Tag: Նաիրա Սիմոնյան

Մայա Արվելաձե | ՉՎԱՌՎԱԾ ՄՈՄԻ ԼՈՒՅՍ

Վրացերենից թարգմանեց Նաիրա Սիմոնյանը *** Արփին քուն մտավ հորիզոնն անդին,Քամին վրձնում էր ալիքին ամպեր,Միայնակ կինը կանգնել քարափինՈւ իր հոգին էր անհունին բացել: Հավքերի երգը մթան մեջ լռեց,Ալիքն էր խայտում քամու հետ հեռվում,Լուսնյակը ամպի փեշից դուրս սահեց,Կնոջ արցունքն էր շիթ-շիթ ծովանում: ՖՈՐՏԵՊԻԱՆՈ Ֆորտեպիանո է այժմ սրահում,Եղել է, սակայն, աստ գըրանդ ռոյալ:Մեղեդիներ են հոսել խնկաբույր,Հնչել է ջազը …

Կարդալ ավելին

Նաիրա Սիմոնյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

***
Երբ պաշարված բարձունքներից նվիրական,
Ցած կթափվի զղջումների այրված փոշին,
Եվ գագաթը հո՛ղ կդառնա սովորական՝
Կավաշաղախ հենակ իբրև իմ ոտքերին,

Կարդալ ավելին

Նաիրա Սիմոնյան | ԵՎ ՊԱՅԹՈՒՄ ԵՆ ՀՈՂԻ ԿՐԾՔԻՆ

Դու փորձության այս բաժակը քո շուրթերից հեռու պահիր.

Ի՛նձ տուր, երկի՛ր, դու հայր մնա քո բարձունքում,

Հազար զրկանք ու արնածոր վերքերն ամեն մարմնիս հեղիր,

Դու հայր մնա գենիս համառ ճիգ ու խորքում:

Եվ քայլ առ քայլ ինձ մոտեցրու քո անաղարտ մաքրությանը:

Կարդալ ավելին

Նաիրա Սիմոնյան | ՊԱՏԱՍԽԱՆԻ ՓՈԽԱՐԵՆ

Գիշերը նախարար մթից կպատմի,
Երկնային խանդը հնչյուն կդառնա,
Բառը կփարվի ճչացող ցավին
Ոչ ոք այդպես էլ դեռ չի հասկանա,
Որ մեր անվերծան հույզերի խորքում
Ահռելի ճիգով հոգին մարդկային,
Հանճարի ոգեղ եթերն էր շոյում
Հաղորդության պես միջաստեղային:

Կարդալ ավելին

Նաիրա Սիմոնյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Կար օրեր, հրդեհվող, արևոտ,
Սրճարան, ծխախոտ, բույր սուրճի,
Մարմիններ կար անշող, ստվերոտ
Դավանող դյութանքին անուրջի…
Ես եկող վայրկյանի գաղտնատես,
Կարոտիդ համայիլն իմ հոգում,
Սերտում եմ մարգարե մի որպես
Ինձ կոծող աստղերի մունջ լեզուն:

Կարդալ ավելին

Նաիրա Սիմոնյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

… Լույսն է լոկ մեզանում իրական՝
Ստի մեջ մի պարզ ճշմարտություն,
Ես էլի Աստծո պես մենակ եմ,
Եվ մարդու պես հպատակ իմ սիրուն:

Կարդալ ավելին

Նաիրա Սիմոնյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Հանիր իմ միջից հիշողությանս
կարմիր գույները Դեր Զորով անցած՝
մոռացրու, ջնջիր…
տես ապրիլն ահա մանրաքայլ եկավ
ու գեհենական պատկերների հետ
անբասիր ազգիս ուխտավորները դուռս ծեծեցին…

Կարդալ ավելին

Նաիրա Սիմոնյան | ՀՌՈՄԻ ՃԱՄՓԱՆԵՐՈՎ

Միջերկրյա ծովի ալիքների մեջ
փռվել ես հանդարտ ու անզուսպ ծաղկել,
մամռոտ վեմերիդ լռին աղոթքին ասում եմ Ամեն:
Պատկառուկներիդ դեղինն է վառվում ` գարնան ավետիքն
ծառ ու ծաղկիդ մեջ,
մարտյան քամին է ռունգերիս տալիս ժամանակների
բույրը խառնաէջ. բախվել են իրար, լուռ անմահացել
այս քարերի մեջ:

Կարդալ ավելին