Դինո Բուցատի|ԽԵՂՃ ԵՐԵԽԱ (Povero bambino)

Իտալերենից թարգմանությունը Գառնիկ Մելքոնյանի

Դինո Բուցատի

Դինո Բուցատի

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ավստրիա, 1904 թ.

Մի զբոսայգում  երեխանրի  խմբերը  պատերազմ են խաղում:

 

Նրանցից շատերը շիկահեր են, վարդագույն մաշկով, կապույտ աչքերով: Ու քանի որ տղեկները հաճախ բնազդորեն դաժան են լինում,  նրանց անողոք կատակների առարկան հինգ տարեկան մի երեխա է, պստլիկ, լղարիկ, սև մազերով:

Ի վերջո, ցեխակոլոլ, կոտրված խաղալիք-հրացանով, հարթ ու սև մազերով տղեկը ապաստան է գտնում  մոր մոտ:

-Խեղճ երեխա, -բացականչում է մի կին, որը կանգնած է նրա մոր հետ: Ու շոյում է նրան:

Երեխան վեր է հառում աչքերը՝ երախտապարտ,  փորձում է ժպտալ: Ու լուսավոր մի շող, լոկ մի պահ, անցնում է նրա դժգույն դեմքի վրայով:

Ամբողջ դառը մենակությունը  փխրուն, անմեղ, նվաստացած ու պաշտպանվող էակի. մի քիչ սփոփանքի հուսահատ ցանկությունը. մաքուր, ցավագին ու գեղեցիկ զգացմունք, որն անհնար էր  բառերով արտահայտել:

Մի վայրկյանով,-ու դա եղավ վերջին անգամը,-նա դարձավ մեղմ, քնքուշ ու տառապող երեխա, որը չէր հասկանում, թե ինչու, ու իրեն շրջապատող աշխարհից մի քիչ լավ բան   էր  խնդրում:

Բայց դա մի պահ եղավ միայն:

-Դե արի, Դոլֆի,  շորերդ փոխիր,- բարկացկոտ ասաց մայրն ու նրան  թափով քարշ տվեց  տուն:

Այդժամ, երեխան նորից սկսեց անզուսպ հեկեկալ, նրա դեմքը հանկարծ դարձավ տգեղ, մի անողոք հաստատակամություն ծամածռել էր նրա բերանը:

-Կրակ ու պատիժ են էս էրեխեքը,-բացականչեց մյուս կինը՝հրաժեշտ տալով.

«Ցտեսություն, տիկին Հիտլեր»:

Թողնել պատասխան

Your email address will not be published.