Լիդա Նալբանդյան | ԻՄ ԼՈՒՍԱՎՈՐԻՆ

Նորահարսի զգեստի անարատ ճերմակից փաթիլներ կորզելով` ապրիլ ծերունին շռայլում էր մեզ: Շռայլում, որ լավ հիշենք այրող արևի և ցրտի հակադրությունը, որն այնքան կտրուկ և հատու էր, որ ապշեցինք: Երբ առավոտյան վարագույրը աղմուկով մի կողմ քաշեցի, դեմքս հարցական արտահայտություն ստացավ: Վարագույրի աղմուկը փոխարինելու եկան փաթիլները, որոնք քիչ հետո ճռճռալու էին հողաթափերիս տակ: Նորությունից ապշած վարդը մեկ օրում թառամեց, ամոթից կաս-կարմիր կտրեցին ականջները ծերունու փոխարեն, և սիրտը չդիմացավ: Մեռավ: Մեռան և նորատունկ բալենիները, որոնք նոր էին ծանոթանում իրենց ծնողի` արևի գուրգուրանքին…

Մեռան և այն բոլոր հույսերն ու հույզերը, որոնց այսքան երկար փայփայում էի գրկումս, ինչպես մանկան, որ չմրսեն, չհիվանդանան, այլ աճեն, սնվեն, դառնան կյանք`ստեղծող, պարգևող: Ճերմակած ապրիլը ցրտահարեց, սառեցրեց, մեռցրեց: Սպանեց: Հույսեր, որ քեզ կհասնեմ մի օր, կկտրեմ ճանապարհ, ինչպես փաթիլներն են կտրում օդի աներևույթ պարկը և, ճղելով այն, պարելով իջնում են գետնին: Կհասնեմ քեզ արագ, ինչպես միտքն է հասնում և կերտում նոր կյանք`լավ կամ վատ: Երանի կտրեի ճանապարհ, ինչպես մատներս են կտրում օդը շեշտ հարվածներով, ճղում դրա աներևույթ մարմինը խելագար պարի հնչյունների ներքո: Պար, որի մեղեդին հիմա միևնույն պահին նույնքան սին և իրական է, որքան իմ երազը` քեզ հասնելու, անցնելու այդ անիծյալ մղոնները: Անիծված է նա, ով գծել է քարտեզ, երկիրը բաժանել գծիկներով` ծուռումուռ, ցույց է տվել իր շնորհը մարդկանց բաժանելու, նմանը նմանից զատելու և հավերժ դրոշմող թշնամությունը գծերի միջոցով:
Ցերեկն այսօր այնքա՜ն բարի էր: Շշնջում էր ինձ զանգակների ձայնով, թե իղձն իրականանալի է, ասում էր, որ շարունակեմ երազել: Ցերեկի խորհուրդը հաստատելու էր գալիս ապրիլին ձոնված մեղեդին, որ սահուն գրկում էր հոգիս, ինչպես մարմինս է գրկում տաք մետաքսը: Մեղեդին ջերմացնում և թևեր էր տալիս երազին, անգամ շոշափելի էր դարձնում հոգիս, այն ստանում էր ձևեր հստակ, որ դեռ ոչ մի աչք տեսնելուց հետո էլ չէր վերարտադրել: Գծում էր մեղեդին հոգու նկար այնպես, ինչպես մետաքսն է գծում և ընդգծում մարմնի գեղեցկությունն ու թարմությունը ձևերի:
