Սաշա Սերգեևնա Զայցևա | ԴԱ ՇԱՏ ՏԱՐՕՐԻՆԱԿ ԷՐ

Սաշա Սերգեևնա Զայցևա

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Սամվել Մարտիրոսյանի

Սաշա Սերգեևնա Զայցևա

Գրել սկսել է տասներկու տարեկանից:

2012թ.-ին, Ս. Պետերբուրգում և Նովոսիբիրսկում, լույս է ընծայել «Վայրի ուրախություններ» և «Գոյաշխարհ» բանաստեղծությունների ժողովածուները:

2013 թ.-ին, Իսրայելում, շահել է «Դավթի քնարը» գրական փառատոնի արծաթե մրցանակը:

Մի զարմանաք, եթե Սաշա Զայցևայի այս կամ այն բանաստեղծությունը, պատահաբար փակցված տեսնեք որևէ կանգառում, կամ, ինչու՞ չէ, հենց ձեր իսկ շենքի շքամուտքում:

Դա բանաստեղծուհու սիրելի նախընտրանքներից մեկն է ընդամենը:

***

Դա շատ տարօրինակ էր,

Ցավոտ էր շատ:

Արեգակը ցածրիկ էր, աչք էր ծակում,

Ստվերներ էր գծում երկար:

Եվ խոտը կանաչ էր,

Եվ սառույցը հեռանում էր ծովի մեջ:

Եվ հարություն էր առնում այն,

Ինչը՝

Բառերով երբեք չէիր ասի:

Եվ պարզ էր միանգամայն,

Որ այս աշխարհում արժի՛ ապրել,

Եվ նույնիսկ զառիթափին,

Զվարճ ու փափլիկ մի ճշմարտություն էր ծլարձակում այդ առիթով:

Մենք անգամ հասկանում էինք,

Թե՝ ինչի՞ համար է հարկավոր ապրել,

Բայց դեռ փոքր էինք շատ,

Ու չգիտեինք,

Խոսքեր չէինք գտնում հարմար:

Մենք ընդամենը կանգնել էինք նավամատույցին,

Մենք ընդամենն արտասվում էինք,

Ու շշնջում,

— «Ինչ գեղեցիկ է, աստված իմ»,-

Եվ արեգակը պտտվում էր հմայված,

Արտասուքի գույնզգույն օղակներով,

Իսկ մենք,

Դժվարանում էինք բացատրել,

Թե ինչու էինք արտասվում:

Եվ այն, ինչ տանջում էր մեզ,

Եվ այն, ինչ ծնվում էր մեր մեջ,

Բոլորովին տարբեր էր եղածից,

Կապույտ էր ու հեքիաթային թևերով:

Իսկ թե ինչ պատահեց հետո,

Մեր բացակայության այն կողմում,

Լավ է, թող սրբություն մնա,

Լավ է, թող լինի անհասկանալի,

Լավ է, թող չունենա բացատրություն: