Category: Էսսե

Արմինե Պետրոսյան | ՆԱ ՄԱՅՐ ԷՐ

Նա գեղեցիկ էր ու մայր էր:
Հետագայում իմացա, որ երկրորդ զավակն էր ունեցել:
Երբ ծնարանից իմ պատգարակը դուրս բերեցին, մենք անցանք նրա սենյակի մոտով: Կամելիաների ու գեորգինաների բուրմունքը քթիս փչեց: Կոպերս ծանրացել էին, բայց անհնար էր նրան չնայելը: Անգամ բուժքույրները, որ շարունակում էին կոպիտ հրելով առաջ տանել պատգարակս, նրա դռան առջևով անցնելիս մի վայրկյան կանգ առան:

Continue reading

Լիլիթ Հակոբյան | ՉԱՊՐԱԾ ԺԱՄԱՆԱԿԸ

Այսօր, օրվա այս ժամին ամառ է՝ աշխարհի ամենասիրուն լուսաբացով. այդ օրն ուրիշ արև էր ծագել, վերջին արևը: Խելառ արագությամբ հեծանիվ քշելը լավ է, երբ էլ կորցնելու բան չունես, բացի վերջին օրիցդ: Շունս շնչակտուր վազում էր ետևիցս ու ես հասկացա, որ ինձ կարոտելու է: Ես արդեն կարոտել էի նրան…

Continue reading

Սիրանույշ Օհանյան | ՄԵԿ ԼԵԶՎԻ ԱՆՀՆԱՐԻՆՈՒԹՅՈՒՆ

Մեկ լեզվի անհնարինություն, Երկիր մոլորակի բնակչության՝ միակ լեզվով հաղորդակցվելու անհնարինությունը: XXIV դարում տեսականորեն ձևակերպված և XXXI դարում վերջնականապես հաստատված հոգե-լեզվաբանական իրողություն: Մարդկության զարգացման պատմության ամենաանկանխատեսելի անկյունաքարերից մեկը[1]:

 

Բովանդակություն

1. Պատմություն

1.1  XXI դար

1.1.1  Ներածություն

1.1.2  Վիքիպեդիայի ստեղծումը

1.1.3  Խնդիրները

Continue reading

Նելլի Սահակյան | ՄԱՄՈՆՏԻ ԱՆՁԱՎ

Ես ամերիկացի ցնդած հնէաբան եմ: Գոտկատեղիս` վրձիններ, ուսիս` բահ, ուսապարկիս մեջ` գրքեր, հագիս` վառ գազարագույն կոմբինեզոն, ես ամեն անգամ Անձավ եմ գնում` Նրա մոտ, երբ անսահման դատարկություն եմ զգում, բայց… բայց ամեն անգամ այնտեղ հասնելուն պես դեն եմ նետում բահ ու բրիչս, պատառոտում քարտեզն ու խոթում քարերի արանքը, ձեռքերս փռում եմ խոնավ քարերին ու, նստելով վրան, ճոճվում: Մենք`բոլոր գազարագույն կոմբինեզոնով հնէաբաններս, հիմարներ ենք: Իրականում բոլոր բացահայտումներ անողներն են հիմարներ: Անձավը մեկնելու համար այս գործիքներն իրականում անօգուտ բաներ են:

Continue reading

Սիրանույշ Օհանյան | ՎԻՔԻՆ, ՀԱՅԵՐԵՆԸ, ԱՊԱԳԱՆ

Ես պատկերացնում եմ հեռո՜ւ-հեռավոր Հայաստան՝ այնքան հեռու, որ նրա Արևի լույսը ինձ է հասնում երկուսուկես միլիոն տարվա ընթացքում: Ինչ-որ տեղ տիեզերական ջունգլիներում՝ Անդրոմեդայի միգամածության թավուտներում, մեր Գալակտիկայից անդին ապրում են բանական արարածներ, որոնք մտածում ու հաղորդակցվում են հայերեն: Նրանք իմ հայրենակիցներն են: Երբ նրանցից վերջինը կդադարի մտածել, կդադարի հաղորդակցվել աշխարհի ու իր հետ, կփոխակերպվի սկզբում՝ մոլեկուլների, ապա՝ ատոմների, ապա՝ ատոմային միջուկների և էլեկտրոնների լուսաճառագ քվանտային համախմբի, այդ մասին լույսը կպատմի ինձ միլիոնավոր տարիներ անց: Վերջին հայախոսի կորստի լուրը՝ մոտ երկուսուկես միլիոն տարի անց:

