Category: Արձակ

Ի՞նչն էր ինձ խանգարում գնալ Կապույտ ճնճղուկների արահետ: Ես գիտեի դրա տեղն ու քանիցս եղել էի այնտեղ:
Դա մի տեղ էր, որտեղ իմ լրջությունն ինձնից օտարվելով` վերածվում էր պատումի:
Մի տեղ, որտեղ ծղոտից խրճիթ կար ու քաղցրեղեն լուսամուտ:
Տեղ, որտեղ անտառը վազում էր, օդը` համեղ էր, քարը` փափուկ:
Այնտեղ ժայռից կաթ ու մեղր չի բխում, որովհետև ես կաթ չեմ սիրում: Փոխարենը շոկոլադի գետեր կան, որոնք հոսում են խրճիթի կողքով:

Կարդալ ավելին

-Եթե մեկնումեկը ձեզ ասի, թե մարգագետնի այն կողմում վերջանում է օրը, մի՛ հավատացեք: Դա սուտ է, չլսված մի սուտ: Եվ դա ոչ մի ընդհանուր բան չունի ոչ արեգակների, և ոչ էլ թիթեռնիկների հետ:
Ո՞վ կմտածեր, թե ես այսօր կսկսեի խոսել:
Երեկ ես բոլորովին չէի խոսում: Թափահարում էի թևիկներս ու պտտվում այս ու այն կողմ: Երեկ ինձ անընդհատ թվում էր, թե ինչ որ բանից ուշանում եմ: Իսկ ինչի՞ց, ինքս էլ չգիտեի: Պարզապես ինձ մի օր ժամանակ էր տրված երեկ, մի կապույտ երկինք ու մի մարգագետին, բերնեբերան լցված գույնզգույն ծաղիկներով, մեղուներով, ծղրիդներով և այն ամենով, ինչը դարձնում է մեր կյանքը վայրկյանի պես կարճ ու հավերժության պես հեքիաթային:

Կարդալ ավելին

Նա գիտեր Կապույտ ճնճղուկների արահետի տեղն այնպես, ինչպես մեզանից յուրաքանչյուրը: Ինչպես բոլորս` նա մտածում էր, որ մի օր կգնա այնտեղ, երբ բոլոր գործերն ավարտի:
Մարդը գտնվում էր ճանապարհի կեսին: Ու, թեպետ` ենթադրաբար, ոչ ոք չգիտեր, թե ոնց էր նա մտածում, սակայն հավանականությունների տեսությունների համաձայն` հենց այդպես էլ մտածում էր:
Նման մարդիկ, սովորաբար, նիհար ու բարձրահասակ են լինում` անհետաքրքիր դիմագծերով ու անհասկանալի արժեհամակարգով: Նման մարդկանց մտահայելուց, սովորաբար, որևէ հետաքրքիր կերպար կամ միտք չեմ կարողանում երկնել:

Կարդալ ավելին

— Այստեղ աղմուկը շատ է,- անվերջ բողոքում էր ընկերս:
Հոգնել էի բողոքներից: «Ա՞յս էր մեր ընկերությունը»,- մտածում էի նորից ու նորից, երբ վերսկսում էր նույնը: Վերջին անգամ չդիմացա.
— Ոչ մի աղմուկ էլ չկա,- մի պահ նայելով աչքերին, ապա` ինձ` նրա թիկունքից նայող հայելուն, առարկեցի,- քեզ թվում է:
Լռեց` խոսքը բերանում: Շրջվեց, նայեց հայելուն: Հետո` ինձ: Շրջվեց:

Կարդալ ավելին

Եթե մեկ ուրիշ կյանքում մենք նորից հանդիպենք իրար, ես համոզված եմ, որ նույն ապառաժը կմնամ ու չեմ զղջա դրա համար, որովհետև նա՝ ինքն էլ քամուց բացի ուրիշ ոչինչ չի կարողանա լինել:
Հազարավոր տարիների հեռվից ես մի չնչին կասկած անգամ չունեմ, որ այդ քամուն՝ ինձ նման ապառաժը միայն կսանձեր:
Հիմա ես ծեր եմ, շատ եմ ծեր: Ովքեր սկսել են տարիների հաշիվը զրոյից, ոչ մեկն արդեն չկա իմ կողքին: Կուրծքս զրահապատող երբեմնի հայելապատ սալաքարերը ժամանակի հետ խամրել, ծածկվել են բազմաթիվ, մեծ ու փոքր ծակոտիներով:
-Ծաղկել են,- փորձում եմ կատակի տալ ես, երբ քամին հանդարտվում է, ու ես տեսողությունս լարելով, աշխատում եմ ոտքերիս տակ մի անգամ ևս նշմարել իմ արտացոլանքը:

