Category: Արձակ

… Հիմա արդեն վրեժ լուծելու միտքն իսկ անհեթեթ էր թվում:
Մինչև վերջին պահը նա լավ գիտեր, թե ինչու է եկել այստեղ: Իսկ հիմա… Վրե՞ժ լուծել… Այս լքված գյուղի՞ համար…
Ծխնեհան դռան արանքից տնային հանգած ջերմության հոտ էր տարածվում: Օդի շարժումից ճռնչում էին լուսամուտի փեղկերը: Դրանք՝ այդ տները, դռները, լուսամուտները նրանից ինչ-որ բան էին պահանջում, ինչ-որ բան էին ուզում պարտադրել ամեն մարդու…
Սակայն ինքնախաբեության հարկ չկար:

Կարդալ ավելին

Նոյեմբերյան ցուրտ և մառախլապատ երեկո էր: Անձրևի
կաթիլները միալար և տաղտկալի թմբկահարում էին խանութների ապակիները: Հագուստի սրահի լույսերը բոլոր հնարավոր և անհնար գույներով շողշողալով` փորձում էին գրավել հատուկենտ անցորդների ուշադրությունը: Այդ վոլֆրամե թելիկները բոլորովին գլխի չէին ընկնում, որ աշխատանքային օրն արդեն վերջացել է, և որ իրենք լոկ ժամանակավոր հմայիլներ են: Նստարանի տակ, դեղնակարմիր տերևների կույտի վրա կծկվել էր փողոցային մի շուն և անտարբեր հայացքը հառած մի կետի` անշարժացել էր, նրա համար միևնույնն էր, թե ուր են շտապում անցորդները, և ընդհանրապես ինչու է պտտվում երկրագունդը:

Կարդալ ավելին

Անուրջներիս քաղաքի բաղձանքների գագաթը ճերմակ աշտարակն է: Նա շատ ավելի բարձր է շրջակայքի բոլոր շինություններից և երևում է քաղաքի ուզած կետից: Կանգնած է նա բետոնի, քարի և երկաթի, սլացիկ կամուրջների, մեքենաների և արտանետվող աղտոտ գազային հորձանքների մեջ՝ խոյանալով ժխորի և փոշու վրա, արտացոլվելով բոլոր պատուհանների ապակիներից:

Կարդալ ավելին

Միասին գագաթ հասեր էին:
Ճամբան դիւրին չէր եղած, նախ որ շատ էր քարքարոտ եւ ուղի չկար. Իրենք պիտի բանային նոր ուղիներ, գտնէին ոչ շատ մացառոտ վայրեր, վերցնէին փուշերը եւ քայլ նետէին:
Գիտէին որ դիւրին պիտի չըլլար. Գիտէին որ բանուկ ուղիներ չկան դէպի գագաթ տանող. Եւ պատրաստ էին. Պատրաստ էին յոգնելու, պատրաստ էին տատասկներ ու ժայռաբեկորներ տապալելու, այնքան ատեն որ միասին էին:

Կարդալ ավելին

Այն օրերին, երբ երևում է Լեռը, նշաններ են ի հայտ գալիս, և գործեր ի կատար ածվում, քանզի Լեռն ինքը նշան է և արարում:
Այսօր մեկն է այդ օրերից:
Վաղ գարունն արդեն խռովել է սրտերը, ընդհատել բնության անդորրը: Թմբիրից զարթնել է ծովը ննջած, և վա°յ այն քամուն, որ կշոյի նրա` փոթորկուն գեղուհու անխռով դեմքը:

Կարդալ ավելին

Չորս տարվա բացակայությունից հետո տան շեմքից ներս անցնելիս Եվան չզգաց սովորական խանդավառությունը: Իր գալու առթիվ մայրն աշխատել էր կարգի բերել տունը, նույնիսկ ծաղիկներ էր դրել միջանցքի սեղանին, բայց տեղ-տեղ զգացվում էին մոր՝ կենցաղային մանրուքների հանդեպ անուշադրության ու անփութության հետքերը:
-Հանվի՛ր-,գրկից բաց թողնելով Եվային՝ ասաց մայրն ու մատի ծայրով մաքրեց շպարված աչքերի անկյունները:

Կարդալ ավելին

Ճակատագրին չեմ հավատում, չեմ ուզում պատկերացնել կյանքիս ընթացքը նրա անկանխատեսելի շրջանակների մեջ: Ես ընդամենը ցանկանում եմ ազատ լինել, զերծ` չգրված օրենքներից ու անտեսանելի կապանքներից: Ուզում եմ տեսնել կյանքս սպիտակ թղթի նման, որի վրա մի օր ինքս կգրեմ իմ պատմությունը:
Ցանկությունս ավաղ չիրականացող մի երազանք է, քանի որ անիծված եմ հենց այն նույն ճակատագրի կողմից, որին որքան էլ տարօրինակ է, չեմ հավատում:

Կարդալ ավելին

Այն, որ ժամացույցը ետ էր ընկնում, ես գիտեի ի սկզբանե, բայց երբ առաջին անգամ այն ձեռքս առա, որոշեցի չմտածել այդ մասին, նամանավանդ, որ ժամացույցը թանկ էր ինձ համար. այն հորիցս ինձ մնացած միակ հիշողությունն էր:
Սկզբում ամեն ինչ այնքան էլ մտահոգիչ չէր. ժամացույցը օգնում էր ինձ կողմնորոշվել ժամանակի մեջ ու չնայած օրվա մեջ մեկ երկու րոպե ետ էր ընկնում, այնքան էլ ինձ դա չէր հուզում, ես երիտասարդ էի և կյանքն ինձ հավերժ էր թվում, իսկ ժամանակը` հորինված ավելորդություն:

Կարդալ ավելին

Կաֆէին ծայրն եմ նստած, մինակ ու լուռ: Դէմքիս մկանները պրկուած են այսօր, ու գրելը իմ համար ծանր արարքի վերածուած է: Երեւի օրս ծանր էր, լեցուն մեծ անկումներով, լքումներով, անհասկնալի դիպաշարով, բեռով: Տանը վերջին պահուն մոռցուած գիրքերս կը մտաբերեմ ու կը յիշեմ, որ այսօրս պիտի պսակուէր Վահէ Օշականի մասին գրելով:

Կարդալ ավելին

Այնպես եմ ուզում կյանքս նորից սկսվի: Հիմա, երբ 85 եմ, կրկնակի եմ սիրում կյանքս: Կյանքը հիասքանչ է, այնքան գեղեցիկ: Այնքան ինձ հետաքրքրող բաներ կան: Նայում եմ իմ երիտասարդ թոռնիկին և ինձ թվում է՝ ես եմ 24, իսկ նա՝ 85: Ես դեռ կարող եմ սիրել: Իմ աչքերն իսկույն փայլում են տղամարդ տեսնելիս: Ես նստում եմ թեթևակի փեշերս վեր քաշած. այդ կանացի սեթևեթանքը ինձ հաճույք է պատճառում: Ավա՜ղ, շուտ արիացա, երբ դեռ շատ ծեր չէի: Հիմա դժվար է ապրել իմ ընտանիքում, որովհետև չեմ կարողնում լրիվ ազատ լինել ու ուտել սրտիս ուզածը: Ուտում եմ այն ինչ տալիս են. ես ունեմ իմ հացաբաժինը:

Կարդալ ավելին