-Օդաչու՜,-շշնջաց հայրս ականջիս ու գրկեց այնքան ամուր,որ ոսկորներս սեղմվեցին իրար: Ես հագա նրա վերարկուն ու դարձա օդաչու: Սկսեցի ցատկոտել սենյակից սենյակ, բազմոցից հատակին ու հասցրեցի պոկել վերակուի կոճակներից մեկը: Հայրս ժպիտով նայում էր ինձ ու ուտում ապուրը, որի բույրը հետո ես փնտրեցի հիշողությանս համեմունքներում..․Իրիկնանում էր: Հայրս ինձ դրեց իր ուսերին ու հասցրեց առաաստաղին: Ես ուզում էի թռչել առաստաղից այն կողմ ու ճանաչել երկինքը:
-Երբ սովորես քայլը երկրի վրա, կիմանաս թռիչքը երկնքում,-ասաց ու կծեց փամփլիկ այտերս: Այդ պահին ես չհասկացա նրան, բայց մտապահեցի բոլոր ասածները: Ես ուզում էի, որ գիշերը չվերջանար: Հայրս փաթաթվեց ինձ,մենք թավալվեցինք հատակին, ու նրա վերարկուն աբողջովին ճմրթվեց: Մայրս հանդիմանեց մեզ ,և հայրս նրան էլ խառնեց մեր խաղին:
Առավոտյան հայրս պիտի գնար:
Վերջին մեկնաբանություններ