Քրիստինա Տէր Ստեփանեան | ՀԱԼԷՊԸ ԵՐԷԿ ԵՎ ԱՅՍՕՐ

Քրիստինա Տէր Ստեփանեան

Քրիստինա Տէր Ստեփանեան

Գարնան գեղեցիկ օրերուն էր, երբ Սուրիոյ նահանգներուն վրայ պտտող սարսափելի մրրիկը պատեց նաեւ Հալէպը: Հրաբուխի մը նման իր կրակն ու իր բոցը տարածեց: Ուստի մեր ժողովուրդին կեանքը խոշոր գալարումներով այլայլեց կսկծալիօրէն: Ճակատագրակա՞ն է ամէն փորձանք ու ամէն աղէտ: Ճակատագի՞ր կը կոչուի, երբ բազմաթիւ հայեր գնդակահարուելով կը նահատակուին անակնկալօրէն:
Իսկապէ՞ս անխուսափելի է ճակատագիրը, իսկապէ՞ս մեր քայլերը մեզմէ զատ որոշող ուժ մը կայ: Իզո’ւր են բոլոր հարցումներն ու դժգոհութիւնները, երբ իմ երազային Հալէպ քաղաքը չեն վերադարձներ: Իմ հրաշագե՜ղ քաղաքը նշանաւոր իր բարեկիրթ ու ազնիւ ժողովուրդով, երջանկութեան ու խաղաղութեան խորհրդանիշ, որ ներկայիս, այս տաժանելի օրերուն տառապանքի մղձաւանջ մը կ’ապրի:
Մութ են թաղերը, մութ են տուները, գուցէ նաեւ՝ մտքերն ու հոգիները: Բոլոր փողոցները լեցուած են ուտելիքի եւ փայտի վաճառականներով, կը չարչարուին մարդիկ, գտնելու համար հացը, խմելիք ջուրը ու ապահով կացարան: Թախծոտ են դէմքեր, անձայն ու անմռունչ են երեկոյեան փողոցները: Կը փախին մարդիկ ռումբերէն , զէնքերէն եւ կործանիչ օդանաւերէն: Կը գլտորին՝ ճամբան իրենց վազքի ընթացքին կ’իյնան ծերերը, ոմանք կը հիւանդանան, ու կը գոցուին խանութները: Շատեր տունէ-տուն կը փոխադրուին եւ օրն ի բուն կը սպասեն դողահար դէմքով վերջը այս քաոսին: Փաստօրէն մթնշաղի անուրջ մը կ’ապրինք, կ’ապրինք այս կեանքը, այս գժութիւնը գիտնալով հարդերձ, թէ ասի մերը չէ ու կը թուի թէ մերը՝ անդառնալի է: Նոյնպէս, անհամ կը թուին բոլոր ուտելիքները, մեր կոկորդներուն մէջ սառած է անանուն կսկիծ մը, որ հետզհետէ կը բարձրանայ ու կը խանգարէ մեզ՝ թողելով կիսաբաց պատուհանի մը առջեւ սպասելու առաւօտը, որ գայ ու պարգեւէ մեզի արդարութեան ու խաղաղութեան լոյսը: Քանդուած շէնքերն ու վնասուած ստացուածքները կ’ենթարկեն մեզ յուսահատութեան եւ նոյնիսկ լալու: Ի մտի ունենանք նաեւ, որ այս բոլորով հանդերձ, մեր մէջ արմատացած է պայքարելու զգացումը, անդրադարձանք ելեկտրականութեան ու ջուրին արժէքին: Թող կարգ մը մարդիկ եղածը պատրուակեն ու կոչեն «Յեղափոխութիւն» կամ «Ազատութիւն», բայց մենք կ’ուզենք որ եղբայրասպանութիւնը չշարնակուի: Արդարեւ, արդարութեան ու իրաւունքին ձայնը պիտի չլռէ ու պիտի փակուին բոլոր հաշիւները:
Թող շարունակեն ձայները, թող սարսռան ծառերը, բայց ես կը հաւատամ թէ մենք որպէս հայ ժողովուրդ, պիտի տոկանք, պայքարինք ու պիտի լեցնենք կրկին փողոցները ժպիտներով ու խաղաղութեամբ: Պիտի երգենք միասնաբար ուրախութեան ու յաղթանակի երգը, խանդավառօրէն պիտի բաբախեն մեր սրտերը, պիտի վերակառուցենք ամբողջ երկիրը, վերստին պիտի կառուցենք բոլոր շէնքերը: Ունայն պիտի մնան բոլոր փորձերը, որոնք կ’ակնկալեն յափշտակել մարդոցմէ խաղաղ կյանքն ու արդարութիւնը: Յարատեւօրէն պիտի շարունակենք Սուրիոյ Հանրապետութեան կողքին կենալ, խորապէս հաւատալով որ սեւ ամպերը պիտի փարատին եւ խաղաղութեան աղավնին անարգել պիտի վերստին թռչի անամպ երկնքին…

Թողնել պատասխան

Your email address will not be published.