուի այս նոր հանգրուանին առջեւ: Այս հանգրուանը սակայն պէտք ունի այդ “ուրիշին”, որուն տունդարձին բաղձանքով կ’աւարտի կտորը: Ներսը անդրանցնող այս “ամառնային անձրեւոտ եղանակի” հանգրուանը անգոյն է ինչպէս անձրևը և կապուած է լուսաւորումի հետ: