Մյս 14 2014
Քեզ տեսնելու համար,
սրտիս հետ քրքրում եմ մաշված թղթերս նաև,
լռության մեջ անհնար է սակայն տեսնել թափանցիկը,
երբ վաղուց քոնը չէ այն,
հեռո՜ւ, հեռվում է,
անհայտ է նրա հեռուներն անգամ…
Բոլոր ուշացածների պես մնում է ծխել,
խորհել, իզուր, հենց անյպես…
Օգս 30 2013
ԿԱՐԿՈՒՏ
Մի սև ամպի կտոր գլորվեց օդում,
գյուղացու ծիծաղը սառեց,
ահագնացող տանգնապը, գյուղ մտավ
կախվեց երկնքից,
ամպը մոտենում էր,
ներքևում վեր ձգվող հայացքներ էին,
անզոր, խեղճացած աղոթքի հետ…
Ապր 17 2013
Բոլոր գերագույն հրամանատարները,
գովերգում են, հպարտանում սեփական զինվորներով,
բոլորը սակայն պատերազմից վերադառնում են առանց զինվորների,
եթե մեկ կամ երկու տեղ հակառակը լիներ,
աշխարհում այլևս պատերազմ չեր լինի…
Դկտ 04 2012
Ծնվել եմ 1985թ. Արագածոտնի մարզի Զարինջա գյուղում։ 2003թ ընդունվել եմ Երևանի պետական քոլեջի «ֆիլմերի ռեժիսուրա» բաժինը։ 2003-2005թթ. ծառայել եմ Հայոց Բանակում։ 2007թ. ավարտել եմ քոլեջը։ 2011թ. ընդունվել եմ Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի «Վավերագրական ֆիլմերի ռեժիսուրա» բաժինը։ Տպագրվել եմ «Գրեթերթ», «Ցոլքեր», «Եղիցի Լույս», «Հոգու Ճիչ» պարբերականներում։ Որոշեցի գրել, քանի որ ներքուստ զգում եմ դրա …
Նյմ 10 2012
Ձյան հալոցքի հետ փայլեցին առվակները։ Լեռների լանջերին ծաղկած ձնծաղիկները առաջինը ողջունեցին գարնան տաք արևին։ Գարունը դանդաղ իջնում էր գյուղ։ Ինձ միշտ թվացել է, որ գարունը սկսվում է գյուղից, քանզի այգիները առաջինը ծաղկում են գյուղում, գութանը ակոսում է հողը, կանաչ են հագնում լեռները։
Սպտ 26 2012
Լեռների մեջ ծվարած, երեխայի սրտի պես պարզ բաբախում է գյուղը։ Ծուռումուռ, նեղ, երկար ճանապարհներ անցնելուց հետո միայն կարելի է հասնել գյուղ։ Գյուղի այցեքարտը համարվում է յոթերորդ դարում կառուցված եկեղեցին, որի գմբեթին նստող աղավնիներն են պատարագ մատուցում ամեն օր։ Շատերին աննկատ, փոքրիկ գյուղի ոգին ապրում է Մեծ Հայրենականում ընկած մարտիկների հիշատակը հավերժացնող հուշակոթողում։ Ահա այն ամենը, ինչը գյուղացիները հպարտորեն ցուցադրում են գյուղ եկած հյուրերին։ Իսկ երբ կարկուտ է գալիս գյուղացիների հետ միասին իր կսկիծը տաքցնելով լալիս էր նաև գյուղը։ Մենք ապրում ենք գյուղում, իսկ գյուղը մեր մեջ։
Օգս 29 2012
Թանկարժեք մեքենան դանդաղ բարձրացավ քարքարոտ նեղ ճանապարհով, կանգնեց գերեզմանոցի մոտ։ Բարձրահասակ տղամարդը իջավ մեքենայից, ուղղեց կոստյումը, փողկապը, նայեց շուրջը։ Վարորդը մեքենան կանգնեցրեց ետդարձի համար ավելի հարմար տեղում։ Գերեզմանի կիսով չափ քանդված պարիսպի դռնակով տղամարդը մտավ ներս։ Մոտեցավ գերեզմանին, կանգնեց, երկար նայեց։ Շիրմաքար չկար, շիրմաթուբը իջել՝ հավասարվել էր հողին։ Թմբին բուսած խոտը բարձրացել և հիշեցնում էր անմշակ հողակտոր, որին երկար ժամանակ մարդու ձեռք չի կպել։
Օգս 14 2012
Հաճախ էի լալիս օրորոցում։ Առաջվա պես ամեն վարկյան կողքիս նստող և ինձ օրորող չկար։ Անհանգիստ պապը անըդհատ դուրս ու ներս էր քայլում։ Մայրս մենակ էր գործերը՝ շատ, չեր հասցնում։ Քայլել չկարողացող տատս ողջ օրը նստաց գուլպա էր գործում.«Տղերքը կմրսեն, դեմը ձմեռ ա, ուղարկեք թող հագնեն»։
Հնս 18 2012
Բարի ու կատակասեր մարդ էր քեռիս։ Սկզբում նրա ընտանիքում չորս հոգի էին՝ ինքը, կինը, աղջիկը և տատս։ Պապս զոհվել էր Մեծ Հայրենականի ժամանակ։ Քեռին միշտ հպարտությամբ էր հիշում հորը, իրեն համարելով հոր արժանի զավակը, քեռին էլ մասնակցել էր Արցախյան ազատամարտին։ Քեռին մի թութակ ուներ, որի անունը չգիտես ինչու դրել էր Նատալի։ Նատալիի հետ խաղալու համար հաճախ էի գնում նրանց տուն։ Թութակը կրկնում էր յուրաքանչյուր բառս։ Քեռին նրան նույնիսկ հայոյել էր սովորեցրել։ Թութակը հաճախ էր հայոյում քեռուս կնոջը, և դա էր պատճառը գուցե որ նա թութակին տանել չէր կարողանում։
Հնս 07 2012
Կողքիս պար եկող քամին
նազանքով կռանում է
վերցնում՝ մայթերին թափված
չոր, դեղին տերևները
քշում է հեռու,
գիտե՞ս տերևները
կարապի պես են…
Վերջին մեկնաբանություններ