William Cliff, 1940
ֆրանսերենից թարգմանեց Գառնիկ Մելքոնյանը
Հորս քունը
Հայրս հաճախ գանգատվում էր բութ ցավերից
հայհոյում էր ` մեջքը բռնելով կամ հանկարծ
ընկնում քնի մեջ` պարկի պես, ինչ-որ տեղ
հոգնության բեռի տակ ճզմված
ոտքերը` չռած, կզակը` կրծքին
քուն մտնում` ծանր դատանքից հոգնած.
ու երբեմն, անգամ սեղանին, ափսեն իր հրելով մի կողմ
ճակատը հենած ձեռքերին` քուն մտնում նորից.
այդժամ, շատ կամաց, մենք քաշում էինք
անձեռոցիկն` իր ճակատի ու ձեռքերի տակից,
քաշում ծածկոցը,
հավաքում սեղանը ու գաղտագողի,
ոտքերիս թաթերի վրա`
ելնում դուրս սենյակից,
որպեսզի նա ոնց որ պետք է իր քունը առնի
թողնում էինք նրան` ճակատը դրած սեղանին,
որպես հաղթված, քնած գազան,
բայց քիչ անց` լսվում էր գոռոց սենյակից:
նա գոռում էր, քանզի փախել էր քունը
իր ճմլկոտած մարմինն էր ցավում
իր մաշկին իր մատների հետքերն էին կարմիր
ու բարկացած` արթնանում էր քնից.
այնքան լավ էր
այդպես կտրվելը իր բոլոր հոգսերից.
և մրթմրթալով ու հայհոյաբերան` գնում էր Մարիի մոտ`
խոհանոց` մի գավաթ սուրճ խմելու,
հետո ելնում դուրս, գործի գցում մեքենան,
լսվում էր անիվների հռինդ, վախն ավարտվել էր, ու մենք
վերսկում էինք մեր խաղերը, կռիվները մեր եղբայրասպան:
Թախիծ
( Frederic Pajak-ի մի նկարի առիթով)
Երբ երեխա էի, մեն-մենակ` գյուղում,
ու լայնատարած երկինքն ընկնում էր գլխիս
և ծովն էր շշնջում իմ շուրջ, որպեսզի գար
դանդաղ ինձ պարուրելու մակընթացության մեջ իր նեխած
երբ իմ գարշահոտ ու ծիծաղելի կարճ շալվարով
ի ցույց էի դնում ծնկներս ծուռտիկ
ու միջատ էի` կորսված անսահման ջղայնոտության մեջ
անդուր մեծահասակների, որ թքում էին հայհոյանքներ պիղծ.
այդժամ մի պահ կանգ էի առնում ավազաքարերի վրա
ու ձեռքս տանում երեսիս
այլևս չտեսնելու համար սոսկանքը` այս երկրի վրա ծնված լինելու
ու միշտ սպասելու, որ լույսը բացվի…
Նանտի տրամվայը
Մարդիկ ծխում են մարդիկ սուրճ են կուլ տալիս
մարդիկ խմում են մարդիկ ուտում են շատ միս
ուտում են միսը կենդանիների, որոնց սպանել են
մարդիկ ուտում են, խոսում դրանից մարդիկ ճոճվում են`
կոնծելով գինի մարդիկ երեխաներ են բեղմնավորում
երբ քնում են մարդիկ մոտեցնում են իրար իրենց մարմինները
մարդիկ զուգավորվում են` առանց այդ մասին իրենց հաշիվ տալու
իրենց մարմիններն իրար մոտեցնելով մարդիկ բեղմնավորվում են
ու ինչպես բոլոր կենդանիներն այս երկրի վրա
մարդիկ վերարտադրվում են մարդիկ ազատագրվում են
իրենց տագնապներից` ծնունդ տալով երեխաների
իսկ հետո երբ գնում են քաղաքի մայթերի վրա
մարդիկ ծխում են էլի` սպասելով տրամվային
քանզի տրամվայը մարդկանց համար չի գալիս բավականին շուտ
մարդիկ մտնելով տրամվայը`շտապում են
հետո տրամվայը նորից մեկնում է ինչպես որ եկել էր
ուրիշ մարդիկ են սպասելու տրամվայի գալուն
որը նրանց տանելու է ուր իրենք են ուզում
Նանտի տրամվայը նրանց տանում է քաղաքից դուրս
շնչելու համար օդը հավքերի մարդիկ գնում են
Նանտի տրամվայով անտառները բերրի
իրենց օրինավոր կարիքները վերականգնելու
հետո տրամվայով մարդիկ վերադառնում են Նանտ
ուր իրենք նորից պիտի ծխեն պիտի ուտեն միս
ու նորից պիտի խոսեն մարդիկ պիտի խմեն գինի
ու պիտի կուլ տան սուրճ. հետո մարդիկ
կնստեն տրամվայ, որպեսզի գնան քաղաքից դուրս
շնչելու համար օդը հավքերի, որ երգում են Նանտում,
կոկորդով մեկ, Գոյությունն Անծիր:
Վերջին մեկնաբանություններ