Մրտ 22 2013
Եթե ինչ-որ երեւույթի մասին պատմվում է միմիայն պատումային շունչ հաղորդելու համար, այլ ոչ կոնկրետ նպատակով, ուրեմն, վերջին հաշվով, այն չի ծառայում որեւէ գործառույթի եւ ունի միայն խորհրդանշական դերակատարում: Հետեւաբար ցանկացած գիտական վերլուծություն անհնար է առանց երեւույթների մասին որոշակի պատկերացման (բոլորս գիտենք): Այս առումով, գիտություն հնարավոր է միայն այն դեպքում, երբ ստեղծվում է մտածողության կոնկրետ ստերեոտիպ, որը կարգավորում է բանականության բոլոր դրսեւորումները:
Մրտ 11 2013
Տուն մտայ:
Մութը արդէն սկսեր էր լեցուիլ անկիւնները, բայց պատշգամին մօտ դեռ քիչ մը լոյս կար: Պատշգամը լրիւ լոյս էր տակաւին: Կրնայի պատշգամ ելլել, եթէ այսքան պաղ չըլլար: Վերջերս շատ պաղ է, ներսերը՝ աւելի: Կրնայի վերարկուով պատշգամը կենալ: Բայց ի՞նչ ընելու համար: Ոչ եկող, ոչ գացող: Երկինքը գորշ, խոժոռ, ամէն պահու անձրեւ սպառնացող: Գետինները գորշ, փոշոտ: Փողոցները գորշ, տխուր: Ժողովուրդը գորշ, յուսահատ:
Փտր 12 2013
Ինձ համար յուրաքանչյուր լուսաբաց հենց այսպիսին է՝ անհրապույր, ոչինչ չասող ու ոչինչ չխոստացող: Միայն այս անգամ պատուհանիս մեջ պատահաբար բռնել եմ արևը, որը չի փոխվել այն օրվանից, երբ վերջին անգամ ժպտացի նրան՝ երբ փոքր էի: Ծխախոտ չունեմ: Երեկ դատարկ ծխախոտատուփը ճմռթելով նետեցի ջրափոսը: Հիշում եմ՝ մի ծեր կին նախատեց ինձ: Ես ինչ-որ անկարգ բան ասացի …
Հնվ 30 2013
Յոթ երկինքների և յոթ անդունդների կենտրոնում մի ծառ էր աճում:
Պոետը չմաշվող նյութից հանդերձանք պատրաստեց և ճամփա ընկավ՝ որոնելու ճշմարտությունը:
Քայլեց այնքան, որ մաշվեցին օրերն ու ամիսները, տարված եղանակները ձանձրացնող երգի կրկնություն դարձան:
Հնվ 26 2013
Իտալերենից թարգմանեց Գառնիկ Մելքոնյանը
Հիմա, երբ նա մեկնել է, ու այլևս չի վերադառնա, անհետացել է, ջնջվել իր կյանքից, ճիշտ այնպես, ասես մեռած լինի, իրեն` Իրենային մնում է միայն զինվել ողջ քաջությամբ, որ որևէ կին կարող է խնդրել Աստծուց, և արմատախիլ անել բոլոր կապերը, որոնցով այդ տարաբախտ սերը կապվել էր իր էությանը: Ինքը միշտ ուժեղ աղջիկ է եղել, այս անգամ էլ չի թուլանա:
Հնվ 20 2013
Կապույտ հանրակացարանը տարբերվում էր դեղին, ամպագույն և բոլոր այլ հանրակացարաններից: Կապույտն ամենալեցունն էր, իրադարձությունաշատն ու ամենաակտիվը, հատկապես՝ գիշերը:
Նա իրեն լավ էր զգում, որ հենց կապույտ հանրակացարանի բնակիչ է, ի տարբերություն այլ բնակիչների՝ մյուս հանրակացարանններում սենյակներ չէր վերցրել:
