Մյս 14 2014
Քեզ տեսնելու համար,
սրտիս հետ քրքրում եմ մաշված թղթերս նաև,
լռության մեջ անհնար է սակայն տեսնել թափանցիկը,
երբ վաղուց քոնը չէ այն,
հեռո՜ւ, հեռվում է,
անհայտ է նրա հեռուներն անգամ…
Բոլոր ուշացածների պես մնում է ծխել,
խորհել, իզուր, հենց անյպես…
Ապր 15 2014
… Լույսն է լոկ մեզանում իրական՝
Ստի մեջ մի պարզ ճշմարտություն,
Ես էլի Աստծո պես մենակ եմ,
Եվ մարդու պես հպատակ իմ սիրուն:
Մրտ 25 2014
Ջուրը, ասում են՝
Երբեք չի կորչում,
Ինչպես՝ մարդկային հիշողությունը,
Որ նույնպես թա՜ց է,
Ջուրը, ասում են՝
Հիշողության պես խորքում չի պահվում,
Եվ հոսում է նա,
Անվերադա՜րձ է…
Մրտ 03 2014
Գաւաթ մը սուրճը պատրուակն է,
նպատակը՝ ծխախոտը։
Շուրջս մարդէ երբ պարպուի,
պահ մը իյնամ անակնկալ հրճուանքի մէջ առանձնութեան,
ուրախութեան ըմբռնումս վիրաւոր
կը տատանի խառնաշփոթ լռութեան մէջ.
Հնվ 06 2014
ՇՈՒՆԵՐԸ
Դուն կը քալես … երկինքը քեզ հովանի
Մէկէն ի մէկ,
շուներու սեղմ ոհմակ մը
ճանապարհդ կը կտրէ
ու կը սկսի վրադ հաչել ուժգնօրէն։
Նախ՝ կ’անտեսես,
ապա կամաց
վախ մը մէջդ կը ծնի՝
հապա՞ եթէ …
Դկտ 05 2013
Ալեկոծումն ափ չունի,
և ծփացող ծովը իմ պատուհանագոգից փողոց է թափվում՝
որպես կեղտաջուր:
Ես հավատս կախել եմ պարանից,
որ բորբոսից ժամանակի չորանա…
Այդպես Հուդան է իր հոգին փրկել դրախտից…
Նյմ 05 2013
եթե ես բանաստեղծ
լինեի
կնկարեի իմ հայրենիքը:
Մեռած Չարենցը
կներեր
ինձ երևի, իսկ թռչունները
ինձ կսիրեին
անմիտ ու պարզ:
իմ աչքերը կմեկնեի ափիս մեջ ես
իբրև ցորեն,նրանք
ինձ կվերադարձնեին
իմ հայացքը:
Հկտ 08 2013
ՀԻՆ ՄԻ ՀԵՔԻԱԹ ԾՈՎԻ, ՆԱՎԻ ԵՎ ԱՆԱՌԱԿ ՔԱՄՈՒ ՄԱՍԻՆ
Փարվող ալիքները ճանապարհում են նավը վերջին հրաժեշտի ծփուն համբույրներով ու վերադառնում են մեղմաթավալ՝ հերթով մահանալու ափի ավազներում:
Նավը գիտե դա և հեռանում է առանց ետ նայելու. սրտի սեղմումը չափազանց վտանգավոր է ջրերի վրայով ընթանալիս…
Քամին հեքիաթներ է պատմում նավին, ու նավը փակում է իր աչքերը՝ երջանկության թաքուն երազներից շիկնած ամոթահար:
Իբրև վերջին նվեր մեռնող ալիքներին ու իրեն ընդունած շեկ ավազին ափի՝ նավն իր հեռանալը դարձնում է գեղեցիկ՝ խենթ քամուն հանձնելով առագաստները իր, որոնք երազներ են արթնացնում այդպես էլ չտեսած այլ ափերի մասին…
Օգս 30 2013
ԿԱՐԿՈՒՏ
Մի սև ամպի կտոր գլորվեց օդում,
գյուղացու ծիծաղը սառեց,
ահագնացող տանգնապը, գյուղ մտավ
կախվեց երկնքից,
ամպը մոտենում էր,
ներքևում վեր ձգվող հայացքներ էին,
անզոր, խեղճացած աղոթքի հետ…
Օգս 21 2013
Քարը խրվել էր գանգատուփիս մեջ,
առաջ չէր գնում,
ոչ էլ հետ՝ այնտեղ,
որտեղից հանկարծ մարմին էր առել.
սրտիս խորքում, երբ
սառել էր լավան վերջին ժայթքումի:
Վերջին մեկնաբանություններ