Category: Պոեզիա

… Լույսն է լոկ մեզանում իրական՝
Ստի մեջ մի պարզ ճշմարտություն,
Ես էլի Աստծո պես մենակ եմ,
Եվ մարդու պես հպատակ իմ սիրուն:

Կարդալ ավելին

Ջուրը, ասում են՝
Երբեք չի կորչում,
Ինչպես՝ մարդկային հիշողությունը,
Որ նույնպես թա՜ց է,
Ջուրը, ասում են՝
Հիշողության պես խորքում չի պահվում,
Եվ հոսում է նա,
Անվերադա՜րձ է…

Կարդալ ավելին

Գաւաթ մը սուրճը պատրուակն է,
նպատակը՝ ծխախոտը։

Շուրջս մարդէ երբ պարպուի,
պահ մը իյնամ անակնկալ հրճուանքի մէջ առանձնութեան,
ուրախութեան ըմբռնումս վիրաւոր
կը տատանի խառնաշփոթ լռութեան մէջ.

Կարդալ ավելին

ՇՈՒՆԵՐԸ

Դուն կը քալես … երկինքը քեզ հովանի

Մէկէն ի մէկ,
շուներու սեղմ ոհմակ մը
ճանապարհդ կը կտրէ
ու կը սկսի վրադ հաչել ուժգնօրէն։
Նախ՝ կ’անտեսես,
ապա կամաց
վախ մը մէջդ կը ծնի՝
հապա՞ եթէ …

Կարդալ ավելին

եթե ես բանաստեղծ
լինեի
կնկարեի իմ հայրենիքը:

Մեռած Չարենցը
կներեր
ինձ երևի, իսկ թռչունները
ինձ կսիրեին
անմիտ ու պարզ:
իմ աչքերը կմեկնեի ափիս մեջ ես
իբրև ցորեն,նրանք
ինձ կվերադարձնեին
իմ հայացքը:

Կարդալ ավելին

ՀԻՆ ՄԻ ՀԵՔԻԱԹ ԾՈՎԻ, ՆԱՎԻ ԵՎ ԱՆԱՌԱԿ ՔԱՄՈՒ ՄԱՍԻՆ

Փարվող ալիքները ճանապարհում են նավը վերջին հրաժեշտի ծփուն համբույրներով ու վերադառնում են մեղմաթավալ՝ հերթով մահանալու ափի ավազներում:
Նավը գիտե դա և հեռանում է առանց ետ նայելու. սրտի սեղմումը չափազանց վտանգավոր է ջրերի վրայով ընթանալիս…
Քամին հեքիաթներ է պատմում նավին, ու նավը փակում է իր աչքերը՝ երջանկության թաքուն երազներից շիկնած ամոթահար:
Իբրև վերջին նվեր մեռնող ալիքներին ու իրեն ընդունած շեկ ավազին ափի՝ նավն իր հեռանալը դարձնում է գեղեցիկ՝ խենթ քամուն հանձնելով առագաստները իր, որոնք երազներ են արթնացնում այդպես էլ չտեսած այլ ափերի մասին…

Կարդալ ավելին

ԿԱՐԿՈՒՏ

Մի սև ամպի կտոր գլորվեց օդում,
գյուղացու ծիծաղը սառեց,
ահագնացող տանգնապը, գյուղ մտավ
կախվեց երկնքից,
ամպը մոտենում էր,
ներքևում վեր ձգվող հայացքներ էին,
անզոր, խեղճացած աղոթքի հետ…

Կարդալ ավելին