Խաչիկ Տէտէեան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

ԳԻՇԵՐ Է ԼՈՒՌ

Ճամբաներն մեր բաժնուեցան արդէն,
Մնաք բարովի պահն է հիմա։
Աշխարհ կը թօթուէ այգաբացի ցօղերը գաղջ,
Ես կ᾿երթամ տուն,
Մնաք բարովի պահն է հիմա։

Գնա՜ արեւ, գնա՜ հեռու իմ ճամբաներէն,
Լուսինն իմ կ᾿երթայ հիմա անդարձ,
Իմ լուսինը տխուր է, լոյսն իր՝ տկար,
Մնաք բարովի պահն է, կ᾿երթայ ան անվերադարձ.
Ես կը մեկնիմ տուն,
Փակելու իմ աչքերը թաց,
Կ᾿երթամ մտորելու մեկնումը աստղիս,
Կ᾿երթամ իմ գիշերին, տխուր ու մինակ։

ԿԱՄԱՐ Պարբերաթերթ, թիւ 17, 2012, էջ 46-47

ԹՌՉԻՐ ԻՄ ՎԵՐԵՒ

Թռչիր իմ վերեւ
Զեփիւռի մը նման
Ու խշշացուր տերեւները ցամքած,
Հիմա, անդորրն է մահաբոյր
Լռութիւնն է քար,
Բախուիր ամպերուն, որոնք կը ճնշեն՝
Հոգիիս վրայ յոգնաբեկ,
Ու անձրեւաբեր ամպը եղիր իմ վերեւ։

Հո՛ն, երազն է հրապուրիչ ու առինքնող,
Հո՛ս, ամառն է կիզիչ մեր հոգիները մղկտացնող,
Եկո՛ւր լռիկ ու կատաղի,
Թափէ երկինքը կապոյտ՝
Հոգւոյս պաղ անձաւներուն,
Եկո՛ւր անձրեւին հետ իմ դաշտերը մութ,
Ու վճիտ հրաշքիդ հետ տար զիս վե~ր,
Երթանք երկնքի անծայրածիր անհունին,
Ու ըլլանք միշտ միասին,
Այս աշխարհի մոլուցքէն հեռու,
Քու կապոյտիդ հետ գիրկընդխառն,
Աստղերու նման երջանիկ ու պայծառ։

Եկո՛ւր, թռչիր իմ վերեւ զեփիւռի մը նման
Ու խշշացուր տերեւները չորցած։

ԿԱՄԱՐ Պարբերաթերթ, թիւ 17, 2012, էջ 46

ԲԵՐԿՐԱՆՔ

Ահա օրերն իմ եռեւեփ
Կը սուրան ուղիներով տարբեր,
Ջերմի բռնուած հոգիիս նման։
Բայց քամին բախտի՝
Ետ կը հրէ զիս անընդհատ։

Ահա արեւը տաք ու պայծառ՝
Կը սողոսկէ հոգւոյս կիրճերէն խոնաւ։
Խաբկա՞նք մըն է, ըսէ՜ք հաստատ,
Որո՞ւ է հասցէագրուած սա ժպիտը գէրող,
Սա դէմքը երազային ու փխրուն
Իմ ճամբան է խաչաձեւա՞ծ, թէ՞ ուրիշին
Հոգիին է բերելու բերկրանք անսպառ։

Օ՛հ արե՜ւ, օ՛հ հրա՜շք կապոյտի ու կանաչի,
Սողոսկէ՜ մռայլ արահետներէն
Իմ կարօտակէզ ու տամուկ հոգիէն ներս
Որպէս հպում, որպէս քնքշանք ու
զգլխանք քաղցրաբոյր։

Դուն պատրանքն ես, հաճելի՜,
Ես՝ բերկրանքիդ հուրով պահ մը խորշակուած
Ծմակ ծղօտն եմ ամրան տապին։

Իսկ իմ օրերն արդէն կը սուրան՝
Դէպի իրենց գիշերին երկար։

ԿԱՄԱՐ Պարբերաթերթ, թիւ 17, 2012, էջ 47