Category: Արձակ

Նա ծնվեց ակամա. մի պահ փայլատակեց ծննդկան մոր գլխավերևում և անմիջապես էլ ուզում էր մի ճեղք գտնել, պահվել, մինչև որոշվի իր բախտը:
-Ահա նա, սքանչելի Զիգզագը, շանթն ու լուսավորությունը,- լսվեց մի ձայն Վերից:
Ա՜խ քաշեցին ծնունդն ընդունող բժիշկը և մանկաբարձուհիները:
— Ահա նա` իմ խատուտիկը, իմ մանչուկը, իմ հույսը, իմ լույսը — մրմնջաց մայրը, մոռացավ բոլոր ցավերը, որոնցով լույս աշխարհ էր բերել զավակին:

Կարդալ ավելին

(հատված «ԿՈՐՈՒՍՅԱԼ ԵԴԵՄ, ԿԱՄ ՈՐՏԵՂԻՑ Է ՍԿՍՎՈՒՄ ԱՐԱՔՍԸ» վեպից)

Կարսեցի Հովակիմը իր որդուն երբ տարավ, հասցրեց Սուրբ Անտոնյաց վանք, իր մեջ երդում խոստովանեց. «Զորավորդ Սուրբ վանք Անտոնյաց, քո անունով մի մատուռ էլ ես պիտի կառուցեմ՝ իմ մերկ կռնակին կրելով քարերը, որ պահապան լինես որդուս»:

Կարդալ ավելին

Ցեխ…
Չգիտեմ կանցնե՞մ այս կամուրջը, թե՞ ոչ…
Որքան առաջանում եմ, այնքան ծանրանում են ոտքերս, կարծես ցեխի գնդեր լինեն. իսկ մարդիկ շուրջս ծիծաղում են, նրանք երջանիկ են ու առողջ։
Որտե՞ղ է իմ ուժը։
Հույսս կորցրել եմ՝ թե կտեսնեմ մյուս կողմի լույսերը։

Կարդալ ավելին

Ո՞վ եմ ես:
Ես ե ՞ս եմ, թէ ուրիշ մը: Գուցէ այն մի՞ւսը…
Ո՞վ պիտի որոշէ ու վճռէ: Անշուշտ՝ ո՛չ ես: Երբ ե՛ս ըլլամ որոշողը, վստահ եմ, բոլորդ զիս խենթի տեղ պիտի դնէք: Բայց, Աստուած վկայ, խելքս գլուխս է եւ պայծառ մտքով է որ կը կրկնեմ հարցումս.- Խնդրե՜մ, ըսէք՝ ո՞վ եմ: Ես ե՞ս եմ, թէ ուրիշ մը:
Անպայման այն մի՞ւսը…

Կարդալ ավելին

1-Metamorphosis. F. Kafka.
2-Plot. Joyce Carol Oats.
3-Vacuum.
Օր մը չէր, որ արթնցաւ եւ ինքզինք այս պարապին մէջ գտաւ: Պարապը սկիզբէն կար, ոչ քաոսային, այլ ծրագրուած, դասաւորուած:
Ինչ որ գտաւ այդ օրը, անդրադարձն էր անոր, այդ պարապին, սկիզբը սովորական գոյական, բառ մը միւս բառերուն պէս, եւ շատ առօրեական.
-Կաթին շիշը պարապ է, ինչո՞ւ չըսիր որ նորը բերէի:
-Շաքարին տուփը պարապ է, ինչո՞ւ չլեցուցիր:

Կարդալ ավելին

(պիես մեկ գործողությամբ)

(Տնօրենի առանձնասենյակ է մտնում 30-40 տ. տղամարդ, ձեռքին գլանաձև տարա, ճանճասպան նյութի պարունակությամբ, որից նյութ է բաց թողնում շուրջը, և նաև տնօրենի վրա )

Տնօրեն — Ի՞նչ եք անում…

Կարդալ ավելին

Կար ու չկար, հեռո՜ւ հեռուն, ձիւնասպիտակ լեռներէն ու մեծ ովկիանոսէն անդին, արձակ դաշտերու եւ հեքիաթային եղեւիներու մէջ կորսուած գիւղ մը կար, անունը՝ Կրինվիլէյճ: Աշուն ձմեռ, ձիւնը կը նստէր հոն կուտակ-կուտակ, իսկ գարնան, խելահեղ կանաչ մը կը փրփրէր ամէն կողմ: Ամառը բարիքի ծով կը դառնար Կրինվիլէյճը: Ջուրը առատ, օդը մաքուր՝ դրախտի պէս բան մը: Այս բոլոր բարիքներու կողքին ուրիշ կարեւոր երախտիք մ’ալ ունէր գիւղը: Ան հոգեմաշութենէ փրկեց Նազար Աղբարը: Վերջ տուաւ անոր դժբախտութեան: Հանդիպեցան իրարու եւ ամէն բան փոխուեցաւ: Հրաշքի պէս բան մը եղաւ:-

Կարդալ ավելին

Արամ Պաչյանին, որ գրել է «Ճանապարհ հեծանիվով» պատմվածքը
Ես պտտում էի ոտնակները, բայց հեծանիվս տեղից չէր շարժվում:
Ավելի ու ավելի թափով էի պտտում: Ինչքան ուժ ունեի ոտքերիս մեջ: Քրտնում էի, ոտքերս հոգնում էին, բայց հեծանիվս տեղից չէր շարժվում: Առջևի անիվն անշարժ էր:
Ինչքան արագ էի պտտում ոտնակները, առաստաղից կախված լամպն այնքան շիկանում էր:
Հայրս, որ կենցաղային հաջողված գյուտերի հեղինակ էր, մորս անձնական գրադարանից հավերժական շարժիչների մասին հաստափոր մի գիրք էր գտել և ամբողջ օրը կարդում էր:

Կարդալ ավելին

Կինը դժվարությամբ էր բարձրանում շրջանաձև հին աստիճաններով: Երկար միջանցքին չհասած՝ քթին զարկեց ծանոթ մգլահոտը, որի հանդեպ զգայնություն ունեցող ամուսնու մեջքին կարմրագույն պզուկներ էին հայտնվել: Կնոջ սրտի մեջ տեղադրված արհեստական փականի տկտկոցը թույլ լսվում էր գիշերային լռության մեջ: Ամուսինը տնքալով ու փնչալով հետևում էր կնոջը: Հասնելով միջանցքի ծայրին` կինը միացրեց անջատիչը: Հարևան բնակարաններում լույս չէր վառվում:

Կարդալ ավելին

Ամենուր անթափանց խավար էր: Հնարավոր չէր հասկանալ` վանդակում է, թե անսահմանորեն արձակ տարածությունում: Վախ ազդելու չափ տարօրինակ զգացողություն` միագույն խավարի մեջ զանազանում էր խավարագույն, անհասկանալի, սակայն որոշակի ձև ունեցող արձանացած կերպարներ:

Կարդալ ավելին