Սիրանույշ Օհանյան

Author's posts

Ապր 01 2020

ԿՈՒԶԵԻ, ՈՐ ԵՍ ԱՊՐՈՂ ԿՅԱՆՔՍ ԱՊՐԵՄ ԱՅՆՊԵՍ, ԱՍԵՍ ՎԵՊ Է

Մի կողմից՝ կյանքս ապահով ու փափուկ էր, ու, համեմատաբար՝ մեր բոլորինը. պատերազմ չկար, չհաշված աֆղանականը, որը հեռու էր: Իմ ծնողների մանկության ու երիտասարդության համեմատ շա՜տ հանգիստ կյանք էր. նրանք տեսել էին ստալինյան ժամանակներ, Երկրորդ Համաշխարհային… Մյուս կողմից՝ այդ դախ «զաստոյը»՝ լճացումը, բոլորի ապաբարոյականացված վիճակը, սարսափելի էր: Հենց որ սկսեցի հասկանալ՝ միակ ելքս դարձավ գրելը, որ մի կերպ այդ կյանքին դիմանամ: Եվ, իհարկե, թեև շատ էի ուզում տպագրվել՝ գիտեի, որ հաճախ չէ, որ հաջողվելու է: Քանի որ այդ կյանքում եթե իրական բան ես գրում՝ պիտի որ մեծ մասամբ չընդունեն: Գիտեի, մանավանդ որ թաքուն, արգելված գրականություն կարդում էինք: Ուրեմն՝ այդպիսի ճակատագիր է իմը. արտաքնապես ձանձրալի, լճացված վիճակի միջից գտնել, զտել տրագեդիան՝ որը լիքն էր, ու անկեղծ գրել: Որ իմ պարտքը կատարած զգամ ապագայի առջև:

Մրտ 04 2020

Լիանա Մեհրաբյան

Ծնվել է Երևանում: Մասնագիտությամբ պատմաբան է, ավարտել է ԵՊՀ Պատմության ֆակուլտետը: Գրում է պատմվածքներ, էսսեներ: Մասնակցել է մի շարք գրական մրցույթների: Տպագրվել է Անդին ամսագրում:

Լիանա Մեհրաբյան

Մրտ 04 2020

Լիանա Մեհրաբյան | ՇՐՋԱՆ

Առավոտյան սուր օդը բաց պատուհանից ներխուժում էր սենյակ ու փոշու հատիկներով ծափ տալով՝ խտղտացնում քիթս: Դժոխային գիշերվանից հետո հոգնած՝ նստել էի հատակին ու հենվել բազմոցին: Ուղեղս թմրել էր, թանաքոտված ու գրչից կոշտացած ձեռքերս թուլացած ընկած էին, իսկ ոտքերումս թմրության ասեղներ էին ծակծկում: Դեռ տասը րոպե կարող էի ննջել: Ժամանակ առ ժամանակ սթափվում էի հակվող գլխիս ծանրությունից: Աչքի ծայրով նայեցի ժամացույցի սլաքներին. արագ էին սահում: Սեղանին դրված թեյի բաժակից ծուլորեն գլորվելով՝ վեր էր բարձրանում հիլաբույր գոլորշին: Եթե մեկը հիմա մտներ իմ սենյակ, կմտածեր՝ կենտրոնում ռումբ եմ պայթեցրել, ամեն ինչ դիտավորյալ ցաքուցիր արել: Պատի տակ դրված գրասեղանը ճռռում էր թղթապանակների, խառնիխուռն ընկած գրենական պիտույքների, ինձանից հոգնատանջ եղած բառարանների ծանրությունից: Համակարգչի էկրանը խեղդվում էր եզրերին ամրացված դեղին թղթերի առատությունից:

Մրտ 01 2020

Զեմֆիրա Սարգսյան | ՍՐՏԱՈՒԶԵԼԻՔ

Աշնանային այդ օրը Սառան, հավանաբար, ավելի երկար կմնար աշխատատեղում, որովհետև մի քանի պայմանագրերի տեքստերի կազմումը հրատապ էր: Նման դեպքերում կիսատ գործերը նաև տուն էր տանում և ուշ երեկոյան աշխատում դրանց վրա: Աշխատանքային օրվա ավարտին դեռ երկու ժամ կար: Թրթռուն ու թեթև զովությունը կիսաբաց պատուհանից ներս ու դուրս էր անում: Մի պահ նրան թվաց, որ աշխատասենյակում ծանոթ բուրմունք տարածվեց, շատ ծանոթ ու ախորժալի. բոված ցորենի՝ աղանձի բույր: Ընդհատեց գրելը, շուրջը նայեց ու լիաթոք ներշնչեց:

Հնվ 26 2020

Լեռնա Գարագիւթիւք | Ան է որ կայ

Լոյս տեսաւ իսթանպուլահայ բանաստեղծուհի Լեռնա Գարագիւթիւքի բանաստեղծութեանց երկրորդ հատորը՝ «ԱՆ Է ՈՐ ԿԱՅ» (Իսթանպուլ, 2019), ՀԱՅԵՐԷՆ ՄԱՏԵՆԱՇԱՐի իբրեւ չորրորդ հատոր (թիւ 4), որմէ ստորեւ կը ներկայացնենք քերթուածներու փունջ մը։Հատորը ամբողջութեամբ կարելի է կարդալ ՀԱՅԵՐԷՆ BLOGի վրայ, ուր առաջին անգամ լոյս տեսած են քերթուածները:

