Նյմ 05 2013
Սլավի-Ավիկ Հարությունյան — բանաստեղծ, կինոսցենարիստ,փիլիսոփայական գիտությունների դոկտոր:
Ծնվել է 1965թ. Լեռնային Ղարաբաղում: Առաջին անգամ տպագրվել է 15 տարեկանում «Պիոներ Կանչ» թերթում, այնուհետև տարբեր թերթերում, «Գարուն» ամսագրում, Երևանում, Բաքվում լույս տեսնող ալմանախներում։
Նյմ 05 2013
եթե ես բանաստեղծ
լինեի
կնկարեի իմ հայրենիքը:
Մեռած Չարենցը
կներեր
ինձ երևի, իսկ թռչունները
ինձ կսիրեին
անմիտ ու պարզ:
իմ աչքերը կմեկնեի ափիս մեջ ես
իբրև ցորեն,նրանք
ինձ կվերադարձնեին
իմ հայացքը:
Նյմ 01 2013
«Մի կտոր շաքար… Վատ չէ, թեյն անհամ չի լինի, երկու կտորը ճոխություն է, այս ամիս նման դեպք մի անգամ եղել է, հերիք է, էլ չսպասեմ»,- մտածում էի` թեյի գդալը բաժակի պատերին շրխկացնելով: Հետո տատս ասաց, որ քաղաքակիրթ մարդիկ անձայն են շաքարը լուծում ջրում: Ես սկսեցի տանջվել. «էդ ինչպե՞ս»: Մտքովս չանցավ, որ նրանց շաքարը մի կտոր չի, որի ամեն հատիկից փորձում են քաղցրություն ստանալ, որ դառը ջուր չխմեն: Տատիս ասելուց հետո մի լավ ջանք թափեցի, մինչև անձայն շաքարի կոշտ հատիկը լուծեցի ջրում, պարզվեց թեյս սառել է: Սառը թեյից սառը բան չկա: «Էլ չեմ ուզում»:
Հկտ 30 2013
Ֆրանսերենից թարգմանեց Գառնիկ Մելքոնյանը
Քրիստոսի մտերմիկությունը
Հիսուսը երկու ձու է եփում իր համար: Նա սանրված չէ, սափրված չէ, ոտաբոբիկ է: Իր խաչը թողել է մի անկյունում: Հենց որ ազատ մի պահ է գտնում, նկարում է մանուկների, մանուկների, մանուկների: Երբեմն կարդում է թերթեր և ուսերը թոթվում: Այն, ինչ տարածում են իր մասին, իրեն նյարդայնացնում է, սաստկացնում իր տենդը:
Հիսուսը հանում է իր հեծանիվը. նա պիտի գնա ձուկ բաժանելու, մի ամբողջ հավերժություն է, որ ժամանակ չի ունեցել զանգահարելու իր մորը: Վերջին անգամ, որ տեսավ նրան, Գողգոթայում էր, իր մահվանից քիչ առաջ: Նա դժվար դարավերջեր ունի:
Հկտ 22 2013
Երկու տարի էր՝ Սերոժը ռուսաստաններից չէր գալիս: Եթե նախկինում մեկ-մեկ գոնե զանգում էր, հիմա էդ էլ չէր անում: Սիրանի մտքով հազար ու մի հավանական ու անհավանական բան էր անցնում: Խանդում էր երևի, կարոտում, բայց սիրել-միրելու մասին էնքան էլ չէր մտածում. «Երեսունութ տարեկանում սերս ո՞րն է»: Սիրանն ավելի շատ անհանգստանում էր իր հինգ զավակների համար. «Չլինի՞ մի ռուս է ճարել, ու վաղը, մյուս օրը մի քոռ կոպեկ էլ չի ուղարկի տուն: Ո՞նց կապրենք»:
Հկտ 20 2013
Քանզի չկային իմ նավազները, ես անղեկավար ու ամայացած,
Խաղաղ, անվրդով Գետերի հունով հոսանքին գերի լողում էի ցած,
Նրանց կատաղի ճիչ ու գոռոցով Կարմրամորթները լլկեցին դժնի,
Ու, մերկացնելով, սյուներին գունեղ, որպես նշավակ, գամեցին բռնի:
