Հ Ա Ֆ Ե Զ

Պարսկերենից թարգմանեց Ազատ Մաթյանը

Գարնան հովը մուշկի բույրով անուշություն կշնչի,
Հին աշխարհը ջահելացած նոր երգ ու սեր կանրջի:

Գինու գավի կարմիր ակը յասամանին գույն կտա,
Վառ կակաչը հեզ նարգիգի աչքն արցունքով կթրջի:

Սոխակն երկար անջատումի տառապանքը մոռացած,
Ճիչ ու կանչով կոկոն վարդի առագաստը կթռչի:

Մի նախատիր, որ մզկիթից գինետուն եմ շտապում,
Քարոզները շատ են երկար, ժամանակը կփախչի:

Սի՛րտ իմ, եթե խրախճանքդ վաղվան թողնես այսօրվա,
Ի՞նչ երաշխիք, որ վաղը քեզ այս աշխարհը չջնջի:

Վարդն ափսոս է, վայելեցե՛ք, քանի բուրում է թփին,
Գարնան դռնով հայտնվել է, աշնան դռնով կկորչի:

Մտերմության այս հանդեսում, մտրո՛ւպ, երգ ու տաղ ասա,
Երեկն ի՞նչ էր, վաղն ի՞նչ կտա, հիմա դրա պահը չի:

Քաֆեզը քո տեսքի սիրույն այս աշխարհը ոտք դրեց,
Մի՛ ուշանա, հրաժեշտի ժամը շուտով կհնչի:

«Հույս» երկշաբաթաթերթ, համար 94