Category: Արձակ

-Հրթիռները հարվածում են կուրորեն, ընկնում են ուր պատահի,- ասաց Բեհնամը դժգոհ,- արձակում են առանց նշանառության. Գիտե՞ս, հիմնականում, թշնամու նպատակը բնակչության մեջ խուճապ ստեղծելն է… Անունն էլ պատերազմ են դրել ու դրանով արդարացնում են մարդկային ամենամեծ շանորդությունը:

Կարդալ ավելին

— Գնացինք ֆուտբոլ խաղալու,- բացելով դուռը ժպտաց Ու-ն:
Հրճվանքով դուրս ցատկեցի: Ֆուտբոլ չեմ խաղում, սակայն սիրում եմ զբոսնել ֆուտբոլի անհրապույր դաշտը եզերող մարգագետիներում, և հետևել Ու-ի ինքնամոռաց խաղին: Ու-ի ներկայություն, նրանից սփռվող խաղի հրճվանքը, ջինջ երեկոյան երկինքն ու սարերից փչող հովը թռթիռով են լցնում սիրտս:
Թեկուզև ողջ խաղի ընթացքում Ու-ն մոռանում է գոյությանս մասին, այդ փաստը երջանկությունս խաթարել չի կարող: Մենք զրուցում ենք դաշտ գալուս կամ վերադառնալուս: Ճանապարհը կարճ չէ, և բացի այդ դիտմամբ դանդաղում եմ կամ առիթներ փնտրում ինչ որ պահ կանգ առնելու: Նա երբեմն դժգոհում է իմ դանդաղկոտությունից, սակայն երբեք չի զայրանում, առավել ես լքում ինձ:

Վերելակն օդի մեջ հաստ պարաններից ճոճվեց, ընդհատ-ընդհատ թափահարվեց, լույսն անջատվեց։ Երեք հղի կանայք փորերը երկու ափով գրկեցին, ճչացին։ Վերելակ մտնելիս նրանք միմյանց ժպիտով ճանապարհ էին տվել։ Խորը ներքևից ճտճտոց լսվեց, հրդեհի լույսը անկյունաձև շողերով դռան անցքերից պատերին շարվեց։ Վերելակը կանգնեց։
Երբ մանկական սնունդ և հիգիենայի պարագաներ գովազդող ցուցափեղկին մեջքով կանգնած կինն ընկավ ու ցավից գոռաց, նրա դիմացինը փեղկի ապակու մեջ իր փորի պես կլորացած, շշի գույն ունեցող աչքերը տեսավ, տեսավ նաև, որ ինքն ու ընկնողը նման են իրար։

Կարդալ ավելին

Ասում են` գալիս է ամեն մարդու կյանքում մի պահ, երբ դրանից հետո այլևս ոչինչ և ոչ ոք չեն հուզում: Դու կանգնած ես լինում մի խաչմերուկում, որտեղ մտածողություն և բանականություն ասվածը այլմոլորակայինի մասին հեքիաթի է նմանվում: Ուղղակի հեքիաթ, որ հորինել են, որպեսզի գույն տան ինչ-որ մեկին, ինչ-որ կերպ: Ներսումդ դատարկություն` մտքերի, ապրումների: Պարզապես քայլում ես, ուղղակի ուտում, քնում, ավելի շուտ փորձում քնել, վերլուծում շուրջդ կատարվածը, չես գտնում պատասխաններ, խոնավանում է բարձդ, իսկ հարցերը մնում են առաստաղից կախված:

Կարդալ ավելին

Ավտոբուսի ժամանումը տատանվում է երեկոյան երեքից յոթի միջև: Նույնիսկ մեկ անգամ ժամը տասին հազիվ տեղ հասավ: Բոլոր դեպքերում նա այնտեղ է երեքից տասնհինգ րոպե պակաս:
Եկել է եղբորը դիմավորելու, որը վերադառնալու է հեռավոր երկրից: Ընկերն էր հրավիրել ամառային սեզոնին աշխատելու:

Կարդալ ավելին

Գաճաճը հևիհև բարձրանում էր լեռն ի վեր։ Ետևում էր թողել ծաղկաբույր մարգագետիններն ու հասել էր հավերժական ձյուներով պատված տիրույթներին։ Մի քիչ էլ քրտինք թափի և ահա ոտք կդնի սրբազան գագաթին։ Սա իր գեղեցիկ մոլորակի բարձրագույն լեռնագագաթն էր՝ պայծառ արեգակի սառը ճառագայթները վսեմությամբ անդրադարձնող։

Կարդալ ավելին

Նորահարսի զգեստի անարատ ճերմակից փաթիլներ կորզելով` ապրիլ ծերունին շռայլում էր մեզ: Շռայլում, որ լավ հիշենք այրող արևի և ցրտի հակադրությունը, որն այնքան կտրուկ և հատու էր, որ ապշեցինք: Երբ առավոտյան վարագույրը աղմուկով մի կողմ քաշեցի, դեմքս հարցական արտահայտություն ստացավ: Վարագույրի աղմուկը փոխարինելու եկան փաթիլները, որոնք քիչ հետո ճռճռալու էին հողաթափերիս տակ:

Կարդալ ավելին

Մարմնովս հանկարծ ցավեցնող սարսուռ անցավ… Մտածում էի` միգուցե ճի՞շտ էիր, երբ ասում էիր, թե շատ եմ մտածում, բայց տեքստը ամբողջացնելու, առավել ևս սկսելու համար ուղղակի անհրաժեշտ է մտածել: Սենյակի լույսերը մարեցին և գրչի հարվածներից թուղթը հանգիստ շունչ քաշեց: Այդպես էլ մտածում էի, որ չեմ կարողանա սկսել շարադրել մտքերս: Վերջերս թաղամասի լույսերը սկսել են կեսգիշերին շուտ-շուտ անջատել: Պատճառները հետաքրքիր են, քանզի ուզում եմ վայելել այն:

Կարդալ ավելին

Ոտնաթաթերը նրա զգում էին հողի ամբողջ խոնավությունը: Ոտաբոբիկ քայլելու մանկությունից ձեռք բերած սովորությունը հետզհետե վերհիշելով` ընկնում էր այդ զարմանալի և անհիշելի օրերի գիրկը` ևս մեկ անգամ վերապրելով դրանց բերկրանքը: Կյանքը գնալով բարդանում էր, առաջանում էին զանազան հարցեր, որոնց հարկավոր էին պատասխաններ: Ցանկացած մարդուկի կյանք սկսվում է սեփական տան առաստաղի ուսումնասիրությամբ և քանի մեծանում է հրաշք էակի մարմինը, այնքան մեծանում է ուսումնասիրման ենթակա տարածությունը` հարևան բակ, դպրոց, քաղաք, և ահա ամենուր, ցանկացած նոր միջավայրի ուսումնասիրության հետ մեկտեղ միևնույն տանջանք հարուցող հարցերը:

Կարդալ ավելին

Երեկ, երբ դեռ նոր էի դուրս գալիս հսկայական բիզնես կենտրոնի սրճարանից` առաջին հարկում բացված, միանգամից զգացի անձրևի հոտը, և ահա հենց հաջորդ առավոտ անձրև տեղաց: Մրսում եմ, հոգնած եմ, թեյը չի տաքացնում…Անգամ ամենամոտ մարդիկ, որոնք թվացյալ միշտ կողքիս են, հեռացել են անասելի, ոչ մի մարմին, ոչ մի խոսք չի ջերմացնում… Մրսում եմ:

Կարդալ ավելին