Ու ես անտարբեր, անտարբեր բոլոր հսկա նավերի հանդեպ անխտիր,
Թե’ ֆլամանդական ցորենի բեռով, թե’ անգլիական բամբակով ընտիր,
Ողբում էի լուռ, երբ մարում էին աղաղակները իմ նավազների:
Ու լողում էի` ուր որ ցանկանամ` հեռու ափերից ու ավազներից…
Հկտ 20 2013
(հատված)
Ֆրանսերենից թարգմանեց Հռիփսիմե Դայանը
Նվիրվում է Պոլ Առնոյին
Այսքան կարճ կամ երկար կյանքը, հաճախ դառնում է անտանելի: Մշտապես նույնանման, այն անցնում է` հանգելով մահվան: Այն հնարավոր չէ ո՛չ կանգնեցնել, ո՛չ փոխել, ո՛չ էլ հասկանալ: Եվ հաճախ գլուխ բարձրացրած վրդովմունքը մեզ՝ մեր իսկ անզորության առաջ է կանգնեցնում: Ինչին էլ որ մենք չհավանտանք, ինչի մասին էլ որ մենք չմտածենք, ինչ էլ որ չփորձենք` մենք կհամանանք:
Հկտ 20 2013
Ծնվել եմ 1990 թվին: 2006 թ. ավարտելով Վ. Պետրոսյանի թիվ 51 միջնակարգ դպրոցը՝ ուսումս շարունակել եմ Եվրոպական Կրթական Տարածաշրջանային Ակադեմիայի (ԵԿՏԱ) զբոսաշրջության և սպասարկման նոր տեխնոլոգիաների ֆակուլտետում: Այնուհետև, 2010թ. ընդունվել եմ Երևանի պետական համալսարանի սոցիոլոգիայի ֆակուլտետը: Ստեղծագործել սկսել եմ երկրորդ դասարանից` փոքր, մանկական պատմվածքների ձևով: Բազմաթիվ փոքր պատվածքներից, ինչպես նաև հաճախ կրկնվող ստեղծագործական ընդմիջումներից հետո, …
Հկտ 15 2013
Ես հիմա կը հետեւիմ քեզի, որովհետեւ երկար խարխափումներէ յոգնած ու սթափած, գտած կը կարծեմ ըլլալ թիրախս։
Գիշերային թափառումները հիմա կեղծ կը թուին ըլլալ ինծի. անիմաստ վատնում մը՝ դալուկ անհունի մը մէջ, աննպատակ ու անշահաւէտ. ի՞նչ պիտի իրագործած ըլլայիր, յիմար արարած. ո՜չ առաջինը, ո՜չ ալ վերջինը պիտի ըլլայիր. հպարտութիւնդ, միամտութիւնդ, մակերեսայնութիւնդ քեզ կը մղէին վերերը փնտռել կեանքի ու մարդկութեան խորհուրդը, հեռու՝ մարդոցմէն ու առօրեայէն, բայց ահա ինկար գիշերուան տեղատուութեան մէջ, ունայն ու ճապաղ։
Հկտ 08 2013
ՀԻՆ ՄԻ ՀԵՔԻԱԹ ԾՈՎԻ, ՆԱՎԻ ԵՎ ԱՆԱՌԱԿ ՔԱՄՈՒ ՄԱՍԻՆ
Փարվող ալիքները ճանապարհում են նավը վերջին հրաժեշտի ծփուն համբույրներով ու վերադառնում են մեղմաթավալ՝ հերթով մահանալու ափի ավազներում:
Նավը գիտե դա և հեռանում է առանց ետ նայելու. սրտի սեղմումը չափազանց վտանգավոր է ջրերի վրայով ընթանալիս…
Քամին հեքիաթներ է պատմում նավին, ու նավը փակում է իր աչքերը՝ երջանկության թաքուն երազներից շիկնած ամոթահար:
Իբրև վերջին նվեր մեռնող ալիքներին ու իրեն ընդունած շեկ ավազին ափի՝ նավն իր հեռանալը դարձնում է գեղեցիկ՝ խենթ քամուն հանձնելով առագաստները իր, որոնք երազներ են արթնացնում այդպես էլ չտեսած այլ ափերի մասին…
Վերջին մեկնաբանություններ