Մաս-0 (շարունակությունը իրեն նախորդող երկու հղումներում)
Անկողնումս պառկած խաղ էի անում արևի հետ: Մեկ՝ աչքս թաքցնում էի վերմակի տակ, մեկ` հանում: Ձանձրացա պահկվոցիկ խաղալուց: Խոր հոգոց հանելով պառկեցի մեջքիս և սավանը քաշեցի վրաս: Արևը այնտեղ էլ էր թափանցում, փոքր երեխայի պես կարծես չէր ձանձրանում նույն խաղից և ստիպում էր՝ շարունակեմ այդ խաղը. նույնիսկ մի փոքր ջղայնացա, որն առաջացրեց հոնքերի կուտակում: Գնա՞մ վազելու: Արդեն երեք ու կես տարի է՝ որոշել եմ առավոտյան գնալ վազելու:
Category: Արձակ
Փտր 28 2010
Նանոր Պետրոսյան | ՄԻ ԱՆԳԱՄ ԱՅՍՊԵՍ ԵՂԱՎ
Փտր 01 2010
Վարդգես Օվյան | ԵՐԳԻԾԱԿԱՆ ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
Նոր տարվա հեքիաթ
Ամանորին քիչ ժամանակ էր մնացել: Ձմեռ պապը մի անգամ եւս մանրազնին պրպտեց Մոսկվայում լույս տեսած «Աշխարհի քարտեզը», բայց դարձյալ չկարողացավ գտնել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը: Քրտինքի կաթիլները սառած կախվել էին բեղ-մորուքից, արդեն հույսը լիովին կտրած, կանգնել էր Վրաստանի Սադախլո բնակավայրի մոտ, երբ կարմրած քթով մեկը հանկարծ տնկվեց առաջն ու հարցրեց.
— Ապեր, էդ ի՞նչ ես կորցրել:
— Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը,- խեղճ-խեղճ պատասխանեց Ձմեռ պապը:
Հնվ 23 2010
Սիրանույշ Օհանյան | ՄԻ ԱՌԱՎՈՏ
Արթնացա սովորականից ավելի առօրեական մի զգացումով: Զարմանալիորեն հանգիստ էի քնել գիշերը, աներազ. մի բան, որ վերջերս ավելի հաճախ էր պատահում: «Հավանաբար, կյանքս հունի մեջ է ընկնում արդեն»,- անտարբերությամբ մտածեցի: Ժամացույցն անտարբեր իր սլաքներն էր առաջ տանում: Վեր կացա, հագնվեցի:
Դկտ 25 2009
Վարդգես Օվյան | ԵՐԳԻԾԱԿԱՆ ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
Տատիկը և շախմատը
Երբ ես սովորում էի երրորդ դասարանում, մայիսյան մի օր, իններորդ դասարանցի իմ եղբայր Անդրանիկի հետ շախմատ էի խաղում ու մտքում տոնում ինձ համար սովորական դարձած հաղթանակը, տատիկը՝ նստած բազմոցին, թելի երկու կծիկները մեր ոտքերի շուրջ ինչ-որ տեղ գլորելով, ձեռագործ էր անում ու երբեմն ուղղում քթից ցած սահող ակնոցը:
Եղբայրս, չկարողանալով կարգին խաղացնել ձին, ասաց.
