Լոյս տեսաւ իսթանպուլահայ բանաստեղծուհի Լեռնա Գարագիւթիւքի բանաստեղծութեանց երկրորդ հատորը՝ «ԱՆ Է ՈՐ ԿԱՅ» (Իսթանպուլ, 2019), ՀԱՅԵՐԷՆ ՄԱՏԵՆԱՇԱՐի իբրեւ չորրորդ հատոր (թիւ 4), որմէ ստորեւ կը ներկայացնենք քերթուածներու փունջ մը։Հատորը ամբողջութեամբ կարելի է կարդալ ՀԱՅԵՐԷՆ BLOGի վրայ, ուր առաջին անգամ լոյս տեսած են քերթուածները:

Կարդալ շարունակությունը

Գիշերը քնելուց առաջ ես նայում էի լուսնին:
Եթե լուսինը չկար՝ ամպերին:
Եթե ամպերը չկային՝ աստղերին:
Սիրում էի ծանոթ աստղերին դիմել անունով՝
Ռիգել, Ալտաիր, Վեգա, Միցար,
Երևակայել, որ դու էլ ես նայում նույն աստղերին,
Պատկերացնել, որ նույն լույսն է մեր աչքերը լցվում,
Մտածել, որ կապված ենք ընդհանուր լույսով,
Որ մեր ընդհանուրը լույսն է՝
Հեռու աստղերի մասնիկ լույսը…
Երևի, չնայած, չգիտեմ՝
Երբևէ նայե՞լ ես աստղերին
Քնելուց առաջ, երբ ամպերը չկային,
Երբ լուսինը չկար:

Կարդալ շարունակությունը

Ասում են, թե՝ ճակատս շատ է մեծ,

Ասում են, թե՝ իմ մասին ամեն ինչ գրված է այնտեղ:

Ովքե՞ր են դա կարդացել,

Ե՞րբ են կարդացել, հայտնի չէ:

Բայց, իմ ճակատով սկսվում,

Եվ ինձանից հեռու ինչ-որ մի տեղ,

Նրբազգա շոշափուկներով ավարտվում է իմ կնճիթը

Կարդալ շարունակությունը

Քո երազի քաղաքում,

Որտեղ դու երջանիկ կլինես,

Դու անպայման կճանաչես ափամերձ մայթի կոտրվածքները,

Կճանաչես և քամին, և լույսը,

Եվ անգամ այն զգացմունքը,

Որով դու կանցնես սալահատակի վրայով,

Ճկաներբան կոշիկների մեջ,

Եվ նույնիսկ սեփական ներշնչանքն ու արտաշնչանքը,

Եվ սիրած փողոցի անկյունը,

Եվ բուրմունքը,

Միգուցե՝ կոնֆետների,

Միգուցե՝ մեկ այլ քաղցրավենիքների…

Կարդալ շարունակությունը

Ոչ դու կմնաս,

ոչ էլ տխրությունդ,

ոչ էլ բնակիչները այս ավանի.

գետեզերքի անհանգիստ պղպջակն ու

վայելքի անցած կարճ պահերը վկա,

այս թախիծն էլ երկար չի տևի

այնպես, որ նրանից միայն մի հուշ կմնա:

Կարդալ շարունակությունը

Սկսում ես մեռնել դանդաղ…

Եթե չես ճամփորդում,

Եթե գիրք չես կարդում,

Եթե ականջալուր չես կյանքի աղմուկին,

Եթե չես գնահատում ինքդ քեզ:

Կարդալ շարունակությունը