Նա ոչ միայն “Ուշադիրը5” սենյակի բնակիչն էր , այլև անդամ էր մի շարք կորպուսների: Ամենաշատը լինում էր “Գրական խայթումներ” կորպուսում:
Նստում էին՝ ուր պատահեր, հետո ամեն մեկը ներկայացնում էր իր գրածը:
Հնվ 18 2013
Բնագրից թարգմանեց` Կոլյա Տեր Հովհաննիսյան
ՎԻՀԸ
Կամ՝
«ՀԱԼՈ» ԴՂՅԱԿԸ
(Պիես երեք գործողությամբ)
Արար առաջին
Բեմը ներկայացնում է Սըր Հենրի Անգըթելի դղյակի այգու սենյակը՝ The Hollow-ն (Հալո), Լոն-դոնից մոտ 18 մղոն հեռավորության վրա: Ուրբաթ օր է, կեսօրից հետո, սեպտեմբերի սկիզբը:
Ոչ պաշտոնական սենյակ է՝ կահավորված ճաշակով: Խորքում՝ Կ, երեք աստիճան դեպի վեր, ֆրանսիական պատուհաններ, որոնք բացվում են պատշգամբի վրա՝ հեռվում երևացող իր կարճ պատով: Պատից այն կողմ երևում է ծառապատ մի բլուր, որի վրա գտնվում է դղյակը: Բեմի Ա պատին, գետնից մեկ աստիճան բարձր՝ ավելի փոքր ֆրանսիական պատուհաններ, որոնք բացվում են դեպի խիտ թփուտների տեսարանով այգին:
Հնվ 15 2013
Թոթով ու թլւատ պատմեց հին առասպելը բառի ու բանի.
Թէ ոնց քաղցրացաւ քիմքը ողկոյզներով մայրենի լեզւի, թէ ոնց ակռաների տակ զգաց համը հայերէն բառի, որին կամաւ գերի դարձաւ դեռ մանուկ` տհաս ու բոբիկ…
Գիշերներ անքուն աչքը գրերին, կլանեց բառերը բոլոր` պարզ ու բարդ, կախարդիչ, քմայքոտ, խանդոտ, արեւոտ, մեղրահամ, մեղրածոր, արնաթոյր, արծւաթիռ, առնական:
Հնվ 14 2013
-Մա՛մ, նայի՛, ծիտիկն ուզում թլնի, արի վազենք՝ բլնենք:
-Աղջի՛կ ջան, մենք չենք կարող ծիտիկին բռնել, կփախչի:
-Մա՛մ, որ արագացնենք, ցի փախծի: Մաաա՛մ, տե՛ս՝ մեզնից մի քից ա հելու:
Աչքերը լայն բացած, խնդրող հայացքով մորն էր փորձում համոզել փոքրիկ աղջիկը՝ անհանգիստ տրոփող սրտիկով ու ոգևորված դեմքով: Շտապող շարժումով ձգում էր մոր թևը:
Հնվ 11 2013
Վիրավոր շան պես լիզում եմ վերքերս: Օրը կես է դարձել: Դեմքս պատած է այտուցված կապտուկներով, մարմինս մղկտում է ցավից: Եթե ժամանակին զբաղված չլինեի սպորտով, հիմա երևի դժոխքում կլինեի. ո՜նց էին ծեծում շան տղերքը… Ես ձեր մերը… Ուժերի լարումով աստիճաններով բարձրանալիս՝ հիշեցի, որ երբ փոքր էի, սիրում էի չոփի ծայրով պատի վրա բարձրացող մրջյունին գետին գլորել, իսկ մրջյունը իրենից մեծ հատիկը ամուր բռնած բերանում, նորից համառորեն բարձրանում էր վեր. վերջը ե՛ս էի հոգնում, նա բարձրանում, տեղ էր հասնում… Ես էլ բարձրանում էի՝ արյան կաթիլներ շաղ տալով աստիճանների վրա՝ բեռի փոխարեն կրելով ինքս ինձ…
Վերջին մեկնաբանություններ