— Այս ձին ուղղակի անպետքի մեկն է:
Դկտ 09 2009
Սիրանույշ Օհանյան | ՊԱՀԱՆՋ
Նվիրյալը գիտեր, որ ինչ-որ տեղ իր համար ինչ-որ բան է պահված, ու ինքը գնում է դրան ընդառաջ: Լիներ քնած թե արթուն, սանդուղքով բարձրանալիս թե անդունդը գլորվելիս, աղբակույտը քչփորելիս թե երկնքին նայելիս` նա գիտեր, համոզված էր, որ ամեն ինչ տանում է դեպի թաքուցյալը:
Դկտ 09 2009
Վազգեն Օվյան | ՄԵԾ ՄԱՄԸ
Բոլորը եկան, մարդ չմնաց…
Շ. Ազնավուր
Եկել են բոլորը: Ասես, պայմանավորվածության համաձայն, իջել են նույն գնացքի նույն վագոնից, միասին շտապել այստեղ՝ կանխագուշակելով, որ Մեծ մամի հետ բան է պատահել: Բայց Մեծ մամը, ինչպես միշտ, ինչպես մի ամիս առաջ, ինչպես մի տարի, երկու տարի առաջ, նստած է իր հին տեղը՝ մոդայից ընկած բազմոցի մի անկյունում, բրդե շալը ծնկներին, գլուխը հակած կրծքին:
Նյմ 17 2009
Կոլյա Տեր Հովհաննիսյան | ՎԵՐՋԻՆ ԽԱՂԸ
ՄԻՆԱ
Շահի գնդապետների կանայք երեք ընդհանուր առանձնահատկություն ունեին՝ տարիքով շատ փոքր էին իրենց ամուսիններից, գրավիչ էին և անհավատարիմ: Մինան մեկն էր նրանցից: Բանակում ծառայող հայրը պարսկական գեղեցկությամբ՝ փարթամ հասակով, կաթնագույն մաշկով, չքնաղ, սև աչքերով, դեռ տասնյոթը չբոլորած, Մինային ամուսնացրեց երեսունիննամյա մի հարուստ սպայի հետ, որի հայրը բանակի ընդհանուր սպայակույտի պետերից էր: Հետագայում, փեսայի հոր միջնորդությամբ Մինայի հայրը կապիտանի կոչումով գրասենյակային հանգիստ պաշտոն ձեռք բերեց բանակի կենտրոնական շտաբում:
Նյմ 09 2009
Վարդգես Օվյան | ԵՐԳԻԾԱԿԱՆ ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
ԱՐՁԱՆԸ
Երբ նա պաշտոն ստացավ, նրա բոլոր ծանոթներն, ընկերներն ու բարեկամներն ուրախացան: Նրանք բոլորը մտածեցին, որ վերջապես բախտը ժպտաց, իրենք էլ թիկունք կունենան: Իսկ ամենից շատ ուրախացավ նա. վերջապես բոլորը կիմանան, թե ով է ինքը: Աշխարհում ամենաշատը ինքն էր իրեն տեսնում, և առաջինը հենց նա հասկացավ, թե ով է ինքը: Եվ իր մեծության գիտակցությունից ու իր անգերազանցելիության բարձունքից նա կամաց-կամաց սկսեց ամաչել իր մեծությանն անհամապատասխան ընկեր-բարեկամների համար:
Հկտ 24 2009
Գուրգեն Խանջյան | ԿԻՍԱՎԵՐ ՏԱՆ ՊԱՀԱԿԸ
Եվ հիմա, ահա, կանգնած եմ այստեղ, այս… Սակայն չշտապենք, քանի որ իրադարձությունը, կարծում եմ, արժանի է` որպեսզի պատմեմ սկզբից ու հանգամանորեն, որքան էլ անհամբեր լինեմ։
Առավոտյան իմ զուգարանը լքված տան մեծ սենյակն է. մի անգամ պատահաբար հայտնաբերեցի բետոնե սալերով ցանկապատված այդ կիսավեր տունը, հավանեցի եւ այնուհետ սկսեցի ամեն օր հաճախել։
Սպտ 08 2009
Յակոբ Օշական | ԱՆՏԻՊ ԷՋԵՐ
Ես
Քաղաքի ծնունդ մը, գրեթէ նկուղի մը մէջ, օրրնի տեղ ունենալով լուածքի տաշտը: Նիհար, զրկանքի մանկութիւն մը, ուր քու կաթը կը ծախեն մեծերուն համար: Քաղաքի դպրոց մը, տարօրինակ անունով, որ առանց հացի տունեդ կառնէ քեզ ու կու տայ աւելորդ պատառները կուշտերուն:
Յետոյ գեղը: Իր ազատ բնութիւնը, լեռներովը ու ջուրերովը: Մանուկներու շրջանակ մը հոս, գրեթէ քեզի պէս ու չափ մերկ, որ հակապատկերին կսկիծը կե խնայէ:
Վերջին մեկնաբանություններ