Կարդալ ավելին

Մանկուց չէր սիրում սև և սպիտակ գույները: Գուցե պատճառն այն էր, որ իր պապիկի հուղարկավորության օրը, բոլորը սևազգեստ էին ու լացում էին… Նա լաց չէր լինում, նա նույնիսկ չէր հասկանում, թե ինչ է կատարվում, և ինչու են բոլորը իրենց տանը հավաքվել. «Եթե բոլորը լացում են ուրեմն ես էլ պիտի լացեմ», մտածում էր Ալիսան, բայց ինչքան ջանք էր գործադրում, ինչքան ուզում էր մի տխուր պատմություն մտաբերել, որ լաց լիներ՝ չէր ստացվում, որովհետև ոչ մի տխուր բան չէր հիշում: Եվ ինչպես հիշեր, երբ գարուն էր, գեղեցիկ թիթեռնիկները ճախրում էին անուշաբույր ծաղիկների շուրջը. իսկ ինքը վազվզում էր թիթեռնիկների հետևից՝ մեկին բռնելու հույսով…

Կարդալ ավելին

2008-ին, Հայաստանի մէջ ստեղծուեցաւ ԹԵՐԹt.am էլեկտրոնային քառալեզու (արեւելահայերէն, անգլերէն, ռուսերէն եւ թրքերէն) թերթը ։ Այն մաս կը կազմէ Մետիա Սթայլ առցանց լրատուական ընկերութեան, որուն կը պատկանին նաեւ Հայ TV հեռուստատեսութեան եւ Aurora ձայնասփիւռի կայանները, Business Class ամսագիրը, armsport.am մարզական լուրեր, Կապիտալ օրաթերթը։

Կարդալ ավելին

Փողոցից լսվում էին կրակահերթի չոր ճարճատյուններ, որոնց հետևում էին հատ ու կենտ կրակոցներ:
-Աստված գիտի, երբ կավարտվի էս ամենը,- ցրտից կծկվելով՝ասաց պաշտոնաթող ենթասպա Սադեղի կինը՝ Ամենեն և ծածկոցը փաթաթեց ոտքերի շուրջը:
-Ասում էի, չէ՞, նավթը խնայողությամբ գործածեք, մի կաթիլ նավթ չի մնացել, երեխաները մրսում են,-ասաց Սադեղը և դժվարությամբ բարձրացավ գետնից:

Կարդալ ավելին

Ոչ էլ կփնտրեր նրան գայլը, եթե այդ կանչն այդքան նման չլիներ իր իսկ սեփական ձայնին:
-Աո՜ւ… աո՜ւ…
Լսվում էր կեսգիշերային լռության միջից:
Միայնակ էր գայլը:
Գիշերն էլ էր միայնակ:
Երբեմն նրանց թվում էր, թե լուսնից բացի աշխարհում էլ ոչինչ գոյություն չունի ու դժվար թե երբևիցե գոյություն ունենա:
-Աո՜ւ… աո՜ւ…
Կրկին ու կրկին պատասխանում էր արձագանքը:

Կարդալ ավելին

Ծովափ: Ավազ: Ափին հպվող ալիքների շրշյուն: Նոսր ամպերի արանքից նայող արև: Ավազի հետ խաղացող փոքրիկ տղա: Լողազգեստով ավելի մեծ տղա՝ վաթսունը վաղուց լրացրած, որ փոքր տղայի հետ խաղալուց և խեցինների դատարկ պատյաններով ավազի վրա մարդու դեմք նկարելուց ձանձրացած՝պառկել է տաք ավազի վրա ու ձեռքի ափերը գլխի տակ դրած նայում է հազիվ երևացող արևի կլոր դեմքին: Արևի կենսատու ջերմությունը խտխտացնում է նրա մաշկը: Արևը թափանցիկ հագուստներ հագած աղջկա հմայք ունի և իր աչքերի հրացայտ ճառագայթներով պարուրել է մեծ տղային: Մեծ տղան հաճույքից նվաղած փակում է աչքերը:

Կարդալ ավելին