Երբ ես մեռա, մարդիկ եկան ասելու, որ ինձ շատ են սիրել ու ափսոսում են վաղաժամ մահվանս համար: Պարզվեց, որ կարգին տիպ եմ եղել կենդանությանս օրոք, բայց դա ինձնից գաղտնի էին պահում: Իմ մասին նոր բաներ իմացա. օրինակ, մեկը, ում ոչ մի կերպ չմտաբերեցի, վստահ էր, որ ես շատ ավանդապահ ու պարկեշտ մեկն եմ եղել, մյուսն ազատամտությունս էր գովում, մեկն ասում էր համարձակ էի, մյուսը, թե՝ համեստ էր: Մի պահ խճճվեցի: Մեռած էի, բայց հուզիչ էր, երբեք ինձ այսքան կարևոր չէի զգացել: Մտածեցի. «Մարդ վերցնի, նորից ծնվի»:
Մեր մեջ ասած՝ ճոխ թաղումներն ու հարսանիքները երբեք էլ սրտովս չեն եղել:
Վերջին մեկնաբանություններ