Բայց ցերեկը երազեց և սա էլ մեռավ` տան կտուրին գտնելով հանգրվան: Ցերեկին փոխարինելու եկավ խաբեբա գիշերը: Խաբեբա, քանզի սրա երազները չէին գծվում օդում կամ երկնքում, հյուսվում էին պսպղուն սալահատակին և անմիջապես բանտարկվում պատուհանի ճաղերի արտացոլանքը իրենց վրա վերցնելուց հետո: Բանտարկված էր երազը, դուռը` սալահատակին ճաղերով փակված, և չկար մի օգնող ձեռք` հասկացող փերու, նա էլ չէր օգնում: Սակայն ոչինչ. գիշերն էլ կգնա, կանցնի, բայց գնալուց էլ իր հետ ընդմիշտ կտանի ինչ-որ թանկ բան, մետաքսի մի մասնիկ, սրտի մի կտոր կկտրի ու կտանի: Եվ դրանք էլ չե՛ն վերածնվի, երբ գա ցերեկ, ինչքան էլ վերջինս երազի, զոռ տա մտքին, կրկնի հարյուրներ, հազարներ անգամ: Մարած կրակը հույսի էլ հետ չի գա:
Իջնեմ ծերունի ապրիլի ապարանքը: Մտնեմ: Ծառերից կախված են փայտե տիկնիկներ: Դիրիժոր քամու ձեռքի չափերից, հարվածներից հետո զարնվում են իրար և կտկտացնում իրենց փայտե մարմինները: Խոտերին նստած զանգակները, գլխիկներն օրորելով, զնգզնգում են: Եվ այդ կտկտոցին ու զնգզնգոցին միախառնվում է հուշիկ ջերմությունը տաք մեղեդու, այնքան տաք, որքան մետաքսը, երբ գրկում է մարմինը և ընդգծում թարմությունը ձևերի: Բնությունը ապարանքում զնգզնգում և կտկտում է, շշուուու՜, և վերածնվում է ծերունին, շշուուու՜, և պարում են փայտե տիկնիկները, շշուուու՜, և մատները հատու կտրում են օդն այնպիսի արագությամբ, ինչպիսի արագությամբ կտրած մասնիկը արյունոտ սրտի ուզում է հասնել ու գրկել քեզ` լուսավորիդ: Իմ լուսավորին:
Հիմա թիկունքս զգում է ողջ խոնավությունն ու սառնությունը բութ պատի: Տողերը շարվեշարան դրվում են թղթի վրա և անգամ այստեղ ստեղծում են ռիթմ, չափ, տակտ, ավա՜ղ, անգամ ավարտ, առանց բազմակետերի: Երազը ննջում է տան կտուրին և սպասում վերածննդի, թե երբ կգա բաղձալի ցերեկ: Իսկ դու՞, դու գնա՛, քնիր՛, ես կհսկեմ քունդ անուշ, և պահապանի զգացողության հաճույքից մարմինս կծածկի այնպիսի փշաքաղության ալիք, որ կծակի, կցավեցնի անգամ բլուզիս տակից: Դու գնա՛, քնի՛ր, իսկ ես մտքում լուռ կաղոթեմ, որ վերածնունդը կայանա երազի: Կաղոթեմ և աղոթողի աչքերի փայլից դուրս ցայտող ցողով արցունքի կջրեմ երազն այն, որ վերածնվի: Կաղոթեմ, որ ինքս էլ վերածնվեմ և գնալուց ու գալուց հարյուր, հազար անգամ հետո վերջապես իմ անարատ ճերմակով` նորահարսի զգեստի, կանգնեմ գլխավերևումդ, պահպանեմ քունդ անուշ: Եվ պահապանի զգացողության հաճույքից կբարձրանա փշաքաղության այնպիսի ալիք, որ կծակի մարմինս, անգամ կաթնագույն ու փետրավոր բլուզի տակից: Թիկունքս հիմա զգում է ողջ խոնավությունը բութ պատի, աչքերս թացվել են, կիսասիրտս մարում է արդեն զարկերը, և այս հանդեսը զոհաբերության լոկ նրա համար է, որ մեր երազը գոնե ուրիշ իրականության ցերեկներում վերածնվի: Իմ լուսավոր, դու գնա՛, քնի՛ր:

Թողնել պատասխան

Your email address will not be published.