Tag: Սամվել Մարտիրոսյան

Ռուսերենից թարգմանեց Սամվել Մարտիրոսյանը

Գայլերի որսը
Պոկվում են, ճար չկա, ջլերս վազքի մեջ,
Գիշերվա պես՝ օրն էլ միշտ իմ դեմ է էլի,
Շուրջկալել են, վերջին իմ ուժերը քամել,
Բայց մահն ուրիշ է միշտ՝ քրքիջով լի:

Continue reading

Կանգառ
Հինգ րոպպեանոց է, փոքրիկ-փոքրիկ: Ամեն ինչ ունի: Երեսին՝ ժպիտ, հագին գեղեցիկ, արդուկած շորեր, վզին ու ականջներին՝ կախովի զարդեր:
Միայն ժամանակ չունի: Բոլորն ուզում են հասցնել ինչ որ բաներ անել նրա համար: Հետո, մինչև վերջ, այլևս կանգառներ չեն լինելու:

Continue reading

Ռուսերենից թարգմանեց՝ Սամվել Մարտիրոսյանը
Ես «Յակ» կործանիչն եմ, կործանիչ եմ ու վերջ,
Թե հուպ տամ՝ կթնդա երկինքը,
Բայց նա, ով այսօր նստել է իմ մեջ,
Կարծում է, թե՝ ինքն է ու ինքը:
Հենց նոր էր, պոչից բռնեցի «Յունկերս»-ին,
-Ա՛յ այդպես, փոշիդ կցրեմ,
Բայց նա, ով կռվին միշտ նայում է ներսից,
Արդեն հոգուս է հասցրել:

Continue reading

Չալիկ-թաթիկ
Եվ այսպես՝ հիմա ես փողոցում եմ, իսկ մնացած բոլորն իրենց տաքուկ տների մեջ:
Բայց դա կարևոր չէ:
Երբ դու նստում ես ետևի ոտքերիդ վրա, առաջ ես մեկնում չալիկ թաթիկդ ու դնում նրա տաքուկ ափի մեջ… Այ հենց դա է, որ կա :
Կարող ես նայել նրա աչքերի մեջ կամ չնայել: Կարող ես լեզուդ դուրս գցել: Իսկ կարող ես և ոչինչ չանել: Պարզապես քո չալիկ թաթիկը պահել նրա առաջ պարզած ափի մեջ ու վերջ: Դա այնքան հեշտ է անելը:

Continue reading

Բոլորը գիտեն՝ եթե մենք իրիկունը մի բան որոշեցինք, ապա առավոտյան չենք մոռանա այդ մասին:
Արմենն էլ դա լավ գիտի: Դրա համար էլ նա այսօր բոլորից շուտ արթնացավ:
Ելավ, արագ-արագ լվացվեց, հագնվեց ու նստեց նկարելու: Մուկուչն էլ մի քիչ շուռումուռ եկավ ու այլևս չկարողացավ քնել: Ճիշտ է, նա նկարելու հետ այնքան էլ հավես չուներ, բայց թե շատ էր սիրում նայել, թե ինչպես է Արմենը խզբզում ու ներկոտում ճերմակ թղթերը: Վերջ ի վերջո, նրանք եղբայրներ էին և ամեն ինչ միասին էին անում: Իսկ եթե երեկոյան որոշել էին, որ մայրիկին, տոնի առթիվ մի գեղեցիկ նկար են նվիրելու, ապա առավոտյան, ոչ մի կերպ չէին կարող ուշ արթնանալ ու փչացնել անակնկալի ողջ հմայքը:

Continue reading

Ոմանք կարծում են, թե գարնան արևն է ինձ աշխարհ բերել: Մյուսները՝ թե հալչող ձնից եմ ես ծնվել: Սակայն միամիտ խոսքեր են այդ բոլորը, թյուրիմացություններ: ԵՎ ես ամենայն պատասխանատվությամբ ասում եմ ձեզ՝
-Գարնանային կաթիլները ծնվում են միմիայն գարնանային կաթիլներից, ինչպես մարդիկ՝ մարդկանցից:

Continue reading

-խփի՛ր, մի՛ խփիր: Չէ, խփի՛ր, չէ՛, մի՛ խփիր,-ծիծաղում էր բռնցքամարտի փոքրիկ, կաշվե տանձը:
Արմենն էլ էր ծիծաղում:
-Չի ստացվում, ինչու՞ չի ստացվում:
-Որովհետև՝ ես երգում եմ, իսկ դու՝ չես երգում,-քրքջում էր տանձը: -Մի՞թե չես լսում: Ապա կրկնի՛ր ինձ հետ՝ խփի՛ր, մի՛ խփիր…խփի՛ր, մի՛ խփիր…
-Չի լինում, էլի չի լինում,-ծղրտում էր Արմենը:

Continue reading

Բառնաուլում, Չեգլեցովի №7 տանը, մեզանից բացի ուրիշ հայեր չեն ապրում: Դրա համար էլ, եթե մեկնումեկիս հետ ինչ որ բան է պատահում, ապա հարևանները միամտաբար կարծում են, թե դա բոլոր հայերի մոտ է այդպես, և առանձնակի նշանակություն չեն տալիս այդ դեպքերին:
Իսկ թե ինչե՞ր կարող են պատահել մեր շենքում, և հատկապես մեր շքամուտքում, ամենից լավ գիտեն փոքրիկ Արմենը և նրա ավագ եղբայրը՝ Մկրտիչը:
Այսօր առավոտյան, երբ նա դուրս եկավ բակ, շքամուտքի լամպը դեռ վառվում էր, նա դա լավ է հիշում: Իսկ հիմա, չգիտես ինչու՝ մութ է:

Continue reading

Շատ վաղուց է եղել:
Ինչքա՞ն, ոչ ոք չգիտի:
Բայց մինչև հիմա էլ մարդիկ հիշում են ու ծիծաղում:
Հիշում են, որովհետև սա մի սովորական դեպք չի: Այսպիսի բաները մարդու հետ կյանքում մի անգամ են պատահում, կամ էլ բոլորովին չեն պատահում:
Իսկ ծիծաղում են, որովհետև դա հենց իրենց հետ է պատահել:
ՈՒրեմն լսեք, թե բանն ինչպես է եղել:

Continue reading

Առաջ էլ մեր բակի դուռը սողնակով չէր փակվում:
Գիշեր-ցերեկ բաց էր: Մի կողքի վրա կախված ճոճվում էր, ճռճռում, պատեպատ խփվում, գոռգոռում ու վերջ ի վերջո հանգստանում:
Մի ճերմակ ամպ էլ ունեինք, միշտ գալիս, դեմ էր առնում մեր պարսպին ու էլ ոչ մի տեղ չէր գնում: Երբ նա շատ էր ցածրանում, ոմանք նրան սպիտակ, վախվորած շան տեղ էին դնում, ոմանք՝ աղավնու էին նմանեցնում, իսկ շատերը՝ նույնիսկ չէին էլ նկատում: Բայց նա կար: Միշտ մեր բակի դռան հետ էր, և դրանում ոչ մի կասկած լինել չէր կարող:

Continue reading