Հնվ 19 2020

Արշակ Սեմիրջյան | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Հոգուս ըմբոստությամբ խլացնում եմ շուրջս,
Որ ձայները ողբի մերկանան լույսերում,
Խավարում եմ փչում հեծկլտացող շունչս,
Ու երազներ վառում ննջած հոգիներում:

Ըմբոստացած հոգով երգում եմ հայրեններ,
Եվ ծամում եմ մթի շղարշը աղոթքով,
Հոգուս գույնով ներկում պատանի գարուններ,
Ու քայլում նոր ծնված լուսաբացի հետքով:

Դկտ 21 2019

ՇՈԹԱ ԻԱԹԱՇՎԻԼԻ | Բանաստեղծություններ

Աշնանային փողոց,
քամու տաղտուկ ոռնոց,
տերևներն է հարում
քամին ջրափոսում…
Քեզ կարոտում երեկ,
կարոտում եմ այսօր,
կկարոտեմ վաղը…
Պատերին է խփվում
քամին, ու տոպրակը
ցելոֆանե պարում,
սավառնում է…

Դկտ 03 2019

Զեմֆիրա Սարգսյան | ԲԾԱԽՆԴԻՐ, ՆՐԲԱՆԿԱՏ ՈՒ ՄՏՈՐՈՒՄՆԵՐԻ ՄՂՈՂ — Կ. Տ. Հովհաննիսյանի «Պղպջակ» և «Արևի հետ» ժողովածուների մասին

Մարդկային փոխհարաբերությունները, շրջապատող երևույթներն ու իրողությունները որքա՜ն բազմազան են, որքա՜ն կանխատեսելի կամ անկանխատեսելի, պարզ կամ բարդ…: Եվ մենք այդ ամենի մեջ ենք կամ անցնում ենք այդ ամենի կողքով՝ նկատելով կամ չկատելով դրանց էական կամ ոչ էական լինելը, հաճախ չփորձելով անգամ ճակատագրականի խորքերը դիտարկել, քննել ու հասկանալ պատճառահետևանքային կապերը: Դա անում են ի վերուստ օժտվածություն ունեցող ստեղծագործող անհատները՝ նկարիչները, քանդակագործները, երգահանները, գրողները: Գրողները հենց այդպես՝ բծախնդրորեն ու նրբանկատությամբ, զանազանելով կարևորը անկարևորից, յուրաքանչյուրն իր ոճի ու ձևի մեջ, ստեղծում է ի՛ր գրականությունը՝ լինի արձակ, թե՝ չափածո: Ասվածի հաշվառմամբ արձակ ստեղծագործությունների հետաքրքիր ժողովածուներ են իրանահայ արձակագիր Կոլյա Տեր Հովհաննիսյանի «ՊՂՊՋԱԿ» (2009 թ., Երևան, «Լուսակն» հրատ., 164 էջ) և «ԱՐԵՎԻ ՀԵՏ» (2018 թ. Երևան, «Զանգակ» հրատ., 416 էջ) խորագրերով գրքերը:

Նյմ 25 2019

Զեմֆիրա Սարգսյան | ԱՆՑԱԾ-ԳՆԱՑԱԾ ՓՈՂԵՐ

Վիպակ Եղբայրներով են. ինքը, Հակոբը և Հունանը: Առջևում բյուրեղապակյա հարթակի վրա պարող կարմիր զգեստով գնչուհին է, որը հետո, հենց այդպես՝ հարթակով, սկսում է դանդաղորեն սլանալով հեռանալ դեպի հորիզոն: Հարթակը պոկվում է գչուհու ոտքերից ու վայր ընկնելով՝ փշրվում իրենց առջև: Գնչուհին այլևս չի երևում: Մայրը և կինը՝ Անուշը փորձում են ավլելով հավաքել փշուրները: Հակոբն ու Հունանը …

Սպտ 09 2019

Զեմֆիրա Սարգսյան | ՀՈՐԴ ԱՆՁՐԵՎԻ ՏԱԿ ՈՒ ՋՐԱՓՈՍԵՐԻ ՄԵՋ …

Տարվա ընթացքում մեկ-մեկ արձրևները հորդառատ են լինում: Տանը լինեմ, աշխատավայրում կամ տրանսպորտում՝ դրանք թափվում են ինձ վրա: Խուսափելը վեր է իմ ուժերից…

Առաջին անգամ հայրիկիս մասին հետաքրքրվել եմ հինգ տարեկանում՝ մանկապարտեզ գնալու ճանապարհին: Ես տեսնում էի, որ շատ երեխաներ մանկապարտեզ էին գալիս հայրիկների գրկում ծվարած ու ինձ թվում էր, որ նրանք հպարտ են ու երջանիկ այդ վիճակից, քանի որ կարող էին վերևից նայել ինձ պես ոտնաթաթ ոստոստելով քայլողներին:

– Մամա, իսկ ինչու՞ ես պապա չունեմ:

– Դե, այդպես է ստացվել… Արի մինչև տեղ հասնելը միասին մեկ անգամ էլ կրկնենք հանդեսի ելույթդ, որ հանկարծ չմոռանաս:

Հետագայում ես այդ պահը հիշում էի որպես մայրիկի՝ թեմայից խուսափելու արագ անցում: