Հկտ 17 2018
Գրելը միջոցս է դէմ յանդիման գալու տկարութիւններուս հետ, անկարողութիւններուս աչքերուն շիփշիտակ նայելու, ըսելու՝ ոչ ձեզմէ կ’ամչնամ, ոչ ալ ձեզմէ կը խուսափիմ։ Այսքան։ Չի նշանակեր որ կրնամ յաղթահարել։ Երանի։ Անոնք կան ու կան, ինծի մաս կը կազմեն եւ թերեւս այդ պատճառով ալ մարդ կը կոչուիմ։ Ամէնուն պէս ներքին պայքար մը կը տանիմ ես ալ, բայց իւրովի, իմ պարագայիս՝ գրելով, աւելի ճիշդը՝ թուղթին յանձնելով։ Շատ անձնական գործողութիւն մըն է։ Գրիչ վերցնելու համարձակութեան դիմած իւրաքանչիւր անձ իրեն վերաբերող մղում մը ունի։
Օգս 01 2018
Ծնվել եմ 1965թ օգոստոսի 30-ին Երևանում: 1982-87թթ սովորել եմ և ավարտել ԵՊՀ Բանասիրության Լեզվի և Գրականության բաժինը: 2002թ-ից ՀԳՄ անդամ, արձակագիր եմ: 2002թ-ին Մուտք մատենաշարով տպագրվեց «Հրաշքի պահեր» առաջին գիրքս է, հետո 2005թ-ին՝ « Իմ յոթ պապերը» , 2012թ-ին՝ «Երազածառը», 2012թ-ին՝ «Լրջացող խաղ»-ը: Սիրո զգացումը ինձ չի լքում երբևէ: Դժվարություններից Սերն առ մերձավոր կոփվում …
Օգս 01 2018
Հայրս պառկած էր իմ առաջ…Իրար աչքերի մեջ նայեցինք: Աչքերը փակեց…Բիբերը թրթռում էին: Մայրս թևերը կրծքին խաչած, ձեթը գրկած սպասում էր: Մեկնված մերկությունը կաս-կարմիր թվաց ինձ: Ես սառնասրտորեն նայեցի, թե բուժքույրը ինչպես հորս տակաշորը փոխեց: Բնական հյութերի շնորհիվ առատորեն միզած մարմնից անջատեց-մեկուսացրեց նաև թաց շապիկը:
Մայրս ասաց: — Բախտներս բերեց՝ էս անգամ չի կեղտոտել:
Հորս մի աչքը բացվեց, ու ես սպանված զայրույթ տեսա: Հետո մայրս ձեթ քսեց: Պամպերս ու շապիկ հագցրեցին, ապա ծածկեցին վերմակով, ու ես ելա Պալատից:
Ապր 12 2018
Ես, խռով
Բախտից
Շռայլ,
Կյանքից գոհ,
Գնում եմ միշտ
Անխոնարհ`
Ափերումս
գարուններ
Ու գետաքար
Ու գոհար։
Ապր 12 2018
Ես կարող էի լինել իմ ժամանակի երիտասարդ բանաստեղծներից մեկը,
Ես կարող էի գրել,
Որ համակարգչի դիմաց դրված բաժակի ջուրն արտացոլում է
Իմ ֆեյսբուքի ետնանկարն ու ինչ-որ կատու։
Մրտ 04 2018
Դեյվ անունով մի շատ տարօրինակ աղջկա անկողնու տակ շատ վաղուց երեք հրեշ կա՝ Բոբը, Հերելը և Բասթիլը։ Բոբը վախենալու ձայներ է հանում, Հերելը վախենալու արտաքին ունի, իսկ Բասթիլը գտնում է, որ կյանքը, հատկապես անկողնու տակ, ոչ մի իմաստ չունի և դրանով էլ վախեցնում Դեյվին։
Դե, իրականում այնպես չի, որ Դեյվը հրեշներից պակաս վախենալու է, հետո ինչ, որ փոքրիկ աղջիկ է։ Դեյվը վախեցնում է իր հետ շփվող մարդկանց, որովհետև իրեն շատ հաճախ պահում է Բոբի պես ու անդրշիրիմյան ձայներ հանում կամ պահում է Հերելի նման ու այնպիսի հայացքներ է ընդունում, որ իր հետ նույն վայրում գտնվող մարդիկ սրտաճաք են լինում։ Բայց ամենից հաճախ Դեյվն իրեն Բասթիլի պես է պահում։
Մրտ 04 2018
22 տարեկան եմ: Ավարտել եմ «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրը: Ներկա պահին սովորում եմ Եվրոպական Ակադեմիայի Զբոսաշրջության և Հյուրընկալության ֆակուլտետի բակալավրի վերջին կուրսում: Գրում եմ 2012 թվականից: Ունեմ անձնական բլոգ:
Դկտ 12 2017
Դա շատ տարօրինակ էր,
Ցավոտ էր շատ:
Արեգակը ցածրիկ էր, աչք էր ծակում,
Ստվերներ էր գծում երկար:
Եվ խոտը կանաչ էր,
Եվ սառույցը հեռանում էր ծովի մեջ:
Մյս 13 2017
Փոքր ազգ ենք, մեծ հատվածը իր բնօրրանից դուրս՝ տերն է աշխարհի ու արևի, ինքը՝ տնավեր…
Գլուխ է ծռում օտարների առջև՝ նա, ով կանգնած իր բարձրագահ լեռներում, երգել է հպարտ՝ «Տալվորիկի զավակն եմ քաջ, չեմ խոնարհիլ վատին առաջ»…
Խոսում է աշխարհի բոլոր լեզուներով՝ իսկ իր լեզվո՞վ…
Եվ դեռ շարունակում է արտագաղթել շատով, ներգաղթել՝ քչով…
Այնուամենայնիվ՝ «Թէև փոքր ածու ենք, բայց մեր մէջ ևս գործւել են գործեր յիշատակության արժանի»…
Ապր 30 2017
ՉԽԵՆԹԱՑՈՂ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆ
Կոխելէն առաջ աչք մը ըրաւ ժպտերես,
սիրտս խայտաց
մտածելով
որ ինքն է զիս ճզմողը.
յետոյ
կօշիկին սուր ծայրովը
սիկարէթի պէս ծխուած
մխացող շունչս յանգեցուց
ցամաք, տափակ, պարպուած
բայց մանաւանդ՝ անիմաստ.
ե՞րբ յուսացի,
ե՞րբ ապրեցայ,
ե՞րբ երազին փարեցայ…
Վերջին մեկնաբանություններ