Continue reading

Քրիստինա Տէր Ստեփանեան | ՀԱԼԷՊԸ ԵՐԷԿ ԵՎ ԱՅՍՕՐ

Գարնան գեղեցիկ օրերուն էր, երբ Սուրիոյ նահանգներուն վրայ պտտող սարսափելի մրրիկը պատեց նաեւ Հալէպը: Հրաբուխի մը նման իր կրակն ու իր բոցը տարածեց: Ուստի մեր ժողովուրդին կեանքը խոշոր գալարումներով այլայլեց կսկծալիօրէն: Ճակատագրակա՞ն է ամէն փորձանք ու ամէն աղէտ: Ճակատագի՞ր կը կոչուի, երբ բազմաթիւ հայեր գնդակահարուելով կը նահատակուին անակնկալօրէն:

Continue reading

Սիրանույշ Օհանյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒՄ ԵՎ ԺԱՄԱՆԱԿ

Ստեղծագործելիս Գրողի համար անհրաժեշտ երկու բան չեմ կարողանում անել՝ վերապատմել և հորինել:
Վերապատմելը տաղտկալի ու ապարդյուն գործողություն է: Ինչպե՞ս կարող եմ պատմել մի բան, որ կարող են պատմել բոլորը,- մտածում եմ, երբ ստեղծագործելու մտածված պահանջը բռնում է կոկորդիցս:

Continue reading

Հասմիկ Հոխանյան | ԻՐԱԿԱՆԻ ՈՒ ՎԻՐՏՈՒԱԼԻ ՄԻՋԵՎ

Դեռևս հնագույն ժամանակներից, բազմաթիվ գիտնականներ ու փիլիսոփաներ փորձել են պատկերացնել ու ներկայացնել կեցության այլ ոլորտներ, որտեղ ոտք դնելու նախապայմանը, առնվազն, կյանքին կամ առկա կեցության ոլորտին հրաժեշտ տալն էր: Մարգարեները, իհարկե, օժտված լինելով աստվածային ունակություններով, ի վիճակի էին առանց հեռանալու մի կեցությունից, լինել նաև մեկ ուրիշում:

Continue reading

Շաքէ Ա. Պետրոսեան | Ո՞Վ Է ԵՂԻՇԷ ՉԱՐԵՆՑԸ

Նւիրւում է ԱԶԱՏ ՄԱԹԵԱՆ- ի 70-ամեակին

Ազատ Մաթեանը ծանօթ անուն է հիմնականում գրական եւ մտաւորական շրջանակներին. ջուղայեցի է եւ մամուլում յաճախ ներկայանում է երգիծական չափածոյ գրւածքներով եւ ստորագրում Ծատուրօղլի՝ Նոր¬Ջուղայի աշուղների օրինակով:

Continue reading

Սիրանույշ Օհանյան | ՎԻՔԻՊԵԴԻԱՅԻ ՈՒՆԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ԿԱՄ ՈՒՆԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՀԱՆՐԱԳԻՏԱՐԱՆ

Ավազե մանդալա (տիբեթերեն དཀྱིལ་འཁོར།՝ կիլխոր), գունավոր ավազից մանդալաներ ստեղծելու և ոչնչացնելու տիբեթյան բուդդայականության ավանդույթ: Ավարտելուց անմիջապես հետո ավազե մանդալան արարող վանականները ծիսականորեն ոչնչանում են այն:

Continue reading